|
|
2 februari 2018 |
SUPPORT: Matt Watts
|
Een knappe Matt Watts en een ontwapenende Stef Kamil Carlens gisteravond in de MOD te Hasselt. Voor dit concert week Cultuurcentrum Hasselt uit naar de donkere hippe zaal van het muziekcentrum. Het laag gestoken zwarte plafond creëerde de perfecte sfeer voor een intiem, duister, hoogstaand concert.
Matt Watts speelde broertje leen met Nicoals Rombouts als begeleiding op contrabas. Al jaren resideert deze Amerikaan met Cherokee roots in het Brusselse en Antwerpse. Vruchten zijn te beluisteren op het label Starman Records. Met ups and downs heeft Matt Watts zich een bescheiden plaats toegeëigend in het muzikale wereldje. En gisteren bewees hij een mooi oeuvre als americana singer-songwriter te hebben. Zwoele stem en mooi gitaarwerk riepen herinneringen op aan JJ Cale. Met een hedendaagse toets. Nicolas Rombouts, de beste bassist van België, toverde op zijn contrabas exuberante ritmes als begeleiding. Terecht een mooie support voor headliner Stef Kamil Carlens. Het podium zweette van lampen en muziekinstrumenten. Amper plaats om te bewegen, voldoende om met een aantal opzwepende songs het publiek te beroeren. Nicolas Rombouts moest na enkele songs snel zijn jasje onder zijn oksels uittrekken. Het zware gesleur en getrek aan zijn contrabas bracht dus niet alleen een donkere soundscape teweeg. Stef Kamil, verkleed als een hippe plattelandsjongen, startte zonder echte setlist. Er waren enkele duidelijke afspraken, maar na verloop van tijd had zelfs het publiek inspraak met lang vergeten en vervlogen songs. Nu had hij de touwtjes volledig in handen (wat bij Deus en Zita Swoon niet altijd het geval was). Met zijn zelf uitgevonden blaasbalg bespeelde hij met zijn rechtervoet een cajon en met zijn linker een harmonium. De thema’s die avond waren overwegend duister, donker en zwaarmoedig: gebroken harten, concurerende liefjes en zelfs zijn eigen begrafenis. |
Een beetje stuntelig en zeker ontwapenend aaneen gepraat
door Stef Kamil. De songs op zich
mondden echter steevast uit in een rijk muzikaal palet van swampy blues en
ritmische rock. Soms nog experimenteel,
dan weer typisch Stef Kamil, nooit
verlegen om een zijsprongetje, doch zeer toegankelijk met pakkende grooves. Op toetsen duwde de roodharige Nel Ponsaerts
(van Golden Gloves) en verrassend op harp (jawel!) ene Alma Auer. Zij besnaarde dat klassieke instrument
a-typisch en dat gaf iets lieflijk ontroerends aan de liedjes. Het drumstel van allrounder Wim De Busser
bestond uit enkele miniscule simbalen, een paar verfpotten en een bakpan. Voldoende als meerwaarde aan de bijwijlen ingewikkelde
composities van Stef Kamil. Zo kennen we hem, zo respecteren we hem. Wetende dat hij nooit enige muzikale
opleiding heeft genoten, en nu in volle glorie op het podium schittert, zijn
gitaarspel onder de knie heeft, dwingt eindeloos respect af.
De huidige samenstelling speelt moeiteloos elke song én uitwas, van een trage ballad tot up-tempo en rock op speed. Een concert dat je zeker moet meemaken (op 14/2 in Het Depot Leuven). Een streling voor oog en oor. Stef Kamil Carlens’ requiem, bisnummer en eigen begrafenis, groeide zelfs uit tot een lieflijke gospelsong met een hoek af. Schitterend toch!? |