16 augustus 2019
WESPELAAR

REPORT: SIS VAN HOOF
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: SWING
Jaarlijks bezoeken we al decennialang het epicentrum van het Swingfestival en dat is het dorpspleintje naast de Wespelaarse kerk. Vrijdag startte hoopgevend met goed wat publiek en drie behoorlijke bands die het beste van zichzelf gaven. Dat de weersomstandigheden meezaten (zalige temperaturen in combinatie van een beetje malse regen) was mooi meegenomen bij deze 32ste editie. Dit in het bijzijn van een hondstrouw publiek – ook over de landsgrenzen - dat al jarenlang op post is en ook nu weer kon genieten van drie gratis aangeboden festivaldagen met een pleiade van artiesten die de bluesmuziek hoog in het vaandel dragen. Met dank aan de organisatie.
Ook nu was de opener met Steven Troch Band van Belgische makelij. De Mechelaar werkte zich in het voorbije decennium gaandeweg naar de top van de Belgische roots-en bluesscene. Na een mooie tussenstap met Fried Bourbon staat hij nu al jarenlang op eigen benen met een pak ervaring. Dat was duidelijk want  samen met zijn band liet hij het publiek genieten van een kwaliteitsvolle en erg afwisselende set. Ook op zijn recente album ‘Rhymes For Mellow Minds’ is er nogal wat diversiteit met overigens 13 eigen geschreven en gevarieerde nummers. Of wat te denken van ‘Vertigo’, een wat merkwaardige song, waarin Steven’s stem klinkt als een falsettostem. Ook het heupwiegende  ‘Mister Jones’ doet nogal wat luisteraars verbazen en een bewijs ook wel dat de frontman niet enkel overweg kan met de bluesharp maar een uitstekende stem heeft. Tevens zijn de gitaarsolo’s van Matti De Rijcke (Matt T Mahony) bijzonder genietbaar evenals de mooie bas- en drumondersteuning van Liesbeth Sprangers en Bernd Coene. Met slotnummer ‘Loose Your Head’ nam de Steven Troch Band afscheid. Een uitstekende opener van deze driedaagse. Dat was wel duidelijk na de mooie respons van het publiek.
Lucky Peterson en zijn band mochten nadien het podium bestijgen en de frontman is toch wel iemand die iets betekend heeft als professionele zanger-hammondspeler-gitarist. Hij maakte in het verleden deel uit als gitarist van onder meer Etta James, The Bobby Blue Band en Little Milton en werkte samen met Mavis Staples en Mahalia Jackson. Dat zijn adelbrieven die kunnen tellen. De 55-jarige Peterson is een echte performer die zijn publiek weet te bespelen als geen ander. Dat bewijst hij in Wespelaar, waar hij toch wel gaandeweg wat zieltjes wint. Hij is er samen met zijn wederhelft
Tamara Tramell die in twee delen ook het vocale gedeelte voor haar rekening neemt. Het repertoire van Lucky Peterson bestaat uit flink wat funk, soul, r&b en eindigde met een flinke teug blues en rock.  Best aangenaam, maar het leukste gedeelte zat wat mij betreft toch in het slot met een voor het podium op gitaar solerende Lucky Peterson en een zich uit de naad zingende Tamara Tramell. De aangename covers zoals ‘I Can’t Stand The Rain’ (Ann Peebles) en een aantal stevige klassiekers van Stevie Ray en Chuck Berry passeerden de revue. En dat mondde uit in een mooie apotheose.
Met de komst van Tinsley Ellis koos de organisatie toch wel voor een topper, die na twintig levensjaren eindelijk nog eens een voet op Belgische bodem zette. Destijds maakte Tinsley al furore als gitarist van The Heartfixers, de begeleidingsband van Nappy Brown. Niet alleen in Amerika maar ook over de grote plas, maar na verloop van tijd ging de gitaarvirtuoos op eigen benen staan, met succes in verschillende bezettingen. Met zijn recente album ‘Winning Hand’ (2018) was hij al toe aan zijn achttiende album nadat hij in 1988 ‘Georgia Blue’ boven de doopvont liet. Gedurende twee periodes werkte Tinsley samen met het bekende blueslabel Aligators Records en dat leverde hem geen windeieren op.  Vorig jaar startte die terug en ‘Winning Hand’ werd bedolven onder de prijzen. 
Wat we onthouden in Wespelaar is dat hij een mix speelde van ballades en steviger werk uit heel wat albums. De beklijvende  slowbluesnummers als  ‘A Quitter Never Winns’ en ‘I Was A Gambling Man’ en de stevigere nummers zoals ‘Kiss The World’ en ‘Sound Of A Broken Man’, met al dan niet ingetogen of stevig gitaarwerk om duimen en vingers van af te likken. De eerste dag kan wat mij betreft dan ook als geslaagd genoemd worden. En dat gevoel leek mij ook merkbaar bij de toeschouwers. Het is nu reikhalzend uitkijken naar zaterdag.