zaterdag 20 augustus 2022
Wespelaar

Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Swing
Dag twee, een zonovergoten festivalterrein wat op gang wordt getrokken door de Nederlandse formatie The Gumbo Kings. Zoals hun naam al doet apostaseren spelen ze een gedreven mixture van New Orleans funk, diepe Memphis soul en ruige Delta blues, en dit sindsdien 2017. ‘In The Dark’ was een eerste full lenght release. En van die oprechte en subtiele bluesgitaar, over een Hammond orgel, funky baslijnen en die diepe drums. Dit zijn de ingrediënten voor een smakelijk bluesgerecht. Kronkelend als een alligator door de swamps slingeren The Kings zich door een fijn uitgekiende setlist. ‘Burning’ was een knappe opener, om te divergeren met rockers als ‘Time Of Your Live’, het losgeslagen en funky ‘Tired Of Your Love’ en ballades als ‘Leave It Alone’. De toekomst is aan hen….
 
Jessie Lee & The Alchemists zijn één van Frankrijk hotst bands. In 2016 won de Franse Jessie Lee Houllier in haar thuisland het spraakmakende The Voice. Jessie was amper 22-jaar jong toen ze ‘I Just Want To Make Love To You’, origineel van Etta James, op de buis losliet. Maar het begon allemaal in 2015, toen de band ontstond en al snel meedogenloze bluesrock presenteerde. De charismatische zangeres-gitarist Jessie Lee en gitarist Alexis “Mr. Al” Didier,  oprichters van dit project, worden ondersteund door Laurent Cokelaere's opzwepende bas, Stéphane Minana’s drum grooves en Laurian Daire meesterlijke orgel. Van bij ‘War’ zat de sfeer gebeiteld. Jessie is bijzonder goed bij stem en die rettestrakke ritmesectie knalt genadeloos. Bluesrock met heavy gitaarriffs, een uitgelaten massa kon het blijkbaar best smaken. Van de titeltrack ‘Let It Shine’ ging het haast naadloos naar ‘It Must Be Love’, een nummer dat werd ingekleurd met opwindende Hammondorgel. Maar wat ons ook vrijwel meteen opvalt is dat Jessie is gezegend met een Engelse tongval. We hebben het al anders geweten. Het originele ‘Get Out Of My Head’ knalde onvoorwaardelijk, net zoals ook de boogieritmiek uit ‘It Must Be Love’ ons kon bekoren. Een psychedelische versie van Robert Johnsons’ ‘Come On In My Kitchen’, origineel uit 1937 was haast een vergoddelijking. Onze verwondering steeg met de minuut. Jessie Lee & The Alchemists zijn geen ééndagsvliegen. Knap!
 
Al vrij vroeg stond Aki Kumar, die trouwens afkomstig is uit het Indiase Mumbai, geprogrammeerd. Akarsha ‘Aki’ Kumar is een van de boeiendste mondharmonicaspelers in en rond California en de San Francisco Bay Area. Of hij nu als back-up fungeert of met zijn eigen band speelt, het is een feit dat Aki voor een ontluikende carrière staat. Hij is ook een groot liefhebber van de Chicago ‘50 bluesstijl en logischerwijs een groot bewonderaar van mondharmonica virtuoos Little Walter. Zijn indrukwekkende harpriffs zijn een leidraad doorheen zijn bluessound. Net zoals zijn boeiend en harmonieus stemgeluid. Aki wordt hier begeleidt door het dynamische Finse trio Tommy Leino Band. Zijn klagende harmonica in ‘Madison Blues’ doet ons onverwijld wat aan Elmore James tunes terugdenken. Terwijl slidegitaar in ‘Yeh Chaand Sa Roshan’ zorgt voor de nodige blues componenten. En ook de flexibele shuffle ‘Hindi Man Blues – Dekhaa Naa’ is een swingde song. Aki Kumar is ‘the real deal blues’…
 
 
Chicago Blues Kitten Ivy Ford komt uit het noorden van The Windy City. Als kind werd ze gedreven door de muzikaliteit die door de stad zweefde. Ivy leerde piano, saxofoon, drums en bas. Pas op haar twintigste begon ze te jammen op gitaar én speelde ze in lokale bandjes. Twee jaar later beroerde ze de baslijnen bij J.B. Ritchie en opende in 2015 voor Buddy Guy. In juni jongstleden stond ze op het podium van het Chicago Blues Festival. In Wespelaar vond ze backing bij drummer Denis Agenet, Abdell B.Bop op double bass en toetsenist Jean-Patrick Cosset. ‘Let The Good Times Roll’ was de perfecte opener voor haar uitgebalanceerde setlist. Om al even snel te divergeren met een smooth versies als ‘Baby Come Home To Me’ en ‘Love Me Baby’. We hebben genoeg muzikale liefde gehad moet Ford hebben gedacht en knalde ‘This Light Of Mine’ ‘en ‘Time To Shine’ door de woofer. En schitteren deed ze! Ivy Ford, een nieuwe ziel met een voorliefde voor traditionele blues.
 

 
De bluesrock gitaarwizard Artur Menezes, die werd geboren in het noordoosten van Brazilie, is momenteel gevestigd in Los Angeles. Hij deelde ooit het podium met Joe Satriani én opende voor enkele tienduizenden fans in 2012 tijdens Buddy Guy’s Zuid-Amerikaanse tournee in Brazilië. Al even snel viel de Latin world aan zijn voeten en concerteerde hij niet alleen in Mexico en Argentinië, maar ook in Europa. Hoewel hij sterk is beïnvloed door de blues, kruid hij zijn sound al even makkelijk met psychedelische rock, funk en Braziliaanse ritmes. Hierbij is ‘baião’ niet vreemd aan zijn geluid. Een timbre waar hij met zijn stem een geluid creëert, wat een jonger publiek aantrekt en helpt om de blues levendig te houden. En dat was uiteraard ook zo in Wespelaar. Het instrumentale en psychedelische ‘Northeast’ gaat over de geboortestreek van Menezes. Van een Zuid-Amerikaanse ritmiek gaat gezwind naar de funky bluesrocker ‘Fight For Your Love’, met die uitermate funky bassist Poliana in een hoofdrol. De song ‘Until I Can See’ is een zeldzame ballade dat divergeert met het zwaar beladen ‘Come With Me’, het Chicago blues begeesterde ‘Should Have Never Left’ en het Texaanse ‘Let Me Love You’. Bluesrock en psychedelische funky blues, het haast een trademark voor Artur Menezes.
 
Met Bobby Rush ‘The King of The Chitlin Circuit’, wist de organisatie een wel heel grote naam te strikken. We zagen Bobby meermaals aan het werk in Chicago, maar we hadden nooit gedacht hem ooit nog live aan het werk te zien in Europa. De term ‘living legend’ wordt in bluesmiddens vaak in de mond genomen, maar de 88-jarige Bobby Rush heeft deze term zeker ruim verdiend. Hij maakt al ruim 70 jaar muziek en heeft 27 studio albums geregistreerd. In 1951 had hij al opnamesessies en liveshows met Bo Diddley, Muddy Waters, Chuck Berry en pre-mainstream met B.B. King, om er maar een paar te noemen. Het nummer ‘Chicken Heads’ uit 1971, is zowat zijn ‘signature song’. In 2017 won hij een Grammy voor ‘Best Traditional Blues Album’ met de release ‘Porcupine Meat’ én herhaalde deze prestatie in 2021 met de solo akoestische plaat ‘Rawer than Raw’. Rush is nog steeds een meesterlijke entertainer, deels komiek, deels storyteller maar vooral bluesartiest. Hij heeft heel wat seksueel suggestieve bluesnummers, en in dat verhaal gaat zijn danseres Mizz Lowe graag in mee. ‘Evil’ en ’19 Years Old’ zijn zo’n seksueel getinte songs. Zijn diepe mondharmonica, vocale klaagzang én abstracte lyrics over ontrouw bij de vrouw, de minnares of de vriendin zijn accuraat aanwezig in de showcase. Het urmende pleidooi ‘Howlin' Wolf’ en de klassieker ‘Have You Ever Been Mistreated’ werden ingekleurd met soulvol gitaarspel. Bobby Rush is een blues icoon…
 
De mooie Vanessa Collier mocht dag twee afsluiten. Ze komt uit de beroemde Berklee School of Music in Boston. Ze was een tijdje onderweg met Joe Louis Walker en is klaar om te wereld te veroveren met haar smooth vocals en funky saxofoon. In 2014 bracht Vanessa haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ uit. Ze is naast achtvoudig Blues Music Award Nominee, ook BMA winnaar in 2019 en 2020 als ‘Horn Player Of The Year’, tevens een 2022 BMA winner of ‘Contemporary Blues Female Artist Of The Year’. Deze jonge en hypergetalenteerde dame blaast dan ook echt wel een heel festivalpubliek omver. Met Pat Harrington op gitaar, bassist Derrick Malloy en Nick Stevens op drums vond ze haar ideale soulmates. Haar stem overstijgt de blues en neemt je mee op een rit door een emotioneel verhaal. Haar songs zijn ingekleurd met haar zwoele stem en saxofoon. ‘I Need Someone To Love Me’ was een leuke shuffle, en ook OV Wright-klassieker ‘You're Gonna Make Me Cry’ groeide uit tot een culminatiepunt. ‘I Can’t Stand The Rain’ was een heerlijk soulmoment, maar ook nieuw werk als ‘What’s Make You Beautiful’ uit de recente langspeler ‘Heart On The Line’ was een opmerkelijk caput. En toen vond Vanessa het tijd om een rondje in het publiek te maken én schouderde ze haar gitaar voor een schitterende versie van ‘When It Don’t Come Easy’. Vanessa Collier is een unieke hedendaagse artiest die de blues als geen ander uitdraagt. 
​