Support act: The Calicos perform George Harrison
24 september 2021
CC Palethe, Pelt

Report: Lambert Smits
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe 
De hoofdact mocht dan wel een tribute zijn aan The Doors door Alex Agnew & The Moonlovers, maar het voorprogramma was op zijn zachtst gezegd even indrukwekkend. De support act werd verzorgd door Quinten en Sander van The Calicos met een eerbetoon aan Beatle George Harrison. Lennon en McCartney mogen dan wel het grootste aandeel hebben als componisten van de hits van het viertal, maar ook de Harrison composities getuigen van een immense schoonheid. Naast Beatle nam George ook het initiatief bij de formatie van The Travelling Wilburys, de supergroep waarvan ook Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan deel uitmaakten. ‘Handle With Care’ is één van hun bekendste nummers en meteen ook het eerste nummer dat Quinten en Sander, gesteund door The Moonlovers, brachten. Later zou ook nog ‘End Of The Line’ van de Wilburys passeren. Het viel meteen op dat hier een klasse band op het podium stond. Stuk voor stuk super getalenteerde muzikanten die wisten waar de Harrison klepel hing. Een perfecte sound, schitterende gitaarpartijen, prachtig toetsenwerk en een enorm strakke ritmesectie waren van in het begin aanwezig. Dit kon niet meer stuk. Dit alles werd nog visueel aantrekkelijk gemaakt door de op de achtergrond geprojecteerde videobeelden. Met ‘I Need You’ schakelde de band over naar George’s Beatle periode. Vooraleer ze als The Beatles muziekgeschiedenis zouden schrijven, opereerde de band als The Quarrymen. Als lid ervan schreef George zijn eerste song ‘In Spite Of Danger’, dat duidelijk bluesinvloeden bevatte. Een knap nummer dat in de akoestische uitvoering van Quinten en Sander voor kippenvel zorgde. Harrisons meest bekende nummers mochten zeker niet ontbreken. ‘Here Comes The Sun’, het ruigere ‘Taxman’ uit het album ‘Revolver’ en ‘While My Guitar Gently Weeps’ sierden dan ook de setlist. Dat laatste nummer kreeg trouwens een magistraal instrumentaal einde, waarbij Quinten, Sander en Moonlover gitarist Jan Blieck een gitaarbattle met enkel winnaars uitvochten. Hemels! Met een ‘sing along’ van ‘My Sweet Lord’ uit het formidabele ‘All Thing Must Pass’ album sloot de band af.
Wat de twee Calicos mannen en The Moonlovers presenteerden was adembenemend. De stemmen van Sander en Quinten matchen perfect en de instrumentale ondersteuning was van een zeldzame schoonheid. Als je van een indrukwekkend optreden, zonder ook maar enig minpunt kan spreken, dan was het dit eerbetoon aan de toch steeds wat in de schaduw van John en Paul fungerende George Harrison. Super bedankt voltallige band! Ik ben er zeker van dat George vanaf de overzijde goedkeurend knikte.
Als muzikant na een korte pauze het roer volledig omgooien en het melodieuze ruilen voor het stevigere rockwerk is niet vanzelfsprekend. Het is niet zomaar eventjes een knopje omdraaien, maar vergt heel wat inlevingsvermogen. Talent en instrumentbeheersing zijn dan de onmisbare tools. Tools die The Moonlovers in ruime mate bezitten. Nu stonden ze achter Alex Agnew die een ode bracht aan zijn idool Jim Morrison, frontman van The Doors. Deze groep behoort tot de belangrijkste bands van de jaren zestig. Met een mix van blues, rock en psychedelische muziek, hun controversiële optredens en het opruiende en compromisloze karakter van Morrison, was de band een spreekbuis voor de steeds aangroeiende massa die zich tegen de deelname van Amerika aan de Vietnamoorlog keerde. 
Morrison was een charismatisch persoon en het feit dat hij net als Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain en Amy Winehouse deel uitmaakt van mythische ‘club of 27’, maakt hem onvergetelijk. Aan zo iemand een eerbetoon brengen is niet echt een makkelijke klus. Allereerst moet de artiest zich kunnen inleven in de Doors songs, maar tevens moet hij een uitstraling hebben om het publiek aan zich te binden tijdens de ellenlange songs, die in de zestiger jaren geen uitzondering vormden. Komt daar nog bij dat ook de muzikanten de nummers moeten aanvoelen en vooral in de vingers hebben. Wel eerlijk, dan zie ik enkel Alex Agnew in staat om deze klus te klaren, zeker met The Moonlovers als begeleidingsband. Agnew heeft een serieuze podiumvastheid en met zijn ervaring als comedian weet hij hoe hij het publiek bij de les moet houden. Vanaf opener ‘Break On Through’ vielen de puzzelstukjes in mekaar. Alex springt, danst, bezit de rock-‘n-roll attitude om met één voet op de monitor zijn publiek te overtuigen, heeft een enorme dosis zelfzekerheid en eigent zich elke vierkante meter van het podium toe, wat het showgehalte ook nog ten goede komt. Vocaal is hij een orkaan, wat de Doors songs nog meer dan een serieuze boost geeft. Dat kwam ook tot uiting in ‘Who Do You Love’ van Bo Diddley met diens typische beat, maar door The Doors met ietwat aangepaste lyrics gebracht. Supermooi was ook ‘Moonlight Drive’ het eerste nummer dat Morrison ooit zong. Meer bekendheid kwam er met ‘Strange Days’, ‘People Are Strange’ en ‘Riders On The Storm’. De gekende sublieme pianopartij werd trouwens met verve gespeeld door Niels Verheest. Eén van de meest aantrekkelijke bluesnummers is nog steeds het rockende ‘Roadhouse Blues’, weeral een moment waarop Alex alles uit de kast haalde. Gitarist Jan Blieck mocht zijn talent even later andermaal laten horen in ‘Light My Fire’, wat tevens het einde inluidde. Dit was echter niet naar de zin van het enthousiaste publiek dat terecht een toegift afdwong. Toepasselijk werd dit het lange, hypnotiserende ‘The End’, dat zowel Alex als de voltallige band nog éénmaal liet schitteren, met een staande ovatie als gevolg.
Het siert cultuurfunctionaris Tom Coppers dat hij het lef heeft om niet voor de hand liggende acts te programmeren. Het groot aantal aanwezigen is het mooiste bewijs dat dit gesmaakt wordt.
 ​