14 DECEMBER 2017
muziekodroom, HASSELT

Report: peter jacobs
​fOTOS: sTEFAN MEEKERS ©


Met dank aan move2blues

‘Ambiance in stijgende lijn’

​​Voor het derde concert van seizoen 2017-2018 hadden Danny Guilliams en zijn kompanen van Move2blues de 70-jarige uit Houston, Texas afkomstige blueszangeres Lee Audrey Nelms, beter bekend als Trudy Lynn kunnen strikken.
Lynns carrière begon midden jaren 1960 toen ze bij Albert Collins zong. Pas in 1989 nam ze haar solo-debuutalbum ‘Trudy Sings The Blues’ op. In de loop der jaren werkte ze samen met Lucky Peterson, Clarence Green, Bernard Allison, Carl Weatersby en The Calvin Owens Orchestra. In 2014 kreeg ze de Koko Taylor Award in de ‘Traditional Female Blues’-categorie en haar album ‘Royal Oak Blues Café’ klom naar plaats één in de Billboard Top Blues Albums Chart.
Dat album was een samenwerking met mondharmonicaspeler Steve Krase. Deze stadsgenoot had Trudy Lynn meegebracht om een bluesparty te bouwen. En een heus feestje werd het. Al duurde het even eer de vlam in de bluespan schoot.
Begeleiders van dienst waren de Duitse Özdemirs, de vaste band van Memo Gonzalez. Maar het zou hen tekort doen om het bij deze uitleg te laten, want elke Amerikaanse blues- of soulartiest die in Europa wil toeren kan altijd beroep doen op deze vader en zijn zonen. Zo stonden ze in februari  2016 nog op de planken van de Muziekodroom als begeleiders van Johnny Moeller en Mike Barfield en in februari 2014 met Memo Gonzalez en Kai Strauss. Elke worden ze beter. Vader Erkan is een coole en degelijke bassist (tevens tourmanager en chauffeur), jongste zoon Levent (22) is een knappe drummer en oudste zoon Kenan(23) is een formidabele gitarist en een geweldig soulvolle zanger.
Met een rockende instrumentale shuffle gaat de familie Özdemir van start. Doorheen het publiek wandelend, blazend op zijn mondharmonica vervoegt Steve Krase de band. Steve neemt het roer in handen en stuurt de heren doorheen ‘Jolene’. “Mijn broer schreef deze song. Het is een waar gebeurd verhaal en het is niet Dolly Partons song”, zegt Steve al schertsend. Dat horen we meteen, want het is een stevige rock ‘n’ roller over een niet ongevaarlijk bardame.  Dan volgt het funky, door Trudy Lynn geschreven ‘Buckle Up’. Steve is zeker geen onverdienstelijke zanger en als harpist is hij een krak.
Dan is het tijd voor de ster van de avond. Trudy Lynn geeft ons een stampende en pompende versie van ‘Everyday I Have The blues’ waarin ze ook flarden zingt van ‘Going To Chicago’ en ‘See See Rider’. Het is iets dat ze wel vaker op de avond zal doen, teksten door elkaar mixen en tot vervelens toe dezelfde strofes en/of zinnen herhalen. Maar dat mag te pret niet bederven, want met de swingende rumbablues ‘Still My Angel Child’ krijgt ze het hele zaaltje in een opperbeste stemming. 

Met Memphis Minnie’s slowblues ‘World of Trouble’ gaat ze een heel eind terug in de tijd, nl 1954. Ondanks zijn langdradigheid krijgt het nummer veel applaus. Liefhebbers van de oudere blues halen hun hart op bij een veel te lang getrokken versie van ‘Ramblin’ Blues’ en Willie Mae ‘Big Mama’ Thornton ‘Alright baby’, allemaal songs van haar vorig jaar verschenen cd ‘I’ll Play The Blues For You’. Na deze vrij makke set van net geen drie kwartier zijn we alweer toe aan een pauze.
​
Die duurt jammer genoeg net zolang als de eerste set, maar dan openen de Özdemirs veelbelovend met Ann Peebles ‘I’m Gonna Tear Your PlayHouse Down’. Kenan blijkt niet alleen een fantastische gitarist te zijn, maar heeft ook nog eens een zeer soulvolle en krachtige stem. Hij speelt zijn rimtegitaar heel bedeesd, maar laat zijn snaren snijden in de solo. Een uitermate fantastisch begin van de tweede set dus. Steve Krase komt erbij en hij zingt en blaast op James Cotton-wijze in ‘Make You Love Me Baby’. Steve laat zien en horen dat hij ook zijn mannetje kan staan als hij akoestisch mondharmonica speelt. Dynamisch zakt de band met power en volume en even speelt Krase zelfs zonder microfoon. Het enthousiasme van het publiek stijgt. De vaart zit erin en Steve houdt die vast met een wervelende jumpblues van Big Walter Price. Als Trudy Lynn voor de tweede maal verschijnt weten ze de drive te behouden en deze tweede helft wordt veel energieker dan de voorgaande. Ze spelen een stampende Texas shuffle en Trudy grabbelt weer in haar tekstenton en besluit ‘Bright Lights, Big City’ en ‘You Don’t Have To Go’ van Jimmy Reed met T-Bone Walkers ‘Stormy Monday’ tot een medley te smelten.
Maar de hoogtepunten van de avond moeten nog komen, met het rockende ‘Play The Honky Tonks’ van de Lynn/Krase cd en Johnny Copelands ‘Down On Bended Knees’, waarin Kenan een snerpende, stekende en bijtende solo speelt. Het publiek is tevreden en hun reactie is evenredig! Daarna gooit Trudy er nog een zeer dynamische en opzwepende, haast hypnotiserende versie van ‘I Just Wanna Make Love To You’ tegenaan, ‘met ballen’ gespeeld en gezongen, zeg maar. Met de Big Joe Turner-achtige rollende shuffle ‘Red Light’ sluit ze af. De avond had alles wat de blues kan en mag hebben en meer moet dat niet zijn!
Met de bijna 10 minuten durende versie van de Sir Mack Rice klassieker ‘Mustang Sally’ die overgaat in John Forgerty’s ‘Proud Mary’ weet ze haar publiek een fantastisch slot te schenken. Het hele zaaltje zingt mee: “Ride, Sally ride” en ‘Rollin’, rollin’, rollin’ on a river’. Het maandelijkse donderdagavondfeestje was weer helemaal af!
 
​