|
|
swing 2017 (day3) 18, 19, 20 augustus 2017 |
Met: Tensfield, Shawn Holt & The Teardrops, JJ Thames, Billy Branch, Jim Suhler & Monkey Beat, Heritage Blues Orchestra
‘Veelbelovend, en ook helemaal waargemaakt!’
|
Op zondag in de vroege namiddag stonden we weer paraat voor de derde dag van het Swingfestival 2017. Al 30 jaar het beste bluesfestival in België. En al even lang gratis. Op zaterdag gingen we een beetje met een muzikale kater naar huis. Zondag beloofde een schitterende dag te worden, zowel weerkundig als muzikaal. En het klopte ook, het ene hoogtepunt volgde het andere op en dat merkte je duidelijk aan de reacties van het publiek. Wat een verschil met de dag ervoor!
Om half twee stond de Leuvense band Tensfield al op de planken. Tensfield speelde jazzy rock met een blues inslag. Al was het instrumentale ‘Up To Tensfield’ wel een lekkere shuffle. ‘Confusion Control’ en ‘Hoodoo Herbs’ leken dan weer symfonische rocknummers. ‘The Joker Smile’ had wat weg van Robben Ford en Matt Schofield, terwijl ‘Don’t Know What To Do’ van Matt Schofield zelf is. Gitarist Raffe Claes kondigde ‘Freeze The Clock’ aan als een slowblues en we kregen een jazzy rockballade. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Ze gaven een mooie maar tamme show. Het was tijd voor echte blues en dat kregen we van Shawn Holt & The Teardrops. Holt is de zoon van Morris ‘Magic Slim’ Holt, een bekende Chicago bluesman. Na diens overlijden werd Shawn de frontman van de Teardrops. En hij deed zijn vader alle eer aan, want we kregen een onvervalst setje pure Chicagoblues, met hier en daar een Texas shuffle van de bovenste plank. Tijdens het funky Albert Collins-achtige ‘Black Cat Bone’ mochten alle bandleden een solo geven. Als het de beurt is aan de formidabele bassist Chris Jefferson hoorden we bijna niets door de speakers. De dag ervoor hadden we bijna altijd teveel bas en nu moesten we het met het podiumgeluid alleen doen. Doodzonde! Rumbablues kregen we met Howlin’ Wolfs ‘Who’s Been Talkin’’. Met een stevige versie van ‘Wang Dang Doodle’ en zijn hoge ‘Gentle Giant’-aaibaarheidsfactor pakte hij het hele publiek in. Jammer dat hij niet mocht bissen… Het volgende hoogtepunt diende zich aan. Het was JJ Thames (lees haar verhaal, geschreven door Philip Verhaege in Back To The Roots, nr. 102). Ze IS de nieuwe Mississippi blues en souldiva, daar moeten we geen woorden aan verspillen. Ze heeft een soulstrot die kan wedijveren met Aretha Franklin. Haar blues zit vol soul en haar soul zit vol blues en zo hebben we het graag! JJ was zonder twijfel het hoogtepunt van deze editie. Ze gaf een wervelende show met veel eigen werk en een tribute aan John Lee Hooker met ‘Boom, Boom’. Elk nummer was een genot voor de oren. Met een magistrale, echt wel fenomenale versie van ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James, waarmee ze feilloos James’ versie aan het wankelen bracht, sloot ze haar set af! Het publiek schreeuwde om meer en dat kregen ze met een funky versie van de Temptations-klassieker ‘Standing On Shaky Ground’. Mijn dag kon niet meer stuk! |
Maar het feestje was nog niet ten einde! Zanger/mondharmonicaspeler Billy Branch met de Giles Robson Band was aan de beurt. Na een drietal nummers gebracht door Giles Robson en zijn band kwam Billy Branch op. Hij speelde als eerbetoon aan zijn ‘friend and teacher’ Jr Wells het nummer ‘Somebody Hoodooed The Hoodoo Man’. Little Waters ‘My Babe” klonk al even fantastisch en James Cotton kwam natuurlijk ook nog even langs. Billy Branch is al 66, maar dat is er niet aan te horen, zijn stem en harmonicaspel zijn nog altijd fantastisch en het werd een show om van te genieten. Als afsluiter stapte de drummer van Shawn Holt achter de drumkit en kwam Giles Robson meeblazen. Een wervelend harmonicaduel ontstond in een prachtig gedreven versie van Sonny Boy Williamsons ‘Help Me’.
Jim Suhler & Monkey Beat maakten hun debuut in Europa in 1993. Ze stonden al lang op het verlanglijstje van het Swing Wespelaar festival. Het lange wachten werd meer dan beloond want de Texaanse ‘bluesrocker’ gaf een gedreven optreden. Geen platte bluesrock, maar fijn getunede songs met eerbied en respect voor bijna alle deelgenres van de blues. Geen gescheur en te veel volume, maar degelijke blues(rock) van een hoog niveau. Na de Joe South-klassieker ‘Hush’ nam hij de slidegitaar ter hand, iets waar hij goed mee overweg kan, om even een understatement te gebruiken. Er volgden enkele zeer mooie southern rock songs en een paar geluidslandschappen a la Ry Cooder. Ter ere van Rory Gallagher speelde hij een mooie versie van ‘I Could’ve Had Religion’. Jim sloot zijn set af met het bekende ‘Restless Soul’ waar hij zoals gebruikelijk nog een stukje ‘Bullfrog Blues’ aan plakte. Het publiek juichte en danste. De sfeer zat er helemaal in en Jim mocht dan ook bissen. Hij koos daarvoor een song van zijn debuutalbum uit 1993, ‘Where Were You When The Light Went Out’. Dit optreden was helemaal af! De ideale afsluiter na 30 jaar Swing bluesfestival werd gevonden in het Heritage Blues Orchestra. En wel omdat de heren en dame van deze band muziek brengen vanaf het ontstaan van de blues tot de hedendaagse versie ervan. Zo kregen we van Junior Mack (gitaar/zang), Bill Sims (gitaar/piano/zang) en zangeres Elisabeth muziek van onder andere Leadbelly (‘Leaving On The Morning Train’), enkele oude fieldsongs zoals ‘Clarksdale Moan’ en kinder-lullabies zoals ‘C-Line Woman’. Ze namen ons terug in de tijd met ‘Sliding Delta’ uit 1928 en een prachtige versie van Memphis Minnie & Kansas Joe’s ‘Joliet Bound’. De formidabele harmonicaspeler Vincent Bucher maakte even plaats voor Billy Branch die nog even kwam meeblazen op ‘I Done Got Over It’. Na ‘Big-Legged woman’, volgde de snelle, knallende gospel ‘In The Morning’. Daarmee was een schitterend optreden en een prachtig festival alweer afgelopen. Gelukkig mochten ze nog even terugkomen van de organisatie en het publiek om een prachtige ingetogen jazzy versie van ‘When I Lay My Burden Down’ te spelen. Een erg mooie afsluiter van een schitterend driedaags bluesfestival! |
