18 AUGUSTUS 2018
Wespelaar


REPORT: Philip Verhaege
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN SWING
Op dag twee van Swing Wespelaar konden we alweer genieten van heel wat moois. Met Matthew Skoller en Guy King kregen we eindelijk wat Chicago Blues voorgeschoteld. En van over het Kanaal kwamen Elles Bailes en The Temperance Movement overgewaaid. Maar voor dit alles op ons werd losgelaten konden we genieten van twee  heerlijke Nederlands bands. En die doen het blijkbaar heel wat beter dan hun Nationale voetbalteam…
 
En omdat we dan toch in voetbaltermen bezig zijn mochten Hoodoo Monks op zaterdag de aftrap geven van Swing Wespelaar. De Nederlands trio bestaat uit zanger-mondharmonicaspeler Erik ‘Papa T’ van Tilburg, gitarist Benito ‘BB Burnette’ Berndsen en drummer Peter ‘Pit Maypole’ van der Zanden . Nu hun demo cd ‘Black Mambo Boogie’ promoten ze nu volop het volwaardige ‘Blues Of The Legends’. Het is een ode aan hun muzikale helden. Aan de Chicago blues artiesten die furore maakten in de naoorlogse jaren ’50. Het swingende ‘See My Jumper’, een nummer van R.L Burnside, werd ingekleurd met Erik’s opwindende  mondharmonica. Dit performen was haast een vroege –vanwege het aanvangsuur- blues therapy…En ook Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’ konden we best smaken.
 
De volgende Hollandse formatie The Ragtime Rumours gaven enkele weken geleden hun visitekaartje af op Moulin Blues Festival in Ospel en op Blues Peer. Vocalist en akoestisch gitarist Tom Janssen, Thimo Gijezen (elektrische gitaar, accordeon en piano), drummer Sjaak Korsten en Niki van der Schuren (bariton sax, upricht bass en dwarsfluit) komen uit Midden Limburg en zorgen met hun gezellige old-school ragtime, rock-‘n-roll en gypsy jazz voor een aangename introductie. Ze verwoorden dit amalgama graag als ‘Rag ’n Roll’. Maar blues blijft uiteraard blijft de hoofdmaat. Het jazzy ‘Stop That Train’ was meteen een leuke binnenkomer.
En van de slowbluesy ‘Down To The River’ ging het naar het swingende ‘Get Up On My Feet. Het breekbare ‘Faker’, een compositie op een gedicht, werd geprikkeld door enige Tom Waits ritmiek. En dat Niki naast haar muzikale virtuositeit ook een heel mooie stem heeft bewees ze in songs als ‘Everywhere I Go’. De song ‘Ain’t Nobody’ werd zelf opgesmukt door washboard en kazoo schikkingen, wat de diversiteit van The Ragtime Rumours alweer bewerkstelligde.
The Ragtime Rumours stonden dan ook terecht op Swing Wespelaar….
 
Met Matthew Skoller werd op zaterdag een eerste Internationale artiest op het podium getoverd. Hij is een van de meeste innovatieve Chicago Blues harmonica virtuozen. En dat koppelt hij fijntjes met zijn innemend stemtimbre. Singer-songwriter, mondharmonica virtuoos, bandleider en producer Matthew Skoller verliet in 1987 zijn geboorteplaats New York voor de blues-doordrenkte geschiedenis van Chicago. Larry dook onlangs ook de studio in met Deitra Farr en het project Chicago Wind. In al die jaren heeft hij dan ook zijn eigen Chicago blues harpstijl ontwikkeld die diep is geconstrueerd in de Delta Blues. Matt had hij voor de gelegenheid Chicagoan blues gitarist Tom Holland meegebracht. En dat bleek al snel een heel goede zet te zijn. Skoller heeft met ‘These Kind Of Blues’ een nieuw album te promootte. Met nummers als ‘Big Box Store’ en ‘The Devil Ain’t No Music’, uit een samenwerkingsproject met Lurrie Bell, en de low down blues song ‘Get Down To The Nitty Gritty’  kregen we meteen ‘the real deal Chicago blues’. Skoller maakt ook graag een politiek statement over de immigratie in zijn land en steekt de draad met Donald Trumph in de titeltrack van zijn nieuwe release ‘These Kind Of Blues’. Matthew Skoller’s performen was op Swing Wespelaar dan ook een exempel hoe blues harp eigenlijk moet klinken in een degelijke Chicago setting.
 
Elles Bailey is een knappe verschijning die uit Bristol komt. Vorig jaar werd ze samen met Beth Hart en Sari Shorr  genomineerd voor de European Blues Awards in de categorie ‘Best Female Vocalist’. Bailey heeft nu met ‘Wildfire’ al een poosje een nieuw album in de platenrekken. Ze serveerde een gezellige mixage van blues, rock en enkele knappe ballades.
De titeltrack ‘Wildfire’ was een vurige blues rocker, net zoals het krachtige ‘Same Thing’.
Elles blijkt ook fan te zijn van Levon Helm en van zijn countryrocker  ‘Medicine Man’ excelleerde ze naar het mooi opgebouwde ‘Perfect Storm’, een story over Muschle Shore en hoe dit alles zelfs Aretha Franklin’s leven voorgoed zou veranderen. De sing-along song ‘Howlin Wolf’ schreef ze voor de artiesten die ooit registreerden voor het label Chess Records. En ook Janis Joplin mocht in dat rijtje iet ontbreken. Met ‘Little Girl Blue’ deed Elles Bailey zichzelf uitgeleide. Met haar ‘smokey vocals’ is Elles Bailey een rijzende ster aan het blues firmament. !
 
​Rodney Glen Armstrong a.k.a. Guitar Slim Jr. komt uit New Orleans, Louisiana. Zijn debuutplaat ‘Story Of My Life’ was meteen goed voor een Grammy Award nominatie. Hij is de zoon van Guitar Slim, én die had in 1953 een ‘million seller’ met de single ‘The Things That I Used To Do’. Het nummer stond zes weken op nummer één en was de best verkochte R & B plaat van het jaar. 
Zoon Guitar Slim Jr. is een vaste waarde in het New Orleans clubcircuit en toerde zelfs met Stevie Ray Vaughan in de late jaren ’80. Zijn laatste release ‘Brought Up The Hardway’ dateert inmiddels uit 2010. Het was dan ook een huzarenstukje om Guitar Slim Jr. op Swing Wespelaar te mogen ontmoetten. Slim performde een gezellige mixture van Swampy Louisiana blues zoals in ‘I Was Raised a Louisiana Man’, gaf een ode aan Stevie Ray met de Texas blues rocker ‘Shotgun’ en kreeg Wespelaar aan het meebrullen op Hey, Hey….’The Blues Is Alright’. Rhythm gitarist Frank Spangler bleef helaas wat op de achtergrond maar met Niels Vergeest (Hammong orgel), Steve Wauters op drums en bassist René Stock had Guitar Slim Jr. een meer dan waardige backing. Guitar Slim Jr. was de perfecte entertainer…en dat lag niet alleen aan zijn glimmende vest.

​Guy King werd geboren en getogen in de stad Misgav Dov in Israël. Hij kwam voor het eerst naar Amerika op zijn 16de toen hij lid was van de vocale band The Caravan. Het gezelschap reisde enkele maanden door The States en dat gaf Guy de gelegenheid om naast het land ook zijn Engelse talenkennis te verrijken en het muzikaal landschap te ontdekken. Na deze uitgebreide tournee ging Guy terug naar zijn geboorteland om vijf jaar later terug naar Amerika te reizen.
Hij genoot van de muziek die hem zo hard had geraakte en via Memphis en New Orleans belande hij uiteindelijk in Chicago. In de Windy City kwam hij al snel in contact met Willie Kent en werd bandleider voor Willie’s band The Giants. Na het plotse overlijden in 2006 van blues legende Willie Kent werkt Guy gestaagd en met succes aan zijn solocarrière. In 2009 verschijnt zijn eerste soloalbum ‘Livin’ It’, dat meteen werd bedolven onder heel wat positieve superlatieven. Nu maakte Guy King met de release ‘Truth’ zijn debuut voor het Chicago gerenommeerde blues en jazzlabel Delmark Records. Voor dit exclusief concert heeft Guy King zijn Chicago gebaseerde Franse backingband Soul Shot ingehuurd met bassist Antoine Escalier, drummer Fabrice Bessouat en keyboardvirtuoos Cédric Le Goff, inclusief de Italiaanse blazerssectie met Luca Di Giammarco (saxofoon) en trompettist Alessandro Di Bonaventura. Guy King opende zijn concert in stijl met het Chicago gitaarriffs overgoten ‘Think’ en ‘Bad Case Of Love’ een nummer van B.B. King. De Memphis souldeuntjes in het lekker funky spijkerende ‘See Saw’, origineel van Steve Cropper waren een ode aan Aretha Franklin. Bij ‘Alone In The City’ -uit zijn debuutalbum ‘Livin’ It’- verontschuldig Guy zich omdat hij een zoveelste fijn uitgesponnen gitaarsolo uit zijn snaren puurt. Meteen bekruipen ons ook de eerste goosebumps en die zullen ons pas verlaten zijn slotsong ‘I Want To Ta-Ta You, Baby’, origineel van Johnny ‘Guitar’ Watson. Haast naadloos implementeerde hij dit alles met het titelnummer ‘Truth’, uit zijn recentste album en ‘My Happiness’. King plukt in zijn gekende stijl nog enkele Chicago blues duivelskunstenarijen uit zijn gitaar.  Na het funky ‘Get Out I Can Get It’ omsluierd Guy King ons met de ballade ‘If The Washing Don’t Get You’…
Guy King zorgde voor een onvervalste avond Chicago blues. En dat kruide hij met een amalgama van gedrenkte blues nummers die met diepe soul en swingende R&B arrangementen waren geïnterpoleerd. Hij is superster in de ultra competitieve Chicago blues, jazz en soulwereld.
 
Verstand op nul en de versterkers op tien… want als afsluiter op zaterdag konden we genieten van de Britse The Temperance Movement. Deze blues rockband werd gevormd in 2011 door de uit Glasgow afkomstige zanger Phil Campbell en  gitaristen Matt White en Paul Sayer. De ritmesectie bestaat sindsdien uit bassist Nick Fyffe en drummer Simon Lea. Vijf jaar geleden was de formatie vrijwel meteen succesvol met de vijf tracks tellende EP ‘Pride’. Nu promootten ze hun derde langspeler ‘A Deep Cut’. Na een luisterbeurt van deze release werden we vrijwel meteen opgezadeld met een goed gevoel. En dat hadden we ook na dit concert. Er hing een gezonde Black Crowes atmosfeer boven Wespelaar. Ze openen met de strakke groove van ‘Caught In The Middle’. Een energieke Campbell jumpt, dans, springt als een jonge hinde en maakt de meest onmogelijk moves op een podium. De burners ‘The Way It Was and The Way It Is’, ‘Higher Than The Sun’ en vooral de boogierocker ‘Midnight Black’ monden uiteindelijk uit in een overweldigend gitaarduel tussen Sayer en White, maar ook Simeon Lea drummende razernij spraken boekdelen. Het high speed vertolkte ‘White Bear’ ontplofte tot een ware hangbanger en ook de vette gitaarriffs in ‘Three Bulleits’ zorgden voor heel wat ongeziene taferelen. The Temperance Movements triomfeerde zoals hun landgenoot Geraint Thomas in Parijs. Vive Le Velo… heu…Swing Wespelaar ! Keep Drinking, Keep Smiling….Thanks guys!