22 maart 2018
MUZIEKODROOM, HASSELT
​
Report: Sis vanhoof
​fOTOS: stefan meekers ©


Met dank aan: MOVE2BLUES
 

SUPPORT ACT: GHALIA & JOHNNY MASTRO

Het succesverhaal van The Bluesbones zit in een nieuwe versnelling

De Hasseltse Muziekodroom is blijkbaar een tweede thuis aan het worden voor The Bluesbones want dit vijftal is de voorbije jaren regelmatig te gast in deze Limburgse muziektempel. Vaak om er nieuw werk voor te stellen en dat was ook nu het geval. Want de groep stelde met  ‘Chasing Shadows’ hun nieuwe boreling voor in de box van het MOD die behoorlijk gevuld was.
The Bluesbones zijn dus vrij productief want in hun debuutjaar 2012 werd  er gestart met ‘Voodoo Guitar’. Een succes, zondermeer. Daarna volgden hun cd/dvd ‘Live@The Bosuil’ (2013), ‘Saved By The Blues’ (2015) en ‘Double Live’ (2016). En tussendoor werden er heel wat prijzen binnengerijfd, niet enkel in eigen land.
En nu is er dus hun vijfde ‘Chasing Shadows’ (2018). En alweer moeten we vaststellen dat dit album zal aanslaan. Dat was duidelijk na alweer een degelijke liveshow.
De groep is ontzettend gegroeid in die zes jaren. Ik zag frontman Nico De Cock meermaals optreden in de Kempen met The Blues Conspiracy en later met de powerbluesband Dusty Dollar in het Molse Gompelhof, samen met Andy Aerts. Kroegbaas Jo Mast drong aan om eens een kijkje te komen nemen naar de jamsessies. Want er was ook een 16-jarige snaak bij met heel wat gitaartalent. Even later (eind 2011) werd het vijftal The Bluesbones geboren met aan de gitaar, jawel die jonge kerel Stef Paglia.
Ondertussen zijn er een paar jaren geleden wel wat wijzigingen opgetreden in de bezetting want na het vertrek van gitarist Andy Aerts, bassist Ronald Burssens en even later drummer Dominique Christens bestaat de band momenteel uit zanger Nico De Cock, gitarist Stef Paglia, toetsenist Edwin Risbourg, bassist Geert Boeckx en ‘last but not least’ drummer Koen Mertens.
Het album wordt indentiek nagespeeld, nummer per nummer maar met nog meer power. We werden haast omver geblazen met de sterke opener ‘Find My Way Out’ die uit de boxen knalde. Vooral de fraaie hammondpartijen vallen op en dat mag toch een verrijking genoemd worden. Maar uiteraard blijft de gitaar van Paglia een vooraanstaande rol spelen, dat was slidegewijs meer dan duidelijk in het wat donkere nummer ‘Going Down’.
Met het rustige ‘Demon Blues’ zingt frontman Nico zich ‘in the picture’ en met het rockende en ritmische ‘A Better Life’ gaan we terug naar de sound van de vroegere tijden. Het klinkt voller met de hammondsound, die vele toeschouwers aan het heupwiegen zette. Dat was ook het geval bij ‘Love Me Or Leave Me’ met een soulvolle stem en een uitstekende gitaarsolo als kers op de taart. Prachtig nummer met mooie corresponderende bas- en drumgrooves.

Zanger-performer De Cock is een geboren entertainer en maakt tussendoor een grapje, maar kan ook serieus voor de dag komen. Dat blijkt uit het pakkende oorlogslied ‘Sailed Souls’, een lang nummer dat evenwel nooit verveelt omdat het naar een climax groeit in combinatie met schitterende orgel- en gitaarpartijen. Die zijn ook te horen in het swingend rockende ‘Romance For Rent’.
Deze cd-release verveelt nooit en blijft afwisselend: van funky soulblues (‘Betrayal’) tot rock& roll (‘Seesaw Blues’), gitaar-en hammondrock (‘Psycho Mind’). De release loopt op zijn einde met het funky ‘The End’, waarna de groep wordt voorgesteld maar frontman De Cock belooft nog iets extra. En dat komt er ook met ouder werk zoals ‘Find Me A Woman’ (nu dus met orgel) en het stevige ‘Broken Down Car’. Nadien komt gitarist Raffe Claes (van Tensfield) in het nummer Whisky Drinkin’ Woman een stevig handje toesteken om een gitaarbattle uit te vechten met Paglia. De eerste poging ging in de finale een beetje de mist in na een misrekening van de drummer, maar de tweede poging was het wel goed raak.
 Met ‘The Devils Bride’ als bis werd dit geweldige optreden afgesloten, waarna nogal wat toeschouwers zoals verwacht op zoek gingen naar dit uitstekende album. Het succesverhaal van The Bluesbones zit in een nieuwe versnelling, zodat deze jongens zeker nog niet aan het einde van hun latijn zitten.
Maar vergeten we zeker niet te vermelden dat het muzikale pad in de MOD geëffend werd door een bevallige jonge dame uit Brussel, luisterend naar de naam Ghalia (Vauthier), die  zowaar met harpist Johnny Mastro (van Mama’s Boys) op de planken stond. Ze leerde hem kennen na een tournee in de States. Ze speelden in de MOD een mix van rauwe rootsmuziek met een bluesy accent dat best genietbaar was. Dat ze kan zingen en een potje gitaar kan spelen was wel duidelijk, mooi begeleid door de harmonica van de frontman van Mama’s Boys. Ghalia is een naam om te onthouden Ze staat samen met haar band weldra op heel wat festivals in ons landje. Toch wel het ontdekken waard.