|
|
Sjock 2017 (DAY 2) 7, 8, 9 juli 2017 |
Met: Bad Religion, The Hellacopters, Rocket From The Crypt, The Dirtbombs, The Living End, Nashville Pussy, Zeke, Brutus, New Bomb Turks, Guana Batz, Legendary Shack Shakers, The Gories, The Fleshtones, Clowns, The Manges, The Hip Priests, The Sha-La-Lee’s, The Mullet Monster Maffia, The Glücks, The Priceduifkes, Toxic Shock, Bark, Sunpower, Speedözer, The Desperados, The Phantom Fury, Bruce, Cadaster Jon Combo, Charlie Hightone And The Rock-Its, Joakim Tinderholt And His Band, King Salami And The Cumberland Three, MFC Chicken, The Reverend Peyton’s Big Damn Band, The Cactus Blossoms, Crystal And Runnin’ Wild, The Vice Barons, Saudia Young, CC Jerome’s Jetsetters, Barny And The Rhythm All Stars, Shorty Jetson And His Racketeers, Roy Dee & The Spitfires, The Howlin’ Jaws, The Rhumba Kings, Wild Deuces, Franzie (DJ), Rude Boys Outta Jail Soundstation (DJ)
|
Mainstage
Liefhebbers van rock ’n roll en alles wat daar rond hangt moesten dit weekend afzakken naar de Poeyelhei in Gierle. Het anders zo vredige Gierle wordt één keer per jaar een weekend eens flink wakker geschud door (inter)nationale topbands. En organisator Hans Kersemans en zijn team hebben voor deze 42ste editie weer een bom van een programma in elkaar gestoken. Met als headliner op deze eerste dag niemand minder dan de levende legendes van Bad Religion. Niet zo vreemd dus dat voor deze dag het bordje “Sold out” voor de eerste keer ooit mocht boven gehaald worden.
Maar voor Bad Religion het podium op stapt krijgen we nog veel meer lekkers voorgeschoteld. Om 12u30 een festival openen is vaak geen cadeau voor een band. Geen probleem voor de mannen van BARK. Hun mix van stoner met metal en een flinke scheut hardcore gaat er bij de nog wakker wordende festivalgangers vlotjes in. Met zanger Ron Bruynseels (Hard Resistance) heeft BARK dan ook de ideale frontman om Gierle wakker te schudden. We krijgen onder meer enkele nummers uit hun in het najaar te verschijnen album. Die nummers klonken alvast straf, dat wordt uitkijken naar die release. Voor vandaag was BARK de ideale openingsact. Wie na BARK nog wat prut in de oren/ogen heeft is daar na de passage van TOXIC SHOCK ook van af. Met hun loeiharde mix van oldschool trash en hardcore zetten ze de weide al snel op zijn kop. Het deed me erg denken aan Municipal Waste. Zanger Wally loopt ondanks de verzengde hitte als een bezetene over het podium en springt tussendoor nog een keertje het enthousiaste publiek in. Hun songs zitten vol met breaks en mede door een strak spelende drummer en twee gitaristen klonk het geheel heel vet. Tijd om op adem te komen krijg je aan de main stage niet. Want met het Oostendse duo THE GLÜCKS staat er alweer een erg energieke én Belgische band op het podium. In 2013 wonnen Tina Ghillebert (drums/zang) en Alek Pigor (gitaar/zang) het muziekconcours Westtalent en sindsdien spelen ze menige zaal helemaal plat. En ook de weide van Sjock moet er aan geloven. The Glücks klinken zoals ik vind dat rock ’n roll moet klinken: vettig, rebels, sexy en luid. Luister maar eens naar “CuCuCuCool”, het enige nummer dat ik van hen kende tot vandaag en ergens in het begin van hun set op Sjock te horen. The Cramps zijn overduidelijk een belangrijke invloed van de band maar ik hoorde ook geregeld de sound van bands als L7 en Babes In Toyland in hun nummers. Heerlijke band die iedereen eens moet gezien hebben! Voor de revelatie van de dag. CLOWNS uit Melbourne, Australië had er net een vlucht van 30 uur opzitten waarbij de vliegtuigmaatschappij ook nog eens hun bagage verloor. Je zou voor minder pissed off op het podium staan. Gelukkig voor het Sjock-publiek zette ze die kwaadheid om in een erg strakke set. Nummers als “Like a Knife at a Gun Fight”, “Infected” en “Dropped My Brain” klonken zo nog een stuk steviger dan op plaat. Zanger Stevie Williams is een podiumbeest die als geen ander een publiek kan opzwepen. En alsof dat nog niet genoeg is hun roadie ook een soort van master of ceremony die constant het publiek mee opzweept. De eerste lading crowdsurfers van de dag vloog dan ook door de Gierlese (of is het Gierlieaanse) lucht. Weet je, normaal zouden Clowns op een groot festival in Servië spelen dit weekend en de affiche delen met oa. Liam Gallagher en The Killers. Maar toen ze de keuze moesten maken tussen een megafestival en Sjock kozen ze voor Sjock. Een terechte keuze! Met de GUANA BATZ uit Feltham, Verenigd Koninkrijk krijgen we vervolgens één van de grondlegger van de psychobilly. Al sinds 1982 maken zanger Pip Hancox en zijn maten menig podium onveilig met hun aanstekelijke mix van punk en rockabilly. Hun set was zeker naar psychobilly-normen erg afwisselend. We krijgen onder meer een massaal meezingmoment met de Springsteen-cover “I’m On Fire”. Waarna ze zelfs een ballad brengen, onmiddellijk gevolgd door “Jungle Rumble” en “Love Generator”, twee rauwe psychobillyknallers. Zanger Pip en gitarist Stuart Osborne zijn nog de enige originele leden maar toch zijn Guana Batz nog altijd relevant. Dat hebben ze ruimschoots bewezen vandaag. Een band waar ik erg naar uitkeek op deze zonovergoten zaterdag is het Leuvens BRUTUS. Peter Mulders (basgitaar), Stijn Vanhoegaerden (gitaar) en Stefanie Mannaerts (drums & vocals) begonnen ooit als een tributegroep voor de de Zweedse hardcoreband Refused. Maar toen Refused dan zelf besloot om een comback te maken zijn ze daar mee gestopt en begonnen met eigen nummers te maken. Een verstandige keuze want ondertussen is BRUTUS een vaste waarde geworden in het concertcircuit en ook buiten onze landsgrenzen hebben ze Brutus al ontdekt. Hun aanstekelijke mix van postrock, mathcore en zelfs een vleugje metal gecombineerd met de atmosferische zanglijnen van Stefanie maken van Brutus een band die met geen enkele andere band te vergelijken is. Het tempo is verschroeiend wat maakt dat het al eens rommelig overkomt, maar net dat vind ik zo interessant aan deze band. Het mag live al eens even uit de bocht vliegen maar ze vinden elkaar altijd wel terug. “Bedankt om te klappen” en “bedankt om te blijven” zegt Stefanie ergens in de set. “Graag gedaan” en “Uiteraard” zou ik zeggen. De band verlaat een klein uur het podium op de tonen van “Eviva Espana”. Een nummer geschreven door Leo Caerts en tevens de opa van Stefanie. Mooi eerbetoon van een straffe band. Over ZEKE kan ik iets korter zijn. Zeke (uit Seatlle) spelen al sinds 1993 superfast hardcorepunk. In 2004 passeerden ze al eens op de heilige rock ’n roll weide van Sjock en toen was het een niet te stoppen bulldozer zijn geweest waar menig fan nog steeds van in extase geraakt. Een bulldozer zijn ze anno 2017 nog steeds al vond ik het net iets te veel op automatische piloot rammen wat ze deden. Mij konden ze niet bekoren, maar wie ben ik als je zag hoeveel mensen een feestje aan het bouwen waren voor het podium. De stewards in de frontstage hadden hun handen letterlijk en figuurlijk vol met de golf aan crowdsurfers die op hen af kwamen. Een dikke pluim trouwens voor die mannen in de frontstage, die hun werk schitterend en vooral erg vriendelijk deden En dan was het eindelijk tijd voor het absolute hoogtepunt van de dag: BAD RELIGION!! Al sinds 1979 behoren Greg Graffin (zang), Brett Gurewitz (gitaar) en Jay Bentley (basgitaar) tot de top van de punkscene. Live is Gurewitz er haast nooit nog bij, wie er in Gierle wel bij zijn: Brian Baker (gitaar), Mike Dimkich (gitaar) en Jamie Miller (drums). En het moet gezegd: de heren hadden er zin in! Er werd heel wat afgelachen en plezier gemaakt op het podium. Zoiets straalt uiteraard op je publiek af. Dit was zowat de 7e keer dat ik hen live zag en van hun festivaloptredens was dit voor mij hun beste dat ik al zag. Het Sjockpubliek is dan ook het ideale publiek voor Bad Religion. Zowat iedereen zong mee met klassiekers als: “I Want To Conquer The World”, “21st Century Digital Boy”, Recipe For Hate”, “Punk Rock Song”, “Do What You Want”, “Suffer” en “Sorrow”. Na iets meer dan een uur sloot het trio “Generator” (wat een ijzersterke versie was me dat), “Infected” en “Fuck Armageddon... This Is Hell” hun triomftocht op Sjock af. Geen bisnummers, zoals altijd. Want encores zijn voor rocksterren zei Greg ooit. Bad Religion kwam, zag en overwon. © Tom Coppers |
Titty Twister stage
‘Do The Hip Shake Baby’ maakte ook deel uit van de setlist van de zaterdagse opener, de Parijse The Howlin’ Jaws. Dit trio verstaat de kunst om de rock-‘n-roll en rockabilly van de jaren vijftig een hedendaagse touch te geven. Het resultaat was door ruige gitaarriffs gedragen moddervette rockabilly. ‘Oud in een nieuw jasje’ is deze heren op het lijf geschreven.
CC Jerome’s Jet Setters was de tweede band die de temperatuur in de toch al broeierig hete Titty Twister nog wat de hoogte in mocht jagen. Wij zagen Jerome reeds vele malen aan het werk en het blijft verbazen hoe goed deze man de sound van de roemrijke fifties naar zijn hand kan zetten. Wat wij nog niet zagen was de toevoeging van een mondharmonicaspeler aan de Jet Setters. Het maakte het geluid van de band misschien ietsje voller, maar toch vielen wij andermaal voor het snarenwerk van de Nederlandse supergitarist. Het was dan ook volop genieten van klassiekers als ‘Mohair Sam’, ‘I’m Ready’ en……..’Do The Hip Shake Baby’. Een band met enkel instrumentale songs, tref je tegenwoordig maar zelden op een podium aan. The Ventures, The Spotnicks en The Shadows maakten in de vorige eeuw hun handelsmerk van de heerlijk ruimtelijk klinkende gitaarsound. Gelukkig zijn er momenteel The Vice Barons die het genre niet alleen doen herleven, maar er ook iets aan toevoegen. De basis blijft de surfsound, maar deze band voegt er nog een streepje sixtiesbeat aan toe. Schitterende gitaarpartijen, aangevuld met hemelse orgelklanken, gebackt door een retestrakke ritmesectie, zorgden voor 40 minuten magistrale muziek. Het oog wil echter ook nog wat. Daarvoor hadden de Barons twee, regelmatig van outfit wisselende go-go girls in hun rangen. Terug tijd voor wat wilde rock-‘n-roll. Dat serveerden de Amerikaanse The Desperados. De heren zitten bij Wild Records, een label dat synoniem is voor kwalitatief hoogstaand, in de fiftiessound gedrenkte opnames. Deze jonge gasten maakten het helemaal waar. Hun album ‘Won’t Be Broken’ kreeg terecht de nodige aandacht en het charisma dat deze gasten uitstralen hebben wij lange tijd niet meer gezien. Jammer dat wij hen niet konden helpen met hun zoektocht naar ‘Sweet Mary Jane’! Super optreden! Voor Saudia Young waren onze verwachtingen hoog gespannen. De in New York geboren, maar momenteel in Berlijn residerende Saudia is niet voor één gat te vangen. Wij zouden haar graag omschrijven als ‘Etta James meets Imelda May’. Met ‘Hound Dog’, ‘You Can’t Judge A Book By The Cover’ was haar setlist misschien iets te voorspelbaar, desalniettemin bood haar doortocht een dosis pakkende rhythm & blues en hitsige rockabilly. Een gemeend proficiat ook voor haar enorm goed presterende band. Nog zo een genre dat naar onze mening te weinig aan bod komt, is de close harmony waarmee Don & Phil Everly grote hits scoorden. Het siert de organisatie van Sjock dat zij dit euvel uit de wereld hielpen door The Cactus Blossoms te boeken. De broers Page Burkum en Jack Torray voerden ons terug naar de gouden countryjaren van de Grand Ol’ Opry. Knappe melodieuze country en subliem gitaarwerk deden ons al vlug wegsmelten voor de Blossoms. Naar verluidt had de airco in het vliegtuig een negatieve invloed gehad op de stem van één van de Blossoms. Wel, daar viel amper iets van te merken! Met Charlie Hightone And The Rock-Its! was de zaterdagse Titty Twister affiche bijna afgewerkt. Momenteel beleven we een beetje een wildgroei van bandjes, die furore maken met de krachtige, maar authentiek klinkende rockabilly. En toch zijn er groepen die net dat tikkeltje meer hebben om het te maken. Wel, dat tikkeltje meer hebben Charlie en zijn Rock-Its!. Charlie voelt de authentieke rockabilly niet alleen aan, hij leeft het. Naast het podium mag hij dan een rustige indruk nalaten, maar eenmaal onder de spots barst de energie uit zijn lijf. Keihard slaat hij op zijn akoestische gitaar en geeft hij het moordende ritme aan, dat zijn Rock-Its! dienen te volgen. Niet voor niets behoort hij tot hedendaagse top van de Europese rockabilly artiesten. Een optreden dat nog lange tijd zal nazinderen, net zoals de wilde rhythm & blues met straf gitaarwerk gevulde set van King Salami And The Cumberland 3. © Lambert Smits |
