7 FEBRUARI 2019
het depot, leuven
​
Report: SIS VAN HOOF
​fOTOS: MEEKERS STEFAN © 

Met dank aan: het depot
Voor een band als The Blasters maken we maar al te graag tijd om richting Leuven te trekken, zeker omdat deze Amerikaanse rootband  al meer dan veertig jaren actief zijn en al een flink nalatenschap van bekende songs achter hun naam hebben in negen albums van de originele Blasters. Ze speelden ooit in hun beginperiode als prille begeleidingsband bij grote jongens zoals onder meer  T-Bone Walter en Big Joe Turner.  We zagen hen al een aantal malen aan het werk  in lang vervlogen tijden in Peer en in de legendarische Diestse Borderline, maar uiteraard heeft de tand des tijds ook toegeslagen bij dit Californische viertal.
Een aantal jaren geleden (2012) moest immers een ganse tournee geannuleerd worden na gezondheidsproblemen van de frontman Phil Alvin. We keken dan ook een beetje met een bang muzikaal hartje op hetgeen deze avond brengen zou, als enige optreden in de Benelux. Zeker toen zanger-gitarist Phil Alvin al een beetje moeite had om zijn gitaar in te pluggen in de Marshall versterker.
Maar onze ongerustheid was toch een beetje misplaatst. Precies om negen uur stipt maakten de Blasters hun opwachting in de Leuvense Depot in het bijzijn van een kleine 300 toeschouwers. De set kon niet beter beginnen met een song met ballen want dat is ‘Long White Cadillac’ wel degelijk. Onder de toeschouwers heel wat muzikanten waaronder onder meer Leuvenaar Armand ‘Big Bill’ Hombroeckx. Stemgewijs klonk het misschien niet altijd even goed als voorheen bij zanger Phil Alvin, die een wat statische indruk maakte,  maar de ziel  van de songs was nog steeds aanwezig, met dank aan gitarist Keith Wyatt, drummer Bill Baterman en bassist John Bazz.
Het zat meteen goed daar in Leuven met een aantal oude songs uit de begin jaren tachtig en het swingde fors met songs als ‘Rock My Blues’ en ‘Border Radio’.  Iets recenter werk (uit hun meest recente album  ‘Fun On Saturday Night’ uit 2012)  kwam er met het mooie  ‘Love Me With A Feeling’ met een mooie gitaarintro en een slotakkoord dat kon tellen met een stevige solerende  gitarist Keith Wyatt, die ongetwijfeld vele monden zag open gaan.
Even later kwam Phil Alvin op de proppen met de bekende song ‘Dark Night’ (uit het bekende Blastersalbum Hard Line  uit 1985) dat gebruikt werd in  Quentin Tarantino’s film From Dusk Till Down (1996).  Prachtige song en ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de avond.
Maar dat kon ook gezegd worden van ‘Shakin’ en ‘One Red Rose’ en ‘Common Man’, nog zo’n krakers uit de jaren tachtig.
Op een gegeven moment zet Phil zijn gitaar even opzij en tovert hij zowaar een mondharmonica tevoorschijn, een beetje aarzelend aanvankelijk in ‘Big F Chord’, maar vooral  in ‘So Long Baby Goodbye’ komt de ware aard in het beestje toch nog boven.
Zoals gebruikelijk kwamen er nog een aantal prijsbeesten aan in de slotnummers als daar zijn ‘Daddy’ (met andermaal een fantastisch solerende Keith), ‘American Music’ en het alombekende ‘Marie Marie. Het publiek wilde meer en kreeg het ook want met ‘One Bad Stud’ namen de heren afscheid van Leuven na een Belgische passage die toch niet onopgemerkt bleef. ​