|
|
15 FEBRUARI 2018 |
|
Wie een volgepakte Biebob had verwacht voor de passage van Symphonic Metal Nights 2018 – eigenlijk gewoon een naam voor de nieuwe tournee van Serenity met zijn supportbands – heeft duidelijk niet goed naar de concertagenda gekeken. Op hetzelfde moment speelt Therion immers in Kortrijk, terwijl ook de bands die Christofer Johnsson met zich mee heeft – Null Positiv en Imperial Age – een gelijkaardig publiek aantrekken als Secret Rule, Sleeping Romance en Visions of Atlantis. Wij vinden echter dat het, drie uur lange ‘Antichrist’ van Therion, ondanks enkele indrukwekkende momenten, zeker niet het meest memorabele metalalbum aller tijden is, terwijl de Oostenrijkers van Serenity nooit teleurstellen, en maken dus de keuze om naar Vosselaar te trekken.
Secret Rule Vooraf werd aangekondigd dat de deuren zouden opengaan om 19 uur en dat Secret Rule eraan zou beginnen om 19 uur 30, maar uiteindelijk wordt het startsein blijkbaar eerder gegeven, waardoor we een groot gedeelte van het eerste optreden missen. We komen binnen terwijl de Italianen nog bezig zijn aan het uitstekende ‘Imaginary World’, een erg meezingbaar nummer waar ook een heel degelijke videoclip van werd gemaakt. De band heeft net zijn derde album op evenveel jaar uitgebracht, maar de volgende song, ‘Lost Child’, is ondanks een leuke baslijn vrij standaard female fronted-metalvoer. ‘Trip of Destiny’ wordt zwaar ondersteund door de synthesizer, maar ligt lekker in het gehoor en vormt een behoorlijk goede afsluiter. Sleeping Romance De bevallige Federica Lanna komt met haar Italianen van Sleeping Romance wel vaker langs in de Benelux, maar moet nu ziekjes op het podium staan. Ze weet ons te vertellen dat een virus danig veel slachtoffers heeft gemaakt in de tourbus, maar klinkt nog vrij toonvast. Slechts een paar keer verliest ze de controle over haar stem, maar het klinkt allemaal wel een stuk minder krachtig dan we gewoon zijn van de band. Jammer, want een nummer als ‘Where the Light Is Bleeding’ van het nieuwe ‘Alba’ mag zeker naast het beste wat Delain of Within Temptation al hebben geschreven. Federica staat vandaag echter met weinig uitstraling op het podium, waardoor ze sterk moet steunen op het charisma van haar bassist en de inzet van haar gitarist. Nu komt ze vooral eerder schattig over, vooral omdat het duidelijk is dat ze aan het worstelen is met haar gezondheid. Na vijf nummers – waaronder ‘Lost in My Eyes’ (geweldig refrein), het stevigere ‘The Promise Inside’ (uit 2013), het symfonische en mooi opgebouwde ‘My Temptation’ en ‘Alba’ – weet de zangeres te vertellen dat ze geen toegiften zal kunnen geven en we geloven haar. Visions of Atlantis Visions of Atlantis komt net als Serenity uit Oostenrijk (en Frankrijk) en is al eerder met de hoofdact op tournee geweest, maar dat was niet altijd met de huidige leden. In 2013 stapte de volledige band immers op, zodat enkel drummer Thomas Caser op het zitje bleef zitten. Ook de oudgedienden die hun vervangers kwamen… euh… vervangen hielden het maar vier jaar vol en dat is ook op het podium te zien: gitarist Christian Douscha en bassist Herbert Glos zijn er sinds vorig jaar bij, waardoor zangers Clémentine Delauney en Siegfried Samer de band als ‘veteranen’ duidelijk richting geven. De vorige vocaliste, Nicole Berger, stierf immers in 2012 aan een slepende ziekte en sindsdien was het opnieuw timmeren aan de weg. Overigens toont de aanwezigheid van Clémentine, die enkele jaren geleden nog even de officiële ondersteunende zangeres was van Serenity, dat er niets gebroken is met de hoofdact – of dat hopen we tenminste, al is het opvallend dat Delauney ook later op de avond geen gastoptreden maakt. Het nieuwe album, ‘The Deep and the Dark’, wordt pas een dag later uitgebracht, maar toch wordt er meteen afgetrapt met het geweldige, erg meezingbare titelnummer; een kraker die net niet te commercieel en net voldoende heavy klinkt om het te kunnen maken in het huidige metallandschap. Van hetzelfde album komen ook nog het groovende ‘Book of Nature’ (knap refrein), het memorabele en folky ‘Ritual Night’, het veel snellere ‘The Silent Mutiny’ en ‘The Grand Illusion’ voorbij. Dat laat maar ruimte voor drie eerdere songs – gewaagd, aangezien het nieuwe werk nog niet officieel is verschenen, maar ook begrijpelijk, want met ‘The Deep and the Dark’ heeft de band overduidelijk het beste album tot nu toe beet. Hiermee mogen ze wat ons betreft gerust naast Nightwish vermeld worden. Dat ook Clémentines stem is aangetast door ziekte, wordt vrij goed gecamoufleerd en bovendien biedt de soms iets té theatraal en klungelig speechende Siegfried haar meer dan voldoende ondersteuning. Knap duo. |
Serenity
Natuurlijk komen de meeste aanwezigen voor Serenity en wat ons betreft heeft het Belgische publiek zeker iets goed te maken. Toen we de progressieve power metalband de vorige keer aan het werk zagen, was dat immers voor een vijftal betalende klanten, maar desondanks zorgden Georg Neuhauser en de zijnen toen voor een van de drie beste concerten die we in 2017 mochten meemaken. Ook nu is de inzet alweer meteen op de afspraak, al is de afstand tussen muzikanten en publiek natuurlijk altijd iets groter als er een honderdtal mensen in de zaal staan – nog altijd veel te weinig voor een band die opnieuw een geweldig album heeft afgeleverd en toch al vaak in De Biebob te zien was. Net als op het nieuwe conceptalbum (over) ‘Lionheart’, wordt er begonnen met het melodieuze ‘United’, dat live zoals verwacht nog iets steviger klinkt dan op CD. Georg klinkt gewoontegetrouw krachtig, zuiver en volkomen foutloos – kwaliteiten die hij combineert met een immens charisma. De zanger vergeet zijn publiek niet, heeft geregeld tijd voor een bindtekst, maakt grapjes en durft het aan om het publiek al lachend te vragen of ze het nieuwe album hebben aangekocht of… gewoon hebben beluisterd via Spotify of illegale download. De plaatsvervangende schaamte komt er als iemand uit het publiek de cover van het vorige werkje, ‘Codex Atlanticus’, toont in plaats van die van ‘Lionheart’. De recente boreling zit mooi verdeeld in de setlist, met ook nog het heavy ‘Hero’, het door een Midden-Oosters riedeltje ingeleide, groovende ‘The Fortress (of Blood and Sand)’, titelnummer ‘Lionheart’ en het magistrale ‘The Final Crusade’ als eerste van de drie songs die tijdens de toegift worden gespeeld. Dat laatste nummer is misschien wel de beste metaltrack die we de laatste jaren hebben gehoord en wordt extra luister bijgezet door de bloedmooie en Melissa Bonny, de zangeres van Evenmore, dat zich vanaf de volgende dag bij de tour zal aansluiten. Op haar eigen officiële site kondigt Tasha nu al een tijdje aan dat zij graag de officiële tourzangeres van Serenity zou blijven, maar voor deze tour lijkt Melissa het in ieder geval te hebben gehaald. Mogelijk heeft dat financiële redenen, maar beide dames hebben wel wat gemeen: allebei knap (al heeft Melissa een ongrijpbare schoonheid die voor Tasha buiten bereik ligt), allebei technisch zeer sterk, allebei een geweldige strot en allebei met evenveel enthousiasme op het podium. Melissa is voor zowat de helft van alle nummers nodig en staat op geen enkel moment stil. Opvallend: ze beweegt bijna hetzelfde als Tasha. Benieuwd wat de toekomst in petto heeft voor beide dames. Er zijn niet veel bands die zoveel metalen meezingers in de setlist kunnen opnemen als Serenity: met songs als ‘Spirit in the Flesh’, ‘Iniquity’, ‘Follow Me’ en ‘Legacy of Tudors’ duldt de band binnen dit genre enkel Kamelot naast zich en als de wereld eerlijk zou zijn, zouden de Oostenrijkers voor volle arena’s spelen in plaats van in een half gevulde Biebob. Dé verrassing van de avond is evenwel een akoestische set waarin achtereenvolgens de magistrale pianoballad ‘Fairytales’, het normaliter overstuurde ‘When Canvas Starts to Burn’ en het van origine ook elektronische ‘Engraved Within’ worden gespeeld. Daarbij krijgen ook de andere muzikanten in de band de kans om te laten horen dat ze bijna allemaal erg goed kunnen zingen – een pluspunt dat ook in sommige andere nummers gretig wordt aangeboord. Na zeventien songs sluit de band af met de laatste noten van ‘Velatum’ en een promopraatje voor hun volgende optreden, in Nederland. Wij hebben alvast enorm veel spijt dat we niet naar daar kunnen trekken om hen nog eens aan het werk te zien. Met Evenmore. |