15 januari 2019
CC Palethe, pelt


REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  stefan meekers ©


MET DANK AAN: CC PALETHE EN TOM COPPERS
Voor het eerste caféconcert van 2019 had cultuurfunctionaris Tom Coppers, de Noorse langharige, flink bebaarde, in het zwart geklede singer/songwriter Torgeir Waldemar in huis gehaald. Waldemar maakt niet alleen indruk door zijn verschijning, maar ook zijn muziek is redelijk indrukwekkend. Vorig jaar bracht de man het goed onthaalde album ‘Jamais Vu’ uit, waarvan u de recensie trouwens hier nog eens kan nalezen. Tijd dus om hem ook eens live aan het werk te zien. Gesteund door drie muzikanten op harmonium, drums en bas, gaf Torgeir een staaltje van zijn muzikale veelzijdigheid. Akoestisch gebrachte ballades wisselde hij af met door vurige gitaarpartijen gestuurde nummers. Deze laatste nummers werden door tempowisselingen, effecten, het intens gebruik van de tremolohendel, zachte en overweldigende stukken, uitgewerkt tot heuse symfonieën. Waldemar heeft zijn invloeden uit diverse hoeken opgeslorpt, maar Neil Young klonk toch het meest door. Solo, enkel gebruik makend van zijn akoestische gitaar en mondharmonica trapte hij af met ‘Falling Rain’ en ‘Come To Me’. Met een lange intro op harmonium, dat meteen het startsein was voor een uitgesponnen ‘Across The River’, vervoegde de volledige band hun frontman. Meteen ontpopte Torgeir zich ook als een heuse klankentovenaar, in staat tot het scheppen van mooie tot de verbeelding sprekende ‘soundscapes’. Zijn ietwat klagende zang bezorgde het nummer zowel een folk als een blues feel. Wat volgde was een aaneenschakeling van songs die soms countryrock uitstraalden, om dan later met een gitaarriffje tegen de baarden van ZZ Top aan te leunen. Zijn eerste album nam Waldemar op in 2014, toen hij reeds een veertiger was. 
​Een laatbloeier, maar wel iemand die zijn talent langzaam heeft laten gisten en pas de muzikale sprong waagde toen hij er rijp voor was. Maar hij is ook een sociaal bewust artiest met oog voor hen die het in de samenleving niet makkelijk hebben en dagelijks een ‘struggle for life’ leveren. Om hen een hart onder de riem te steken, bracht hij solo het innemende ‘Bottom Of The Well’. Waldemar is een muzikale duizendpoot die feilloos diverse genres beheerst. Toen hij de banjo omgorde en enkel de drums het ritme aangeven, ontrolde zich met ‘Burden’ een heuse ‘field holler’ of ‘worksong’. Torgeir kondigde aan dat hij geen bisnummers gaf, maar wel wou afsluiten met een lang en een kort nummer. Het eerste was een knap uitgewerkt ‘Sylvia’, waarna de muzikanten hun instrumenten aan de kant legden en Torgeir vocaal ondersteunden tijdens het toepasselijke ‘I See The End’.
Het werd weeral eens duidelijk dat de grote verscheidenheid aan genres en artiesten die het cafépodium betreden, een succesformule is. De grote opkomst was hier andermaal het bewijs van.