SUPPORT: Bell X1 |
9 SEPTEMBER 2017 |
|
De mooie stad Gent is voor iemand, zoals uw dienaar, die uit het Noorden van Antwerpen komt een stad met de status van een onontdekte parel. We weten dat het een mooie stad is met tal van historische en culturele schatten maar om één of andere reden komen we er haast nooit. Buiten de traditionele zalen als De Vooruit en Flanders expo ken ik dus eigenlijk niet veel van de Gentse muziektempels. Het was dus een bijzonder aangename kennismaking met Het Capitool, een mooie theaterzaal die voor mij zo’n beetje een kruising vormt tussen De Roma en de Arenberg ,om het maar met enkele mij vertrouwde venues te vergelijken.
Het was hier dat we afspraak hadden met Tori Amos. Voor kwaadsprekers lijkt Het Capitool misschien wel een kleine zaal voor een Grote Madam als Amos, die toch ook al een aantal keer Vorst Nationaal en niet zo heel gek lang geleden ook de Lotto Arena liet vollopen. Ik, en samen met mij ongetwijfeld vele andere fans, ben echter van mening dat de muziek van Tori Amos veel beter tot zijn recht komt in een theaterzaal dan in één of andere betonnen muziekbunker. Deze avond bracht aangename herinneringen boven naar de allereerste keer dat ik haar live mocht aanschouwen in de Koningin Elisabethzaal begin jaren negentig, toen nog voor de ‘Little Earthquakes’ tour. We gaan ons echter niet verzwelgen in nostalgie. Amos, 54 ondertussen, was hier om haar vijftiende (!!!) studio album ‘Native Invaders’ te promoten. De review voor dit album leest u hopelijk snel op de daartoe voorbestemde plek op onze site maar laat mij u alvast verklappen dat het album één van haar meest geïnspireerde van het voorbije decennium is geworden met nummers die het geluid van Engeland op een natte lentedag weergeven en waarin Amos haar liefde voor Led Zeppelin en Fleetwood Mac etaleert. De gitaren krijgen op deze CD opnieuw wat meer aandacht. Gitaren waren deze avond echter in geen velden of wegen te bekennen. Behalve dan bij de openingsact, de uit Dublin afkomstige temporary folkband, Bell X1, die het publiek alvast konden opwarmen met hun nostalgische, harmonisch gezongen, op Irish Traditionals gebaseerde songs. De zaal was tijdens hun set echter voor nog geen twee derde gevuld, hetgeen erop duidde dat de fans duidelijk maar voor één iemand waren gekomen. Met het podium in slechts flauw blauw belicht kwam de roodharige diva op en kreeg onmiddellijk een staande ontvangst. Op het podium slechts de getrouwe zwarte Bösendorfer en twee synthesizers die voor het orgel-, elektrische piano, klavecimbel en andere geluiden moesten zorgen. Tori was gekleed in een jurk die een kruising leek tussen een Japanse jurk en iets wat Hyacinth Bucket op een doordeweekse dag uit haar kast zou halen. Voor de meeste fans, die samen met haar en haar muziek ouder worden heeft Amos tegenwoordig een status verworven van oudere, wijze zus of raadgevende tante. Een rol waarin zij zichzelf ook geschikt lijkt te hebben. La Amos geeft zichzelf nog altijd graag over aan haar piano, die ze beroert, geselt, omhelst en verwarmt. Wanneer zij zich wijdbeens tussen de twee toetsinstrumenten zet heeft dit geenszins een vulgaire uitstraling, doch benadrukt het des te uitdrukkelijker hoezeer zij zich volledig overgeeft aan en haast kwetsbaar openstelt voor haar publiek. Een publiek dat vanavond getrakteerd werd op een gevarieerd overzicht uit haar vijfentwintigjarige carrière waarbij de nadruk niet lag op de “hits”. Met “slechts” zestien nummers in totaal gespeeld zullen velen dus waarschijnlijk hun favoriete nummer niet gehoord hebben maar niemand zal kunnen ontkennen dat de setlist absoluut interessant was. Vermits ‘Native Invader’ pas daags voor dit concert officieel verscheen werd hieruit enkel geopteerd voor het bloedmooie ‘Reindeer King’. |
Misschien niet geheel verrassend gevolgd door ‘Beauty Queen/Horses’. ‘Horses’ is absoluut één van de mooiste nummers ooit gemaakt maar ik vond het vanavond toch net iets te routineus gebracht waardoor het gewoon een mooi liedje was. Dit in tegenstelling tot formitastisch gebrachte versies van ‘Cooling’ (waarin ze in de microfoon hijgde, steunde, fluisterde dan weer uithaalde), ‘China’, ‘Curtain Call’, ‘Blood Roses’ waarin het vocale stuk dat ze over de orgelpartij klinkt als de preek van een dominee (dat ze een domineesdochter is zal haar hier ongetwijfeld geïnspireerd hebben) en eerste toegift ‘A Sorta Fairytale’ waarbij Amos zichtbaar genietend mee heupwiegde achter haar piano. Onder de backdrop van “Fake Muse Network” werden meer dan behoorlijke covers neergezet van ‘Vincent’ (Don McLean) en Don Henley’s ‘Boys of Summer’ die hier vakkundig vertoriaanst werden. Eerder had ze ook al een Tori Amos-er dan Tori Amos versie van haar eigen ‘Caught a Lite Sneeze’ neergezet. Een kleine smet op de avond, waar Tori Amos zelf geheel niet aan kon doen waren de geluidsproblemen in het eerste stuk van de show. Knetsende speakers, wegvallend geluid, hetgeen vooral storend geweest moet zijn voor de mensen op de balkons en verder achteraan vermits zij zich niet op de front stage speakers konden baseren. Op een gegeven moment deden Tori’s beide microfoons het niet, waar zij door de toeschouwers op gewezen werden. Eén leuke fan deed dan maar het voorstel dat Tori iets zou spelen en dat wij met z’n allen wel zouden zingen. Hilariteit bij iedereen. Of het toeval was of niet maar met opnieuw goed functionerende microfoons werd daarna ‘Leather’ ingezet, een nummer dat iedereen in de zaal inderdaad woord voor woord kan meezingen. Na het tweede bisnummer ‘Mother Revolution’ groette La Amos haar publiek en was de show helaas alweer voorbij. Iedereen had waarschijnlijk een “Neen, nu al?” gevoel? De lichtman wou nog wat grappig zijn door toch nog tot twee maal toe de zaallichten weer te doven maar het feestje was jammer genoeg ècht wel ten einde.
Ik wil nog even met een triviale noot eindigen. Ik heb in de eerste plaats steeds respect voor mijn schrijvende/fotograferende collega’s maar de collega die naast mij bleek te zitten viel tijdens het concert herhaaldelijke malen in slaap gewoonweg! Sorry maar dat vind ik eigenlijk niet kunnen. Ik ben daardoor anderzijds wel een beetje gezond nieuwsgierig naar het verslag van deze persoon. LOL! Ikzelf vond het in elk geval een eer dit fantastische concert te hebben mogen bijwonen en hoop dat u iets gehad hebt aan ons verslag. SETLIST
|