|
|
SJOCK 2017 (DAY 3) 6, 7, 8 JULI 2018 |
Met: This Means War, Mind Rays, No Fun At All, Nick Oliveri’s Death Electric Band, The Dwarves, Pennywise, Descendents, Texarkana Trio, Pat Reedy And The Longtime Goners, The Wise Guyz, James Intveld And The Honky Tonk Palominos, Nico Duportal And His Rhythm Dudes, Georgina Peach And The Originators, Bailey Dee, Lil’ Sal And The Wildtones, Aloha Sluts, Captain Kaiser, Backup
|
Mainstage
Hot, hotter, hottest dat is het weer op Sjock ’18 in het kort samengevat. De derde dag van Sjock beloofd muzikaal een topdag te worden. Want er staan vandaag een hoop van mijn punkrockhelden op het podium.
Voor This Means War ben ik ik net iets te laat op de heilige weide van Gierle geland. Jammer, maar ik weet dat er een herkansing voor mij gaat komen op Groezrock indoor in het najaar. Het Gentse Mind Rays mag voor mij de debatten openen op de Main Stage. Dit viertal knalt garagepunk over de weide zoals garagepunk moet knallen: loud & raw! Ondanks het vroege uur op de dag staat er al behoorlijk wat volk voor het podium te bakken in de zon. En Mind Rays schud hen op gepaste wijze wakker. Ik ga het onmiddellijk toegeven: ik ben een superfan van No Fun At All. Al sinds dat zij de EP ‘Vision’ uitbrachten in 1993 volg ik deze Zweedse punkrockmachine. Live zorgen zij altijd voor een uitzinnig feestje en dat waren ze ook op Sjock van plan te doen. En ondergetekende gaat lekker mee feesten front row. Vanaf “Believers” tot en met “Master Celebrator” en alles wat daartussen kwam is één grote sing-a-long punkrockparty. Mijn stem is dan ook weg na deze verschroeiende drie kwartier. De rest van het publiek was ook helemaal mee met NFAA, zelfs de circle pit werd even van stal gehaald. Van hun nieuwe plaat “Grit” worden enkele nummers gespeeld maar het zijn toch vooral de songs uit “No Straight Angles” en “Out Of Bounds” die de weide doen ontploffen. The Master Celebrators dit it again!! Ik kijk nu al uit naar hun volgende passage in België. Helemaal anders liep het bij Nick Oliveri’s Death Electric. Al vanaf de eerste noten van “F.Y. I’m Free” (een nummer van Oliveri’s soloproject Mondo Generator) lijkt de band er niet al te veel zin in te hebben. “Endless Vacation” van Ramones werd er nog sneller doorgejaagd dan Dee Dee Ramone ooit gedaan heeft. Van bij zijn tijd bij Queens Of The Stone Age speelt Oliveri “Gonne Leave You” en van zijn Kyuss-periode het geweldige “Green Machine”. Na een half uurtje houd de band het echter voor bekeken. Te warm? Of sparen ze zich voor straks? Want Nick Oliveri en de zijnen spelen binnen een uurtje alweer met The Dwarves. The Dwarves are the greatest band in rock ’n roll. Althans dat beweren ze zelf toch. Ik moet zeggen dat ze er niet zo ver naast zitten na hun verovering van de Sjockweide. Nick Oliveri en zijn maten van Death Electric hadden duidelijk wat energie opgedaan want nu speelden ze wel vol overgave en retestrak. Maar het is toch vooral zanger Paul Cafaro aka Blag Dahlia die de show steelt. Als een razende spuwt hij de ene Dwarves-classic na de andere het publiek in. “Anybody Out There”, “Get Up & Get High”, “Sluts of the USA” en “Way Out” is het quartet waar mee geopend werd en waarmee ze de toon zetten voor zo’n 45 minuteen vettige hardcorepunk. En ondertussen vliegen de skydivers vlotjes over de hoofden van het overhitte publiek. De stewards (waarvoor trouwens heel erg veel respect, want still standing na drie zotte dagen) draaien overuren om de vliegende fans op te vangen. “Everybody’s Girl”, het door Oliveri gezongen “Fuck You Up and Get High” en “Dominator” waren enkele van mijn persoonlijke hoogtepunten. Al is dat moeilijk te zeggen van een set met alleen maar hoogtepunten. En dan moest Pennywise nog beginnen! Al sinds 1988 is deze band uit Hermosa Beach, California een begrip in de punkrockwereld. Op plaat niet altijd even overtuigend maar live steevast een onvervalst feest. Ik merk ook op dat ze een set van ‘slechts’ 50 minuten gaan spelen. Voor mij geen probleem want dat betekent dat ze er waarschijnlijk een best-of set van gaan maken die vanaf het begin gaat moeten knallen. En knallen deden Jim, Fletcher, Byron en Randy vanaf de eerste seconde. Vooral de oudere nummers gaan er bij iedereen in als zoete koek. Songs als “Can't Believe It”, “Pennywise”, “Society”, “Fuck Authority” en “Living for Today” blijven werken en dus ook op Sjock. Het einde van de set besluit ik om te volgen vanuit de coulissen op het podium, samen met onder meer leden van The Darts, This Means War en No Fun At All. En van hieruit ziet de wei er fantastisch uit. Een kolkende, skydivende (jaja, weer veel werk voor de stewards) en meebrullende massa. Na de Ben E. King-cover “Stand By Me” sluit Pennywise zijn set traditiegetrouw af met wat waarschijnlijk de bekendste punkrockpartysong aller tijden is: “Bro Hymn”! Zowat heel de weide zingt mee en ondertussen vult het podium zich met iedereen die aan de zijkant van het podium stond mee te kijken. Een feestje op het podium en vooral voor het podium. Pennywise kwam, zag en overwon! En nog was het niet gedaan voor vandaag. Er wordt nog een laatste blik punkrockhelden open getrokken met het legendarische Descendents. De uitvinders van de poppunk kan je in België niet zo vaak aan het werk zien, dus was ik blij als een kind dat de organisatie van Sjock hen had kunnen strikken om hun festival af te sluiten. Er worden maar liefst 29 nummers in een dik uur gespeeld en echt alle classics die ze moeten spelen worden gespeeld: “Everything Sucks”, “Coffee Mug”, “I'm the One”, “I Don't Want to Grow Up”, “When I Get Old”, “I Wanna Be a Bear”… Maar toch geraak ik nooit echt in hun set. Milo Aukerman en de zijnen ogen wat vermoeid, wat niet echt abnormaal is als je weet dat dit hun derde optreden op drie dagen was in drie verschillende landen. Of misschien is het wel omdat mijn kaars ook volledig uit aan het gaan is. Omwille van de gespeelde setlist toch een meer dan waardige afsluiter van een memorabele driedaagse op Sjock. Met grote dank aan de uitstekende organisatie, de vele vrijwilligers die op dit festival aan het werk waren en de gezellige bende in de backstage. CU all next year for another rock ’n roll highlight! © Tom Coppers |
Titty Twister Stage
Derde en alweer laatste dag van dit festival waar fans van uiteenlopende muziekstijlen verbroederen. Het siert Sjock dat liefhebbers van rock-‘n-roll uit de fifties en fans van het stevigere werk in een fijne sfeer kunnen genieten van de muziek die hen nauw aan het hart ligt.
In de Titty Twister staken Texarkana Trio de lont aan van wat een explosieve zondag zou worden. Zanger en leadgitarist Pascal Snijders zagen we op zaterdag nog aan het werk op de Bang Bang Stage met zijn Supersonics. Met Texarkana Trio keerde het trio terug naar de hoogdagen van de authentieke rockabilly, country bop, swing, honky tonk en rock-‘n-roll. Pascals doordringende stem, de slappin’ bass die het geheel op de rails houdt en de leuke opvullingen van de leadgitaar verkasten onze opkomende vermoeidheid al vlug naar het verdomhoekje. Een verdiende pluim gaat ook richting leadgitarist Jeroen van Delden voor zijn knappe solo op ‘Mona Lisa’. Met Pat Reedy And The Longtime Goners uit Nashville Tennessee boorden we de ‘juke joint swing’ en ‘old time country’ aan. Denk aan Wayne Hancock en Hank Williams en nu ook aan Pat Reedy. Ongedwongen, leuke, no-nonsense ‘good time music’. Muziek die Pat en zijn maten op een sublieme wijze neerzetten. Pat heeft een uitstekende melancholisch klinkende stem, die geweldig accordeert met het genre, waardoor zijn performance aan kracht wint. Inspiratie vindt Pat in het dagelijkse leven, zoals een song waarin hij zijn gevoelens voor zijn ex projecteerde. Wij noteerden kippenvel bezorgend werk als ‘Burgundy’, ‘True Blue’ en de ‘working man song’ ‘Nashville Tennessee At 3 AM’. Pat Reedy And The Longtime Goners voor ons de zoveelste revelatie. Eentje om terug te zien! De uit Oekraïne komende The Wise Guyz zagen we reeds meerdere malen aan het werk. Hun explosieve rockabilly, western swing, jumpblues en country bekoort ons iedere keer opnieuw. Deze gasten brengen dit met zoveel enthousiasme dat je moeilijk onberoerd kan blijven. De band bestaat ondertussen al 18 jaar, zodat zanger en gitarist Chris Bird en zijn kompanen uit een groot aantal songs konden putten. Of het nu ouder of nieuwer werk betreft, The Wise Guyz brengen dat zo overtuigend, alsof ze zich nog een plaatsje moeten zien te versieren in de huidige rockabillyscene. Een plaats die ze overigens al jaren bezitten. De band profileert zich ook als publiekslieveling. Dat uitte zich in het feit dat de massa smeekte om een toegift. Jammer genoeg kon deze vraag niet positief beantwoord worden, omdat stagetimes ook belangrijk zijn. Wij zullen het maar toegeven…….James Intveld is één van onze favorieten. Verheugd waren wij dan ook dat hij samen met zijn Honky Tonk Palominos op de affiche prijkte. James, geboren in het Nederlandse Venlo, verkaste al op jonge leeftijd met zijn ouders naar Amerika. Zoals het een echte countryartiest beaamt, zag James er piekfijn uit. In zijn met borduursels versierde in het oog springende blauwe pak zagen wij hem al het podium van de Grand Ole Opry klimmen. Van alle keren dat we James aan te werk zagen, behoorde dit optreden tot de top. James betreedt zowel de country als de rockabilly paden. Originele nummers en goedgekozen covers wisselden mekaar af. ‘Cryin’ Over You’, Johnny Cash’s ‘Folsom Prison en Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’ gaven ons andermaal een goed gevoel. Bedankt James! Waar wij ook steeds voor te vinden zijn, is een band met een blazerssectie. Dit om maar te zeggen dat de Franse Nico Duportal And His Rhythm Dudes tot onze favorieten behoren. Nico is een artiest die zich niet vastpint op een bepaald genre. Of het nu rockabilly, rock-‘n-roll, blues of rhythm & blues betreft, hij kan het allemaal aan. Zelfs soul heeft voor hem geen geheimen. Hij vertrouwde ons toe dat zijn nieuw album, dat in het voorjaar van volgend jaar zal verschijnen een hoge dosis van dit genre zal bevatten. Een voorsmaakje hiervan kregen we reeds tijdens zijn set. En we mogen al zeggen dat het soul van de bovenste plank is. Nico’s inlevingsvermogen, gekoppeld aan de prestaties van de blazers en keyboard, bewezen dat Europese artiesten zeker niet de duimen moeten leggen voor hun Amerikaanse collega’s. Maar ook Nico’s ouder werk heeft nog niets aan kracht ingeboet. Zijn ‘Real Rockin’ Papa’, ‘I Know The Rules’ en ‘Don’t You See’ kregen ook nu weer het publiek moeiteloos in beweging. CC Jerome was reeds te zien aan de zijde van Sonny West en ook nu dook hij weer op, ditmaal als gitarist bij Georgina Peach And The Originators. The Originators is een straffe band, die onze roep naar blazers probleemloos inwilligde. Peach, in het echte leven Cheri Addo heeft een podiumpresence, zoveel is duidelijk. Haar met covers gevulde set kon echter niet steeds voor de volle 100% overtuigen, maar dat is begrijpelijk. Als artiest moet je groeien en dat zal bij Georgina ook ongetwijfeld gebeuren. Genieten deden we, maar bij haar versie van ‘I’d Rather Go Blind’ en ‘I Can’t Help Myself’ gingen onze wenkbrauwen toch in fronsmodus. Potentieel heeft Peach, daar bestaat geen twijfel over, wij zijn dan ook benieuwd om haar na een tijdje terug te kunnen zien. Het einde in de Titty Twister en ook van Sjock kondigde zich rond 23 u aan met nieuwkomer Bailey Dee, gebackt door Nico Duportal en zijn band. Voor Bailey was haar optreden op Sjock haar eerste in België en in Europa. Van een primeur gesproken! Een dag eerder stond ze, begeleid door het Don Diego Trio op het podium in Hongarije. Met die band presenteert ze zich ook nog in Italië. In Frankrijk, meer bepaald in Tours, zal ze dan weer kunnen rekenen op de begeleiding van Nico Duportal. Dee heeft een enorm talent. Talent dat zowel terug te vinden is in haar rock-‘n-roll als in haar bluesy songs. Haar Danelectro gitaar bespelend, doet ze zelfs denken aan Sister Rosetta Tharpe, maar dan met nog iets meer rockgehalte. Dat vertaalde zich in songs als ‘Tip Toe Boogie’, ‘Quiet Whiskey’, ‘Rhythm In Here’ en ‘Bacon Fat’. Het hele optreden hebben we niet kunnen uitzitten, want nu stak de vermoeidheid serieus de kop op. Overtuigd van het kunnen van Bailey Dee waren we vanaf de eerste nummers. Mooie afsluiter! Ons festivalverslag willen wij zeker niet afsluiten zonder Hans en zijn ploeg te bedanken voor de hartelijke ontvangst en hun enorme bereidwilligheid om ons ten dienst te staan. Zoals Sjock zijn er geen twee. Bedankt en……..de 44ste editie, die staat reeds op onze ‘to do’ lijst. © Lambert Smits |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024