6 april 2018
cc palethe, overpelt

Report: lambert smit
​fOTOS: stefan meekers ©


Met dank aan: tom coppers, cultuurcentrum palethe
 

Tributebands zijn de nieuwe hype in muziekland. Het lijkt er bijna op dat geen enkel succesvol artiest nog kan ontsnappen aan muzikaal getalenteerde fans, die zich zijn of haar oeuvre meester maken. Het resultaat hiervan is niet steeds hoopgevend, alhoewel er gelukkig ook uitzonderingen zijn. Eén van deze uitzonderingen zijn de uit Hamont-Achel stammende The New Fools, die met deze met schitterende beelden ondersteunde theaterproductie een ode brachten aan een levende legende. Zes niet meer zo piepjonge gasten die, zo zou al vlug blijken, wel de klappen van de muzikale zweep kennen en zich op de omvangrijke liedjescatalogus van de heer Dylan hebben gestort. En met succes trouwens…….wij zouden zelfs meer durven zeggen dat hun performance meer iets weg had van ‘Dylan zingt Dylan’. ‘Waar slaat dat nu op?’ hoor ik u al zeggen. Wel, zanger en akoestisch gitarist Ben Schuurmans bezit namelijk dezelfde, ietwat nasaal klinkende en soms ietwat zeurende stem van Bob. Let op, dit is wel positief bedoeld. Bob Dylan heeft niet alleen reeds een goed gevulde en opmerkelijke carrière achter de rug, maar ook zijn bijdrage aan de rock, zoals wij die nu kennen, was verbijsterend. Geïnspireerd door zijn grote voorbeeld Woody Guthrie, startte de heer Zimmerman destijds als klassieke folk singer/songwriter. Na een knappe videomontage, waarbij de hoezen van Dylan geprojecteerd werden, zette Ben Schuurmans een knappe versie neer van ‘Just Like A Woman’, gevolgd door die andere klepper, het door Dylan aan zijn toenmalige echtgenote opgedragen ‘Sara’. Folk van de bovenste plank! Om de hoek kwam reeds de meer elektrische en rockerige zijde van Dylan loeren. ‘Tangled Up In Blue’ zette de poort open voor het door Jimi Hendrix bekend gemaakte, maar door Dylan geschreven ‘All Along The Watchtower’. 

​De versie van The New Fools slingerde met klasse tussen die van Dylan en Hendrix, wat meteen het vakmanschap van dit zestal, in de verf zette. De lat lag hoog, maar dat vormde geen probleem voor deze band. Alsof de songs op hun lijf geschreven waren, scoorden de mannen onophoudelijk met o.a. ‘Don’t Think Twice’, ‘Man In The Long Black Coat’, ‘Hard Rain’s Gonna Fall’ en afsluiter van het eerste deel ‘Hurricane’.
Dylans repertoire is niet alleen omvangrijk, maar ook gevarieerd. Nu eens een lovesong, dan eentje met een boodschap of eentje met een politiek tintje, Bob kan het allemaal. Zo schreef hij voor de film ‘Midnight Cowboy’ het nummer ‘Lay Lady Lay’, dat omwille van het niet tijdig indienen, niet in de soundtrack werd opgenomen. Reden te meer voor The New Fools om er deel twee mee te openen. Spiritueel zweefde Bob soms tussen het Joodse en Katholieke geloof, wat voor The New Fools de aanleiding was om ‘Serve Somebody’ op de playlist te zetten. Dylans blueskantje kwam even later dan weer aan bod met het sublieme ‘Blind Willie McTell’. De klassiekers die Bob Dylan pende, zijn moeilijk te tellen. Ben Schuurmans en zijn kompanen zetten er enkele op een rijtje, zoals ‘Knockin’ On Heavens Door’, ‘Jokerman’, ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Like A Rolling Stone’, wat het einde van het optreden had moeten zijn. Niet echter, want het publiek was enthousiast en eiste zonder meer een bisnummer. Ze kregen er niet één, maar drie. Nog maar een ‘signature song’ van Dylan, ‘The Times They Are A Changin’’, het door Manfred Mann de hitparade in gezongen ‘Mighty Quin’ en het bloedmooie ‘Make You Feel My Love’, waarna de podiumlichten doofden en de zaallichten aanfloepten. Einde van een geslaagde tribute aan grootmeester Bob Dylan!