|
|
swing 2017 (day2) 18, 19, 20 augustus 2017 |
Met: Detonics, The Bluesbones, Kaz Howkins Band, Chris Cain, Earl Thomas, Bernard Allison band
‘Veelbelovend, maar uiteindelijk toch wat tegenvallend’
|
Dag twee van deze dertigste editie van het Blues For The People- festival zag er op papier veelbelovend uit, maar pakte in werkelijkheid toch niet zo positief uit. Bijna alle bands hadden dezelfde bezetting met sologitaar en Hammond en dat ging op den duur een beetje vervelen. Of lag het daar niet aan? Lag het misschien aan de vaak te luide bastonen, of lag het eraan dat de bands hun dagje niet hadden? Ietwat teleurgesteld en met muzikale honger gingen we naar huis. Dan zou het zeker wel de derde en laatste dag gaan gebeuren peinsden we net voor we naar dromenland vertrokken…
Zoals elk jaar was de programmatie erg stipt en startte Detonics, de Nederlandse winnaars van de Dutch Blues Challenge, exact om 14:30 met de perfecte opener voor dit festival ‘King Of Swing’. Meteen waren we helemaal wakker en kregen enorme zin in een uurtje West Coast Blues en aanverwante deuntjes van gedreven zanger Kars van Nus en co. Maar ‘stergitarist’ Jeremy Aussems, die zoveel indruk op me maakte tijdens hun set in Ospel afgelopen mei, was er niet bij. Als speciale gast hadden ze de formidabele Richard van Bergen meegebracht. Richard stal zonder meer de show. Maar songs als ‘Same Old Story’, She Knows How To Love Me’ en de Hollywood Fats-klassieker ‘Lonesome’ overtuigden me dit keer toch minder. Hoogtepunt was afsluiter ‘Bring It On Home to me’ van Sam Cooke. De Belgische The Bluesbones werden dit jaar tweede op de European Blues Challenge. Gitarist Stef Paglia is een wereldgitarist en Nico de Cock heeft het helemaal als zanger. Maar de set die ze speelden klonk niet coherent. Misschien zitten ze in een overgangsperiode? Funky blues en boogie werden afgewisseld met nieuw werk dat voor té uiteenlopende variatie zorgde. Het Joe Bonamassa en Jimmie Hendrix-gehalte ging omhoog en de nieuwe songs leunden aan bij AOR en jaren 1970 / Deep Purple-achtige muziek. Het ‘eigen gezicht’ is een beetje verdwenen en ik vraag me af of dit een goede keuze is voor zo’n talentvolle band. De Barry White impressie van Nico was wel zeer sterk. Als de Kaz Hawkins Band de European Blues Challange kan winnen stel ik me erg grote vragen over de blueskennis bij de juryleden? Maar goed, wie zijn wij? De Noord-Ierse zangeres met vintage-outfit ziet eruit alsof ze een rockabilly feestje gaat starten, maar niets is minder waar. We krijgen een set poprock (‘Belfast Town’), boogierock (‘Drink With The Devil’) en pop (‘Hallelujah, Happy People’). Allemaal zeker niet slecht, maar niet speciaal overtuigend. Een vurige, passievolle versie van Nina Simones ‘Feeling Good’ maakt een beetje goed. |
Was Californische gitarist/zanger Chris Cain de redder van de dag? Qua gitaarspel zeker! Cain is een uitmuntend bluesgitarist en daarbij had hij ook nog eens de band van gitarist Luca Giordano bij. Chris’ stem lijkt wat op die van BB King met even veel power. In zijn gitaarspel hoor je echo’s van BB King en Albert King. Met ‘Sweet Sixteen’ speelde hij dan ook een eerbetoon voor BB en dat deed hij even later voor Albert Collins met ‘Crosscut Saw’. Het geluid was voor het eerst die dag in balans en er werd dynamisch gespeeld. Ook het funky en jazzy ‘Helping Hand’ onthouden we. De afsluiter, Chris Cain alleen achter de piano met een Ray Charles-achtige trage song, miste dan weer volledig zijn doel. Het was meer iets voor een indoor-optreden.
Een man die onze nieuwsgierigheid jaren geleden al wekte en nog nooit de kans kregen om hem live aan het werk te zien, was Earl Thomas. Maar hij loste de verwachtingen nauwelijks in. Hij had een geweldige band, dat was het probleem niet. Al was het voor de vierde keer die dag een band waarvan de bezetting uit drums, bas, gitaar en Hammond bestond. Hoe anders was het geweest met een blazerssectie en achtergrondzangeressen!? Earl is een sterke soulzanger met een rauw randje en daar houden we van, maar aan zijn repertoire ontbreekt iets. Het is allemaal rockende soul of zeg maar rocksoul een beetje in de stijl van Ellis Hooks. Maar echt catchy songs zijn er niet bij. We herkennen een zeer korte, vlakke versie van Ike and Tina Turners ‘The Game Of Love’ en een matige versie van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’. Het werd pas echt interessant bij ‘SoulShine’, waar hij een kleine publiekparticipatie klaar kreeg. Bissen deed hij met het Stones-achtige ‘Had Me A Real Good Time’. Dan was het tijd voor de headliner van de dag, de Bernard Allison Group. Bernard is de zoon van blueslegende Luther Allison. Vanaf zijn 18de tourde hij met zijn vader, speelde later met Koko Taylor en raakte bevriend met Johnny Winter en Stevie Ray Vaughan. Tegenwoordig speelt hij de iets meer gesofisticeerde bluesrock. Het instrumentale ‘The Otherside’, de moderne Chicagoblues ‘Bad Love’ en een rockende versie van Ike Turners ‘Rockett 88’ blijven hangen. Een geweldige zanger is Bernard niet. En na de zoveelste scheurende, inspiratieloze gitaarsolo hielden we het voor bekeken. Hopelijk wordt morgen beter, dachten we nog toen we naar de auto wandelden. |
