29 november 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
Voor één avond werd de Peltse Zinnezaal tot een overvolle Ierse pub, inclusief de rijkelijk vloeiende Guinness, omgetoverd. Daar was trouwens een goede reden voor, want niemand minder dan de uit de gelijknamige stad afkomstige The Kilkennys stonden er op het podium. Toen vier vrienden destijds de band stichtten, hadden zij blijkbaar geen vermoeden dat twaalf jaar later een hele horde fans zich achter hun muziek zou scharen. Niet verwonderlijk eigenlijk, want het repertoire van dit viertal is enorm opzwepend en zet het publiek al vlug in beweging. Zowel instrumentaal als vocaal zijn deze gasten enorm sterk. Hun samenzang is gewoonweg subliem en hun instrumentale nummers dansen op helse ritmes. Instrumentale nummers die bovendien ook visueel aantrekkelijk werden door het razendsnelle voetenwerk van een danseres. De instrumenten die zij hiervoor gebruiken zijn akoestische gitaren, mandoline, 5 string banjo, elektrische bas, mondharmonica, fluiten, doedelzak en handtrommel. Al baadt hun muziek in die van de traditionele Ierse folk, toch geven The Kilkennys er een hedendaagse draai aan. De band doet regelmatig denken aan die andere Ierse legende The Dubliners. Van hen speelden The Kilkennys trouwens ‘School Days Over’ en ‘Triangle’. Herkenbaarheid was troef en dat uitte het publiek handenklappend en meezingend tijdens ‘Wild Rover’ en ‘Dirty Old Town’. Indrukwekkend was tevens de versie van het aan de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde Australische soldaten opgedragen en meermaals gecoverde ‘Waltzing Matilda’.
De tweede set openden The Kilkennys meesterlijk met de prachtige ballade ‘Grace’, dat wat schoonheid betrof al dadelijk een vervolg kreeg met Steve Earle’s ‘Galway Girl’. Ontroerend was dan weer ‘Rocky Road’ over een man die als werkzoekende zijn geboortestreek verlaat. Met ‘Those Were The Days’ scoorde Mary Hopkins een megahit in 1968. Wat ik, en ik denk velen met mij, niet wist was dat het nummer een bewerking was van een Russisch liefdesliedje. Voor The Kilkennys was het nummer uitverkoren voor een heus ‘sing along’ moment, dat even later zijn hoogtepunt bereikte toen de heren ‘Whiskey In The Jar’, bekend gemaakt door Thin Lizzy inzette. Met bisnummer ‘The Devil Is Dead’, waarbij Davey Cashin met mandoline nog even een sprongetje van het podium waagde, zat het erop.
Een overvolle Zinnezaal en een enthousiast publiek zijn de beste bewijzen dat de Ierse volksmuziek nog niets aan belangstelling heeft ingeboet.
​
​