19 AUGUSTUS 2018
Wespelaar


REPORT: Philip Verhaege
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN SWING
Onder het pseudoniem ‘Blues For The People’ vierde Swing Wespelaar hun eenendertigste verjaardag. En dat na meer dan drie decennia nog steeds gratis. Ja, U leest het goed… gratis en voor niets. Ook de consumptieprijzen liggen onder de gemiddelde marktprijs van de meeste festivals. En dan nog die gevarieerde affiche. We zouden het haast vergeten! We zijn alweer aanbeland aan dag drie… t’ Is zondag, én heel wat vermoeide blikken staarten haast in het oneindige. Nochtans kondigde Swing Wespelaar zich alweer veelbelovend aan. Naast enkele gevestigde waarden zoals Diunna Greenleaf en Sugaray Rayford konden we vooral nog eens kennis maken met de deugddoende New Orleans tunes van Andy J Forest. En dat was alweer 25-jaar geleden….
 
Eerder met een pint in de hand dan met een energydrank mochten Hat Fitz & Cara het festival op gang te trappen. Aussie singer-songwriter/gitarist Hat Fitz ontmoette de Ierse Cara Robinson op zijn tournee doorheen Ierland. Hij werd getipt door de locale bevolking om eens in een ‘local bar’ zangeres Cara Robinson te gaan bewonderen. En hij werd niet alleen verliefd op haar stem, maar vooral op haar persoonlijkheid. Het laatste album van dit duo ’Wiley Ways’ was alweer een openbaring voor heel wat blues en muziekfans. Cara’s mooie stem werd hier ingewilligd door haar caprices op washboard en vintage drums. Hat beperkt zich nu ook vocaal tot enkele nummers. Maar zijn Beton resonator gitaar, mandoline en/of elektrische gitaar zorgen voor een minimalistische setting. We kregen vooral nummers uit de recentste cd zoals ‘Wiley Ways’, met zijn gypsy tunes, en het opzwepende ‘Power’. Het nummer ‘Going Home’ had dan weer die unieke combinatie van hill-style Gospel-blues. De sound van Hat Fitz & Cara Robinson typeert zich met die diepe Aussi ondertoon én die is ingepakt met knappe Ierse folkblues.
 
Nick Dittmeier & The Sawdusters zijn een Americana band uit Bloomington,Indiana.
Ze promootten nu het album ‘Midwest Heart/Southern Blues’. Een gruizige verzameling van songs. En dat alles weerspiegeld zich dan ook in hen live performen. De band rond Nick Dittmeier (vocals, gitaar), Zane Hilton (Gitaar,vocals), Aaron Waters (bas) en drummer John Clay Burchett evolueren en verfijnen hun nummers tot knappe Southern rocksongs.
‘The Rhythm Of The Train’ kon zo van The Allman Brothers Band zijn. Met zijn luizig en zuiders accent legt Nick haast de fundamenten van de Southern rock (of is het toch eerder Americana) bloot. Al konden ‘My True Love’ en de inherente zuidelijke twanggitaartunes
van ‘Stabbed to Death in Ohio’ zowaar country crossovers zijn.
De tonen uit Nick's Stratocaster zijn beïnvloed door de bayou, en doen ongewild terugdenken aan die geweldige Southern rock en blues uit Louisiana.
 
Zanger- gitarist, washboard duivelskunstenaar en harmonica extraordinaire Andy J. Forest keerde, na tien jaar in Europa te hebben gewoond, in 1991 terug naar zijn thuis in New Orleans. Hij werd geboren in 1955 en is sinds 1977 professioneel muzikant. Hij verpande zijn hart in de jaren ’70 aan The Crescent City en performde vaak in Frenchmen Street. Het is ruim vijfentwintig jaar geleden dat ik Andy nog live aan het werk zag in de toenmalige blues pub De Blauwe Wolk in Grotenberge. We waren dus uiterst benieuwd naar zijn performen. En wat we eigenlijk al wisten werd in Swing Wespelaar ook een feestelijke waarheid. Andy pootte een dijk van een set neer. Hij varieerde zijn performen met zydeco tunes (Voodoo Lips) , opzwepende blues (God Will Understand) én enkele emotionele en autobiografische nummer zoals ‘Letter From Hell’. Tijdens het innovatieve ‘Crazy Legs’ werden de  straatklinkers er haast uit gedanst in Wespelaar. En daar zal die Bo Diddley geënthousiasmeerde ritmiek dan ook niet vreemd aan zijn geweest.
 
De Britse blues band Catfish is de groep rond de 22-jarige charismatische frontman Matt Long. In Kevin Yates (drums), Dusty Bones (bas) en Paul Long (toetsen en zang) vind hij de ideale soulmates. Het was de Belgische première voor Catfish en dat zullen de decibel meters geweten hebben. In het VK zijn ze een ware sensatie en wonnen ze de Britisch Blues Award. Catfish debuteerde in 2015 met het album ‘So Many Roads’. Begin dit jaar lag dan het langverwachte ‘Broken Man’ in de platenrekken. 
Met een indrukwekkende live reputatie konden ze een volgelopen plein in Wespelaar al snel inpakken. ‘So Many Roads’ is stevige blues rock met ballen, en van ‘Never Go Back’ ging het haast naadloos naar de symfonische rockballade ‘Broken Man’. De activerende shuffle in ‘Never Go Back’ doet ons ongewillig wat terugdenken aan een jonge Walter Trout. En als Matt ook nog eens uitbundig en uitgesponnen zijn wah wah pedaal hanteert in de psychedelische rocker ‘Better Days’ zoeken wij ons heil in wat gerstenat.
 
Net zoals Sugaray Rayford komt ook Diunna Greenleaf uit Texas. Samen met haar band Blue Mercy veroverde ze al snel de harten op Swing Wespelaar. Met een achtergrond die doordrenkt is van blues en gospel ontwikkelde Diunna die geweldige Texas blues stijl. Ze combineert wel zeer makkelijk gospel, soul en blues doorheen haar performen. Samen met haar band neemt Diunna je haast mee in een emotionele muzikale roetsjbaan. Ze opende soulvol met ‘I Can’t Wait’, het seksueel getinte ‘Back Door Man’ en het uitgesponnen ‘Tribute to John Lee Hooker’. Maar na ‘Sunny Day Friends’ krijgt Diunna het emotioneel even heel moeilijk als ze stilstaat bij het overlijden van haar goede vriendinnen Aretha Franklin en Denise LaSalle. But the show must go on en bij Sly & Family Stone haalde ze voor de gelegenheid ‘In Time’ van onder het stof,  om haast naadloos af te sluiten met het soul en funky ‘Do You Want Me To Stay?’
 
 
Caron ‘Sugaray’ Rayford werd dan weer geboren in Tyler, Texas. Zijn dynamisch vocale spreidingen werden gevormd op 7-jarige leeftijd in de plaatselijke kerk, waar hij naast heel wat gospelsongs ook de drumsticks leerde hanteren. Vijf jaar later verhuisde Rayford naar San Diego waar hij leadzanger werd bij de R&B en funkband Urban Gypsys. Deze band had privilege om shows te openen voor ondermeer Dennis Quaid, Joe Louis Walker, Kal David, Super Diamond en Venice. Toen al had Sugaray zijn hart verpand aan de blues en vintage soulsound. Al kenmerkte hij zijn show vanavond met heel wat funky tunes. Tijdens ‘If I Live To Love Again’, ‘Blind Alley’ en vooral ‘Stuck For A Buck’ leerde Rayford zijn fanbase wat feesten is. En ook tijdens zijn versie van ‘Born Under A Bad Sign’ (Albert King) was het party time. Wie hier kon blijven stilzitten moet haast wel een ijskonijn zijn. Bij ‘Beans and Cornbread’ deed hij ons zelfs meezingen in enkele gedifferentieerde talen. Bij de soulballade ‘Don’t Regret A Mile’ ging het gaspedaal er voor het eerst even af. Ja, voor even…
 
Swing Wespelaar was top…en dat drie dagen lang…gratis en voor niets..! ​