30 APRIL 2019
KURSAAL, OOSTENDE

Report: patrick van de wiele
pHOTOS: PATRICK VAN DE WIELE

Met dank aan: CONCERTEVENTS

Sedert de golden sixties ben ik een fan van de Britse popgroep The Hollies. Toen ik het nieuws vernam dat ze voor een uniek concert naar Oostende kwamen, aarzelde ik dus niet om deze legendes aan het werk te zien. Maar van de originele bezetting deze band uit The British Invasion blijven slechts 2 leden over.
De zaal liep al snel vol, en er werd stipt begonnen. Op het podium stonden een bassist, een drummer, een keyboardspeler, twee gitaristen en de zanger. Prompt werd ingezet met een minder bekende song, waarna het overbekende ‘Sorry Suzanne’ volgde. En die werd dan weer gekoppeld aan het mooie ‘Jennifer Eccles’. Daarna vertelde de zanger ons dat het zijn eerste maal in Oostende was, en meteen de afsluiter van een tournee, die al sinds februari aan de gang was. Hij liet ons ook weten dat ze een live cd gemaakt hadden, en daaruit koos hij ‘On a Carousel’. Verder ging het met ‘Magic Woman Touch’ en ‘We’re Through’.
In 2005 brachten ze de single ‘Weakness’ uit, en het werd een blijver. Aansluitend stapte de drummer van achter zijn drumstel en kwam aan de microfoon vertellen dat hij een gedicht geschreven had voor een nieuwe liefde. Dat bleek zo mooi te zijn, dat ie op muziek gezet werd, en deze avond voor het eerst te horen zou zijn. De zanger speelde aldus ‘Priceless’ solo op zijn akoestische gitaar. Een tweede akoestische song werd ingezet, waarna de groep inviel voor ‘I Can’t Tell the Bottom from the Top’. De hit ‘Just One Look’ volgde daarop, evenals ‘Stay’. Tijdens deze twee laatste tracks was de keyboardspeler van achter zijn keyboards gekomen, want toentertijd bestonden nog geen synthesizers, en die bespeelde nu de tamboerijn. En met ‘Look Through Any Window’ werd het eerste deel van de show afgesloten.
 

Na de pauze werd ingezet met ‘Here I Go Again’, en dat was meteen de aanzet voor een reeks bekende hits zoals ‘Yes I Will’, ‘Bus Stop’ hun eerste hit uit 1963, en ‘I’m Alive’ uit 1965. De zanger vond dat het toen tijd werd om even af te koelen, en Tony Hicks begon te spelen op zijn gitaar/sitar. Die aanloop vormde de inzet van ‘The Baby’. Een cover van “The Boss”, Bruce Springsteen werd de volgende in het rijtje, en de drummer vertelde ons dat Bruce hen ooit in NYC kwam bedanken voor hun coverversie. Dat werd ‘Sandy’, dat ze brachten met 3 zangers, één akoestische gitaar en keyboards. Vervolgens keerden we terug naar de hitparade met kanjers als ‘Carrie Anne’, na een lange intro op banjo ‘Stop! Stop! Stop!’, en hun “anthem” ‘He Ain’t Heavy, He’s My Brother’. Dat was meteen de finale, maar door aanhoudend geroep van “we want more” bleef de band op scène staan.
De groepsleden werden voorgesteld, en dat zijn: Bobby Elliott (drums en percussie), origineel lid, Tony Hicks (gitaar en zang), ook origineel lid, Ray Stiles (bas en zang), Ian Parker (keyboard en zang), Steve Laurie (gitaar en zang) en Peter Howarth (gitaar en zang). De beide originele leden zijn er al sinds de oprichting in 1963 bij, en toeren dus al 55 jaar mee!
Als bisnummer werd er gekozen voor het overbekende ‘The Air That I Breathe’, waarna de zanger riep “do you want some rock ‘n’ roll?’. En op de tonen van één van mijn favoriete tracks, nl. ‘Long Cool Woman in a Black Dress’ danste de hele zaal mee.
Het was een fantastisch concert geweest, dat ons de sfeer van de sixties en seventies liet herbeleven. Ik vond het eerst spijtig dat de vroegere zanger Allan Clarke er niet meer bij was, maar deze maakte dat meer dan goed. ”I definitely want more”!