7 augustus 2022 
Heist-op-den-Berg

Report: Lambert Smits
Foto's: Lambert Smits ©

​Met dank aan:  Michiel en aan vzw The Bratz Monkeys Customs​
Voor deze alweer zevende meeting van de vzw The Bratz Monkeys Customs waren er weer heel wat liefhebbers van glimmende en iets minder glimmende, zeg maar verroeste bolides, afgezakt naar de terreinen in Heist-op-den-Berg. Voor ons was het de eerste maal en eerlijk gezegd, als je van een heuse meevaller kan spreken, dit was er zo eentje. Je kan je er niet alleen vergapen aan die prachtige bolides uit het midden van de vorige eeuw, maar je krijgt er ook nog een portie heerlijke livemuziek op de koop toe bij. Bovendien kan je de honger en dorst laven aan de talrijke standjes, die uitermate democratische prijzen hanteren. Kortom, een fijne dag voor het hele gezin, wat trouwens ook te merken viel.

Wat de organisatie betreft, die mogen een flinke pluim op hun hoed steken. Zelden zagen wij een zo goed lopende machine. Er zijn twee parkings een stuk van het terrein af, waar je probleemloos je auto kan parkeren. Een ‘nostalbus’, wat eigenlijk bussen van De Lijn uit een vorig leven zijn, brengt je op een veilige manier tot bij de meeting en haalt je er ook weer op.

Bij onze aankomst waren Slick Beavers net aan hun set begonnen. Zij presenteerden knappe rock-‘n-roll met een serieuze dosis hillbilly, zoals rockabilly hoort te zijn. ‘Little Red Hiding Hood’ deed ons terug denken aan de versie van Sam The Sham en verder noteerden wij nog ‘Honey Don’t’, ‘Drinkin’ Wine Spo-Dee-O-Dee’ en Western swinger ‘Sweet Georgia Brown’. Een vermelding waard is zeker de rockabillyversie die de Beavers brachten van het door Jimi Hendrix de eeuwigheid in gezongen ‘Hey Joe’. Het was reeds enkele jaren geleden dat wij deze band nog aan het werk zagen, maar de evolutie die deze gasten in die tijd doormaakten, is formidabel. Knap optreden!

Optredens die telkens weer uitblinken door professionaliteit en enthousiasme zijn ondertussen het handelsmerk geworden van de Nederlandse Supersonics. Hun debuutalbum ‘Close To You’, liet al onmiddellijk de klasse van dit viertal uitstralen. Daar kwam al vlug vervolg op met het ’69 Automobile’ album. Met de kennis van de eigenschappen van de diverse rootsgenres, schreef zanger en leadgitarist Pascal Snijders een aantal originele nummers, die mede door de sublieme arrangementen je dadelijk weten te charmeren. Dat deden de heren ook in Heist-op-den-Berg weer. Joery en John zorgden voor een uit gewapend beton opgetrokken ritmesectie, waarop Pascal en Jeroen, respectievelijk hun Fender Telecaster en Gretsch, wonderbaarlijk lieten blenden. De setlist bevatte songs uit hun twee albums, zoals ‘Bad Habits’, Stateline Fugitive’, ‘Face The Rain’, ‘Careful What You Wish For’ en ‘House On The Hill’, die                al vlug de dansvloer vulden. Met ‘One Day At A Time’ kregen we tevens reeds een voorsmaakje van hun derde album, dat gepland staat voor het najaar. Wij kijken er alvast belangstellend naar uit. Supersonics is en blijft tot de beste bands behoren, zoveel is zeker!
Met Wild Deuces zitten we terug in eigen land en rockabilly in zijn puurste vorm. Een band met een frontdame is al zeker niet alledaags, maar als ze dan ook nog het publiek muzikaal weet te versieren, dan is dat zeker een pluspunt. Ambiance was wel verzekerd, al raakten wij omwille van het niet toonvaste karakter, toch niet helemaal overtuigd.

Overtuigd waren wij al vanaf de eerste noot van het uit Londen afgezakte Rhythm River Trio. Net als Presley in zijn beginjaren, doen deze Engelsen het ook zonder drummer. Staande bas, akoestische gitaar en elektrische leadgitaar zijn ruim voldoende om een authentieke fifties sound te scheppen. Niet alleen refereerde hun look naar de vijftiger jaren, wanneer je de ogen sloot waande je jezelf in de Sun studio, waar Sam Phillips een album van de heren opnam. Hoogtepunten uit de set opnoemen, is onbegonnen werk, want alle songs stonden als een huis. Met ‘Ice Cold Baby’, ‘Big Sandy’, ‘Prisoner Song’ en ‘One Hand Loose’ doen we lukraak een greep uit de setlist van dit energiek en dynamisch trio.

Het buitenpodium was het werkterrein voor White Trash Dating Service. Dit is de formatie rond Koen Marcel Depreitere. Hield hij in het verleden nog bij de stand up bass, dan heeft hij die inmiddels ingeruild voor de akoestische gitaar. Dit akoestisch viertal beschikt over de gave om vergeten countrysongs van een Buck Owens en de verschillende Hank Williamsens te koppelen aan de hardrock van Thin Lizzy en Iron Maiden om vervolgens dit alles door de ‘White Trash Dating Service’ molen te draaien. Hoe dat klinkt? Wel, origineler dan dit ga je niet vlug vinden en daar dragen de rauwe, door de jaren heen gevormde schurende stembanden van Koen M.D. zeker toe bij.

Omwille van de uitgelopen stagetijden en het feit dat de pendelbusritten stopten om 19u, misten wij het optreden van Moonshine Reunion. Maar gezien de schitterende livereputatie die op het palmares van deze heren prijkt, zijn wij ervan overtuigd dat dit hier niet anders zal zijn geweest.
​
Rest ons nog te vermelden dat The Bratz Monkeys Customs fier mogen zijn op zowel de opkomst, de affiche als op hun prima werkende organisatie. Samen met hen hopen wij dat, ondanks sommige geruchten over verkoop van de terreinen, dit evenement komende jaren toch mag stand houden.
​
​