4 juli 2018
olt rivierenhof, Deurne
​
report: marino Serdons
photos: © Jan Guisset

met dank aan: greenhouse talent en olt rivierenhof

SUPPORT: JOE SUMMERS

Vintage funk in het openluchttheater Rivierenhof.  Steve Winwood mocht voor een bijna bejaard publiek zijn grootste hits brengen.  We zaten erbij en luisterden ernaar. Tussen de bomen schitterden de laatste zonnestralen, ook voor Steve Winwood en zijn band.
Als support draaft tijdens deze toernee een zekere Joe Summers op.  Als singer-songwriter schoot hij echter schromelijk tekort door een gebrek aan podium skills en té eentonige zwak begeleide songs. Folkie maar inspiratieloos in compositie en spel. Jammer. Dan maar een halfuurtje wachten op het betere werk onder het verorberen van een bakje frieten van zoete pataat-heerlijk!
​De frontman/zanger met hese stem van illustere bands als Blind Faith en Traffic kroop achter zijn Hammond orgel en trachtte met ‘I’m A Man’ (uit de Spencer Davis Group doos) het duizendkoppige publiek in de juiste stemming te brengen.  Al snel werd duidelijk dat het een zeer funky set zou worden met tal van jazzy solo’s verweven in het geheel.  Niks verkeerd mee, het funky ritme zat er met de beperkte ritmesectie van conga’s, drums en een eenzame blazer dik in.  ‘Had To Cry Today’, uit de periode van Blind Faith, kreeg een ruimtelijke vertolking met Steve op gitaar en een soundscape van het Hammondorgel op de achtergrond. 

Uit de periode van Traffic, met de meest intelligente en ingenieuze composities, was Rainmaker in deze droogteperiode misschien doeltreffender geweest.  In plaats daarvan klonk een gevleugeld ‘The Low Spark Of High Heeled Boys’ door de P.A..  Lof voor gitarist José Neto en Paul Booth op sax en fluit.  Muzikanten van het allerhoogste niveau.
De band mocht dan wel zeer uitgesponnen funky versies brengen van vintage music, een groot deel van het publiek bleef toch een beetje op haar honger zitten en stoorde zich een zeldzame keer aan een te vrije jazzy solo.  Eigenlijk een prachtige zwoele avond om te dansen op zijn afro-carraïbische ritmes.  Dat gebeurde niet. En na een zwak ‘Higher Love’- de song mistte het duet van dochter Lilly tijdens vorige concerten – trok de band zich terug voor de Encore.  Ook hier geen ‘Paper Sun’ maar wel het psychedelische ‘Dear Mr. Fantasy’ uit 1967, met schitterend gitaarspel van Steve himself. Gevolgd door een jammerlijk slordige versie van ‘Gimme Some Lovin’’ als afsluiter.
Niet ontevreden, maar zonder het wow-gevoel, trok het grijs- en kaalkoppige publiek (met de veel mooiere vrouwelijkepartners) zich terug uit het romantische OLT.  We stonden erbij en keken er naar. Leuk!