18 maart 2018
vorst nationaal, brussel

Report: Sven Desmet
​fOTOS: Nick Müller ©


Met dank aan: vorst nationaal
 

​Met een verzamelalbum “40 trips around the sun” en een gelijknamige toer zet de Amerikaanse groep dit jaar hun 40 jarig bestaan de nodige luister bij. Daarbij hielden ze ook in ons land nog eens halt in Vorst-Nationaal. Het concert had eind vorig jaar trouwens extra promotie gekregen door een geslaagde stunt van enkele Belgische Toto fans om “Africa” De Tijdloze van Studio Brussel in te stemmen. Een gimmick die de heren van stand – toen zelfs mét interview op onze nationale radio – maar al te graag zagen gebeuren.
In vergelijking met hun vorige doortocht 2 jaar terug – toen naar aanleiding van het “XIV”-album - viel op bas een nieuw gezicht te herkennen. In plaats van oude rot Leland Sklar bediende de groep zich middels  Shem von Schroeck van een meer dynamische, jeugdige injectie. Ook het achtergrondkoortje van 2 had ditmaal plaats gemaakt voor één multi-instrumentalist, met name Warren Ham. Interessant om vast te stellen dat die 2 soulvolle stemmen eigenlijk nauwelijks werden gemist tijdens het concert. Ham compenseerde dat ruimschoots met zijn bijdragen op fluit en saxofoon. Minstens een even groot monument als alle Toto-tenoren Paich, Lukather en Steve Porcaro samen is ook percussionist Lenny Castro die, zo vertelde Lukather aan het publiek, tot aan hun begindagen teruggaat en ook in Vorst de rangen kwam versterken.
De groep speelde qua setlist allerminst op zeker. In tegenstelling tot genre-genoten Foreigner laat Toto zich niet verleiden tot een standaard keuze uit hun uitgebreide songcatalogus om dat tour na tour te herhalen maar kiezen ze resoluut voor het verrassingseffect. Afgezien van een vroeg gelost “Hold the line” (2e nummer van de avond) en “Rosanna” dat het eerste hoofdstuk van de avond besloot passeerde werk uit alle uithoeken van Toto’s platen (“Lea”, “Jake to the bone”, “English eyes” en het onverwachts heropgeviste “I will remember” uit “Tambu”). 

Een akoestisch luik volgde met nog meer dieperliggende parels die weliswaar elk een stukje ingekort werden maar allemaal werden voorzien van wat achtergrondverhalen: “Miss sun”, “Georgy Porgy” (volgens Lukather beïnvloed door de reeds overleden Walter Becker en diens groep Steely Dan), “Holyanna”, “No love” (met Ham op mondharmonica) en een sterk “Mushanga”. Daartussen ook het van Michael Jackson bekende en door Steve Porcaro geschreven “Human nature” dat als song op dezelfde avond als “Africa” het levenslicht zag.
Hoog tijd erna om de krukjes waar de muzikanten hadden op plaats genomen terug aan de kant te schuiven voor een rockend vervolg met “Goodbye Elenore” en 2 songs die ons boekje als hoogtepunt ingingen: “Angela” en “Lion”. Vooral het eerste nummer liet zich voor het eerst in zijn geheel ontdekken want de plaatversie (uit 1978) kent een wat vreemde en onverwachtse edit op het eind. Ook de keuze om het main theme van de door hen gecomponeerde soundtrack voor de science fiction film “Dune” in dit verjaardagsconcert te brengen was een onverwachtse meevaller. Paich leek vocaal wat een mindere dag te hebben in Brussel en ook Lukather leek er ondanks de Brusselse bijval die de groep te beurt viel een tikkeltje minder zin in te hebben dan op onze voorgaande afspraken met de band. Ook zijn gitaaruithalen in “While my guitar gently weeps” (Beatles) vonden we niet passend bij één van de mooiste nummers ooit geschreven.
De finale bestond uit een door de goed gevulde zaal uit volle borst meegezongen “Africa” waarna de groep nog éénmaal terugkwam voor “The road goes on”. Samen goed voor 2 uur en 20 minuten concert. De stempel “Waar voor uw geld!” mocht er wat ons betreft nadien zonder aarzelen worden opgeplakt.