|
|
SJOCK 2017 (DAY 1) 6, 7, 8 JULI 2018 |
Met: The Heavy Crown, The Bronx, MC50, The Legendary Kid Combo, Sonny West, Reverend Horton Heat, dj Franzi
|
Mainstage
Sjock wordt gezien als het oudste alternatieve festival van België. Al voor de 43ste (!!!) keer brengen ze de beste bands uit de punk/garage/rockabilly/rock’n roll. Of zoals ze het zelf zeggen: “Your rock ’n roll highlight of the year”.
De eerste dag van Sjock werd voor een deel gekleurd door de kwartfinale die onze Rode Duivels op het WK in Rusland moesten spelen tegen grote favoriet Brazilië. Het aantal Belgische voetbalshirts was dan ook niet te tellen. Maar voor we op het grote scherm aan de Bang Bang Stage gingen kijken naar deze historische match was er eerst nog wat tijd voor een streepje muziek. Een dikke streep muziek eigenlijk. Want de heren van The Heavy Crown zetten met hun vettige mix van stonerrock en ‘70s rock meteen de juiste toon voor deze editie van Sjock. Dit powertrio uit Brugge heeft de gave om met hun aanstekelijke grooves de aandacht van het publiek te trekken en die aandacht ook vast te houden. De riffs, van de overigens erg sterke gitarist, deden me soms wat aan Franz Ferdinand denken maar dan overgoten met een vettige soms wat psychedelische saus. Nummers als “Full Of Haze” en “Blonde Fury” uit hun debuutalbum gaan er vlotje in bij het al vrij talrijk opgekomen publiek. Wat mij betreft de ideale opener van wat nu al beloofd een memorabel weekend te worden. De heren van The Bronx hebben daarna de wat ondankbare eer om te spelen tegenover 22 voetballers en één bal. Maar dat belette zanger Matt Caughthran er niet van als een echte volksmenner die niet-voetbalkijkers een strakke en energieke show te geven. De eerste skydivers van de dag vlogen al gretig door de lucht en smulden van de mix van punkrock en hardcore. Zelf heb ik het meest genoten van oudere nummers als “Shitty Future” en afsluiter "History's Stranglers" maar ik ben dan zelf ook al een oude mens natuurlijk. De temperatuur op de wei was al hoog maar The Bronx (en ook wel een beetje de overwinning van de Rode Duivels op Brazilië) deden de temperatuur nog een beetje meer stijgen. And now it’s time to kick out the jams motherfuckers ! MC5 was één van de meest invloedrijke bands uit de vorige eeuw. Zowat alle punk, garage en rock ’n rollbands zijn schatplichtig aan hen. Van de originele line-up zijn enkel drummer Dennis Thompson en gitarist Wayne Kramer nog in leven. En die laatste heeft nu, 50 jaar na het uitbrengen van hun classic “Kick Out The Jams” besloten om een tournee te doen met een schare special guests. Onder de naam MC50 is hij nu op tour met een band die je gerust een all-starband mag noemen. Want hoe noem je anders een band met Kim Thayil op gitaar (Soundgarden), Brendan Canty achter de drums (Fugazi), Dug Pinnick op bas (King’s X) en zanger Marcus Durant (Zen Guerrilla). Vanaf opener “Ramblin’ Rose” voel je gewoon: dit gaat een onvergetelijk optreden worden! De energie en de goesting spat er van af. En wow, die Marcus Durant heeft een superstem! Bij momenten klinkt het wat rommelig maar dat hoort ook wel zo bij een portie punk. “Kick Out The Jams” wordt al als tweede nummer gespeeld en zet de festivalweide in lichter laaie. Het tempo is hoog en het energiepeil nog hoger. Tijd om op adem te komen is er nauwelijks. “Motor City Is Burning” wordt door Wayne Kramer aangekondigd als ‘a song about my hometown’ en is het eerste moment om even op rust te komen. Volgens het magazine Rolling Stone behoort Kramer tot de 100 beste gitaristen aller tijden en dat laat hij in Gierle horen. Enige minder nummer in de set vond ik “I Want You Right Now”. Op zich zeker geen slecht nummer, heel erg soulvol, maar net iets te veel gefreak door de muzikanten en daardoor te lang uitgesponnen. Gelukkig krijgen we daarna het ene hoogtepunt na het andere. De Them-cover “I Can Only Give You Everything” is geweldig en tijdens “Looking At You” soleert Kramer zich een aantal plaatsen hoger in de ranking van de beste gitaristen aller tijden. Afsluiten doen ze in stijl met “The American Ruse”, waarna ze nog even met de Belgische vlag gaan staan zwaaien. Ik denk dat er na vandaag veel (jonge) zieltjes op zoek gaan naar de muziek van MC5. Want er zijn heel wat zieltjes gewonnen vanavond. De ideale afsluiter van een eerste Sjockavond! We’ll be back tomorrow! © Tom Coppers |
Titty Twister Stage
Deze, inmiddels reeds 43ste editie van het festival dat onder de naam ‘Your Rock And Roll Highlight Of The Year’ gekend is tot ver buiten onze landgrenzen, moest bij aanvang opboksen tegen de voetbalwedstijd België-Brazilië. Opener op de main stage, The Heavy Crown had dan ook de ondankbare taak om een groot deel van het publiek aan zich te binden. Het grote scherm zoog als het ware de voetbalfans naar zich toe. Niet getreurd echter, want na de door de Rode Duivels gewonnen partij, liep de ‘tomeloze energie’ als een rode draad door de optredens.
Wij focusten ons op de Titty Twister, terwijl collega Tom Coppers u door de optredens op het hoofdpodium zal loodsen. Spitsafbijter in de Titty Twister, de in 2005 opgerichte Italiaanse The Legendary Kid Combo, zorgde onmiddellijk voor spetterend vuurwerk. Deze prachtig uitgedoste heren, die zowel als lijkbidder als in een tafereel van Charles Dickens niet zouden misstaan, hebben onmiskenbaar een uniek geluid. Rockabilly, psychobilly, punk, folk, gothic, cabaret en invloeden uit de Balkan, mixt deze band op een sublieme wijze, zodat een aanstekelijke en opzwepende sound ontstaat. Bij het grote publiek geniet deze bende nog niet de bekendheid die ze verdienen, maar hopelijk komt daar spoedig verandering in. Hun recent album ‘A Blessing In Disguise’ aanschaffen, is de beste garantie om dé muzikale ontdekking van het jaar te doen. Vanaf het eerste nummer, ‘U Zlateho Tygra’ at het publiek uit hun hand. Earcatchers als ‘Fandango’ en ‘Ivanov Sergej’ zorgden voor het vervolg. Het feestje was begonnen en dat zou nog tot na middernacht doorgaan. Uit een ander, meer gekend en klassiek vaatje tapte Sonny West. Als 17 jarige leerde hij zichzelf gitaar spelen en even later stond hij in de West End musical ‘Forever Elvis’. Net als zijn grote voorbeelden uit de fifties, heeft Sonny een wilde en uitgesproken gitaartechniek. Momenteel toert hij met aan zijn zijde de Nederlandse stergitarist CC Jerome en dat zorgt voor een adembenemende performance. Niet alleen voelen en vullen deze heren mekaar feilloos aan, ze schudden boogie, rock-‘n-roll en zelfs een vleugje country uit hun mouwen, dat het bijna niet meer normaal is. Uit zijn geprezen album ‘Relentless’ vulden de titeltrack en ‘Come On Everybody’ de setlist, aangevuld met een energieke versie van ‘Darlene’. Met Reverend Horton Heat kondigde zich niet alleen het derde Titty Twister hoogtepunt aan, maar ging het publiek ook compleet uit de bol. De hekkens die het publiek scheidden van de frontstage kwamen onder druk te staan en het crowdsurfen werd een geliefkoosde bezigheid. Zijn identiteitskaart vermeldt Jim Heath, maar als Jim eenmaal in de huid van de Reverend kruipt, krijgen de duivels vrij spel. Als basis gebruikt Heat rockabilly, daar voegt hij een royale scheut psychobilly aan toe, die hij daarna flambeert met een wervelende presentatie. De man heeft zijn eigen Gretsch signature gitaar, wat genoeg zegt over zijn talent op de zes snaren. Daarmee is hij in goed gezelschap van o.a. Chet Atkins en Brian Setzer. In het verleden zagen wij Heat op het grote Sjockpodium, en als we eerlijk moeten zijn, en dat zijn wij, kunnen wij niet anders zeggen dan wat hij nu in de Twister presteerde, zijn vorige doortocht met verve overklaste. Op naar zaterdag! © Lambert Smits |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024