Maandag 2 maart 2020
AB, Brussel

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: AB
Marcus King groeide op in Greenville, South Carolina. Als jonge tiener kreeg hij de blues met de spreekwoordelijke paplepel ingegeven. Leerde gitaarspelen op vierjarige leeftijd en is sinds zijn elfde vrijwel professioneel aan de slag. Marcus, een vierde generatie gitarist, was op talrijke shows sideman bij zijn vader, de voorname blues artiest Marvin King. Als 24-jarige gitaarfenomeen en innovatieve songwriter switch Marcus maar al te graag tussen divers subgenres van de blues. Met zijn power en soulvolle vocalen kwam hij in de AB zijn plaat ‘El Dorado’ voorstellen. En de release is een openbaring. Gepassioneerd en innovatief verweeft hij soulmuziek, gospel, R&B, country en blues doorheen zijn originele songs. Net zoals hij Southern rock introduceert bij een nieuwe generatie. In de beste traditie, zoals The Allman Brothers hem dan ooit voordeden. Als producer en co-schrijver vond Marcus in Dan Auerbach, ja die van The Black Keys, zijn soulmate. Auerbach heeft een nieuw goudklompje en die jonge vondst heet Marcus King.
 
Maar eerste mocht de talentrijke Sammy Brue zich aan ons voorstellen. Hij werd door het magazine Rolling Stone een ‘American prodigy’ genoemd. En dat voelde uiteraard als een understatement aan. De 18 jarige Sammy Brue opende onlangs de Amerikaanse concertreeks voor Michael Kiwanuka, nu mag hij dat ook doen voor de Europese tourneeluik van Marcus King. Brue ondertekende op jonge leeftijd een lucratief platencontract bij het label New West Records en trok naar de Muscle Shoals Studios om zijn eerste full-release ‘I Am Nice’ in te blikken. Na wat ‘ups-and-downs’ belandde de familie Brue weer in Utah. Daar kreeg Sammy inspiratie voor heel wat nieuwe songmateriaal. ‘Crash Test Kid’ is zijn nieuwe worp.
Hij liet in de AB meteen een rigide  impressie na met het akoestische en folky ‘Gravity’ én ook met ‘Down With Desperation’ bleek Brue geïntimideerd door onze stilte. De swingende ritmiek van ‘Fish Foot’ had wat reggae in zich en ‘Paint It Blue’ was voor de wizzards onder ons. Het verfrissende en stemming wisselende ‘Die Before You Live’ toverde haast een glimlach op ieder fieselemie. De titeltrack ‘Crash Test Kid’ en de afsluitende countryrocker ‘Teenage Mayhem’ knetterden van energie en chotspe. Sammy Brue is een jong veulen om in het oog te houden…
 
De ‘ballroom’ van de Brusselse muziektempel AB was volgelopen voor het onmiskenbaar talent Marcus King. Een jonge twintiger met een soulstrot, zoveel is wel duidelijk. Zijn omstreden sound doet ons vanavond vaak terugdenken aan een diepe liefde voor Muscle Shoals.
​Blues vergroeid met soul, wat country doorheen en heel wat Southern Rock. Na een knallende gitaarintro kondigt King zichzelf aan. De boogie song ‘Turn It Up’ was een niet onaardige opener dat naadloos implementeerde in ‘Never In My Life’. In het soul caput  ‘How Long’ gaf de hoornsectie met Justin Thompson (trompet) en saxofonist Dean Mitchell de song een New Orleans kleuring. Met ‘One Day She’s Here’ werd wat stoom afgeblazen en Willie Dixon’s ‘I Just Want To Make Love To’ was misschien wel de enige frustratoire song in de setlist. Dane Farnsworth kruidt, samen met Steven Campbell’s strakke baslijnen, het nummer met heel wat keyboard jappiotube.
 
Met zijn eenvoudige lyrics kon ‘Wildflowers & Wine’ en ‘The Well’ zo uit de Motown stal te zijn weggeplukt. Zijn vloeiende en accurate slidegitaar in ‘Virginia’ doet ons bijwijlen zowaar aan, jawel The Allman Bros. denken. Een hoogtepunt was het a capella en handgeklap geaccompagneerde ‘Grinnin’ in Your Faces’, origineel van Son House uit 1965. King huppelt door met ‘Too Much Whiskey’, een doorspekte countrysong met een uitgesponnen symfonische rock-autro. Na dik zeventig minuten waren er amper zeven nummers de revue gepasseerd. De tijd dat een rock-‘n-roll nummer amper twee minuten duurde, lijkt plots ver weg. Jonge musici en hun fanbase houden blijkbaar van uitgesponnen en ellenlang snarengeweld. Maar King verstaat gelukkig de kunst dit alles boeiend te houden. Jack Ryan mocht dan zijn kunsten exhiberen met een heuse drumsolo. Het bleek ook voor King een interludium om zich even op te frissen. ‘Wiskey River’ is dan weer een nummer dat de revue van Nashville is gepasseerd en kon zo uit Willie Mitchell’s Hi Records ‘golden period’ te zijn gesoupeerd. Met ‘Homesick’ liet King zelfs een hele AB meebrullen om er naadloos ‘Pipeline’ van The Ventures tussen door te verweven. De Southern Rocker ‘Goodbye Carolina’, met die hemelse slidegitaar, was een mooi slotakkoord.
 
Bij het bissen werd Sammy Brue nog even op het podium getoverd voor Neil Young’s ‘Down By The River’. Merci, zei een sympathieke Marcus King. Een eigentijdse artiest met een link naar het muzikale verleden. Marcus King was verbluffende goed!