|
|
16 januari 2018 |
|
Van 4 tot en met 29 januari toeren de uit Vancouver, Washington stammende The Pearls door België en Nederland. Met hun optreden tijdens het eerste Palethe’s caféconcert van 2018, was de band zowat halfweg. The Pearls zijn akoestisch gitarist Patrick Tetreault, bassist Buck Ryan, Nicholas O’Donnell op elektrische gitaar en Sean Savagean achter de drums. Zowel Patrick, Buck als Nicholas nemen de zang voor hun rekening en krijgen daarbij nog de steun van de fantastische Nikolette Divine. En laat ons maar meteen zeggen dat die stemmen prachtig samengaan. Als voorbereiding op het concert hadden wij reeds wat prospectie gedaan op Youtube en eerlijk gezegd onze verwachtingen lagen hoog. Wij mochten de lat dan wel hoog gelegd hebben, maar The Pearls gingen er moeiteloos over. Wat de band presteerde, hadden we nog maar zelden gehoord. De mix van country, blues, gypsy jazz, western swing en rock-‘n-roll was gewoonweg subliem. Vanaf de swingende opener ‘She’s What I Want’ werd je terug gekatapulteerd naar de ‘good old days’ toen muziek echt, opwindend en eerlijk klonk en er van downloads nog geen sprake was. In hun thuisland speelt de band vaak in ‘smoky bars’ waar de whisky waarschijnlijk rijkelijk vloeit, maar waar er amper naar hun muziek wordt geluisterd. Om die thuissfeer een beetje aan te wakkeren, porde Patrick het publiek aan om bij een goede gitaarsolo luidkeels ‘hi-ha’ te roepen, wat sporadisch ook gebeurde. Patrick vond het evenwel ook lovenswaardig dat hij tijdens deze Europese tournee een luisterend publiek aantrof. Whisky gaf wel inspiratie voor songs. Dat was te horen in het met blues- en jazzinvloeden doorweven ‘Wine And Whiskey’. Favoriet nummer van de flink bebaarde Patrick is het country getinte ‘Roses And Thorns’, waar meteen ook het schitterend ‘blenden’ van de stemmen tot uiting kwam. Die stemmen schitterden tevens in het a capella einde van ‘Angelina’, een typische barsong. Nikolette had tot dan op de achtergrond gestaan, maar tijdens het jazzy ‘Mr. Moon’ met smooth gitaarwerk van Nicholas, eiste ze onmiddellijk alle aandacht op. Wat een zangeres!
|
Een nummer van countryicoon Johnny Cash mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Nu hebben wij ‘Jackson’ reeds vaak live horen coveren, waarbij wij vaak dachten of dat echt moest. Wel, dat was geenszins het geval bij de versie die Nikolette en Buck brachten. Het leek of het nummer op hun lijf geschreven was.
Na een korte pauze mocht Nikolette opnieuw achter de micro plaatsnemen. Nu ontpopte zij zich als een tweede Brenda Lee met ‘Darling’ een tearjerker van formaat. Ook kwam er nu een tikkeltje meer ‘old time’ rock-‘n-roll tevoorschijn, waarbij Nicholas een eigen versie van Crudup’s en door Elvis alom bekendgemaakte ‘That’s All Right Mama’ ten beste gaf. Een nummer waar hij nog maar eens liet horen wat een enorm getalenteerde gitarist hij is. Wie hiervan nog niet overtuigd was, alsof die nog bestond, werd met een instrumentaal nummer dat het midden hield tussen surf en country, steevast over de streep getrokken. De band heeft met het naar hen genoemd album een prachtig visitekaartje in handen. Uit ‘The Pearls’ kregen we nog, gespreid over de twee sets, aanstekelijke songs als ‘Kentucky’, Kisses’, ‘Cybil’ en ‘Mr. Jack’. Met een mooie samenzang, enkel begeleid door Patricks akoestische gitaar als bis, namen The Pearls afscheid van een dankbaar publiek. Deze band verdient internationale roem. Hopelijk kan deze momenteel nog lopende tournee die doorbraak forceren. Verdienen doen The Pearls het sowieso. Er volgen nog enkele optredens in België en Nederland. Check alle data en plaatsen op thepearls.band en ga deze supergroep beluisteren. Hun optreden is meer dan de moeite waard. Kom dus achteraf niet zeuren dat wij jullie niet verwittigden. Wij zijn inmiddels fan van deze fantastische en sympathieke bende. Bedankt Tom om The Pearls te boeken. Alleen jammer dat je er zelf niet kon van genieten, maar wees gerust, de aanwezigen deden dat met volle teugen. Met andere woorden, je bent er weer maar eens in geslaagd om je publiek te plezieren. |