woensdag 13 maart 2024​
MUZE-café, Heusden Zolder

Report: Sis Vanhoof 
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Move2Blues
Nieuwe jonge muzikanten die de grote plas oversteken om in België, Nederland en Frankrijk de eerste muzikale stappen te zetten. Daar kijken we altijd reikhalzend naar uit. Zo ook naar de passage van de 22-jarige Sean ‘Mack’ Mc Donald, die in zijn ‘hometown’ Augusta (Georgia) overladen werd met muzikale lofbetuigingen. En ook daarbuiten, zeker nadat hij kon spelen op het befaamde King Biscuit Blues Festival van Helena (Arkansas) in 2022, waar hij door pers en publiek werd omschreven als een ’muzikaal juweeltje’. En toen begon de bal echt te rollen. Maar ook de sociale media speelde vooraf een bepalende rol, zeker toen hij op 15-jarige leeftijd in zijn thuishaven in een plaatselijke muziekwinkel een gitaar mocht uittesten op de tonen van Robert Johnson’s ‘Dust my Broom’ en die solo ging viraal. Als kind proefde Sean van piano en drums maar hij koos op zevenjarige leeftijd resoluut voor de gitaar. Gaandeweg zocht en vond hij zijn eigen stijl, met dank aan de invloeden van onder andere Albert King, Muddy Waters en Louis Jordan. Maar ook Kim Wilson, Junior Watson en Kirk Fletcher waren fans van dit opkomende talent.  En nu staat deze knaap dus voor zijn eerste Europese tour, met de steun van een Franse begeleidingsband bestaande uit Cédric Legoff (toetsen), Julien Dubois (bas) en Fabrice Bessouat (drums).

Workshop handgeklap
Het was aanvankelijk wat aftasten na de eerste instrumentale songs, maar de drie begeleiders gaven een homogene indruk en waren dus prima op mekaar ingespeeld. En dat ze met plezier op het podium stonden was ook vlug duidelijk voor een erg goedgevuld Muzecafé waar we ook een aantal scouten opmerkten. Temeer omdat er naar de toekomst veel verwacht wordt van deze jonge Amerikaan, die overigens op zijn strepen staat op het podium. Zo krijgt hij gelukkig het vaak keuvelende volk stil tijdens een slowblues, waarin hij gitaargewijs verschillende intonaties kiest, gesteund door een uitstekende toetsenist. Tijdens het ritmisch rockende ‘To Much Honkey Business’ (Chuck Berry) zien we de jonge frontman plots stoppen en geeft hij onderwijzersgewijs een uiteenzetting over de juiste maat van handgeklap dat moet gebeuren tijdens een song. ‘Faut le faire’. ​
We onthouden ook nog een ingetogen gebrachte slowblues waarin buiten de mooie pianoklanken en de dito gitaarriffs ook de ritmesectie een hoog niveau haalt. Er komt een stevig einde als afluiter van de eerste set en dan is het ook meteen duidelijk dat Sean ‘Mack’ Mc Donald eigenaar is van een degelijke stem, duidelijk te horen in het slotnummer ‘Come On Let’s Rock’.

Storende factor
Qua diversiteit van songkeuze is het ook wel oké want het openingsnummer van de tweede set is jazzygetint maar nadien is het rocken geblazen op de tonen van ‘Lucille’ (Little Richard) met tussendoor klanken van ‘Dizzy Miss Lizzy’ met weerom een geweldige pianosolo van Cédric Legoff. Straffe kerel toch wel. Wat ook wel gezegd kan worden van de drummer en bassist, kortom: Sean ‘Mack’Mc Donald mag zich zeer gelukkig prijzen met deze begeleiders. Dat een slowblues vaak een luisterend oor nodig heeft lijkt een deel van de toeschouwers niet te deren. Het geroezemoes is dan ook soms een storende factor. Het toont weinig respect voor de artiesten in kwestie. Jammer. Met een New Orleansnummer van Smiley Lewis en een klassieker van Bobby ‘Blue’ Bland ging het richting finale en nadat Sean de band voor de zoveelste maal voorstelde eerde hij James Brown nog met een aantal genietbare zangmoves van de soulkoning. Leuk moment, ook voor drummer Fabrice die zich mocht uitleven achter zijn drumkit. Maar ook Sean liet de toeschouwers genieten met een aantal ferme uithalen op het orgel als slotmoment van een onderhoudende avond die bij de toeschouwers in de smaak viel. Meer moet dat niet zijn.
​
Volgende afspraak:
  •  11 april met The Özdemirs featering Simon Oslender.
  • 9 mei met The Rusty Zinn Band.