24 AUGUSTUS 2019
FESTIVALTERREIN, HERSELT


report: PHILIP VERHAEGE
​FOTOS:  PHILIP VERHAEGE ©
           

MET DANK AAN: VARENWINKEL
De 22ste editie van het (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival was alweer een knaller van formaat. In deze eclectische affiche kon iedereen wel zijn gading vinden. Er was jong talent, een flinke scheut volwassen blues en swamp-rock, er was een vaste waarde uit de New Yorkse en er stonden twee kleppers uit de hedendaagse Chicago blues scéne.
 
Iedere jaar steunt de organisatie ook een ‘goed doel’. Dit jaar viel de keuze op de Els-Smiley vereniging. De vzw onderneemt activiteiten die bijdragen tot het bevorderen van de communicatiemogelijkheden van langdurig zieke kinderen. Kortom: de Els-Smiley vzw wil de levenskwaliteit van langdurig zieke kinderen bevorderen!’
 
Het duo Hymn for Her mochten als eerste hun instrumenten inpluggen op de Roots Stage.
Lucy & Wayne zijn de drijvende kracht achter dit simplistisch klinkende instrumentarium. Ze zijn niet in één klein hoekje weg te drummen. Neen, hun muziek omvat zoveel meer. Met hun 1961 Bambi Airstream-trailer doorkruisten ze haast de hele wereld. Dit om hun verhaal te vertellen. Maar ook om hun muziek uit te strooien over deze wijde aardkloot. Wayne Waxing speelt, naast zijn ruig stemgeluid, kickdrum, high-hat, blues harp, footstompin’ en akoestische gitaar. Lucy Tight is een killer lady op cigar-box gitaar. Ze injecteren hun country blues met haast psychedelische tunes en opwindende hillbillie. In high speed waren zowel ‘The Road Song’, het modern spijkerende, het hoog oplopende duet ‘Devil’s Train’ en de amusante fraseringen uit ‘Move’ On’ haast bluesy canonisaties. ‘The Tornados’ met zijn strakke percussie en dobro was meer een alt-folky gebeurtenis, net zoals de groovin-twanger 'Hoi Ho Silver'.
Hymn For Her is een manifest, een fijn uitgekiend mantra. Knap!  
 
Jumping Matt & His Combo, de formatie rond de Hongaarse zanger mondharmonica speler Mátyás Pribojszki verhitten de gemoederen in de Tent. Samen met zijn soulmates Szász Ferenc (gitaar), Molnár Dániel (drums) en bassist Csizmadia László hadden hij vorig jaar de succesvolle release ‘Dressed Up’ in de cd-rekken. Swing en boogie zijn de hoofdmoot bij deze jonge meute.
Met de West Coast jump en boogie rocker ‘Full Time Baby’ en de nooit aflatende ‘Zydeco Boogie’ is de toon gezet. Met het gitaarriff begeesterde ‘Real Good Man’ werden al vrij vroeg de eerste danspasjes van de middag ingezet. Matt weet als geen ander hoe zijn publiek te bespelen. Zelfs de old-school boogie ‘Can't Make You Stay’ werd van een pompend arrangementen voorzien. In high tempo nog snel even terug naar de West Coast voor het swingende ‘My Little Angel’. Muddy Water’s ‘She’s Nineteen Years Old’ zadelde ons met een goed gevoel op.  
 
 
Terug naar de Rootstage voor Samantha Martin & Delta Sugar. Haar debuutalbum ‘Send’s Nightingale’ uit 2015 was meteen een succesverhaal. Bekroond met vier Maple Blues-nominaties was de release regelmatig te horen op CBC. Ze speelde haast op alle grote Canadese festivals en werden liefst drie jaar op rij genomineerd als ‘Female Vocalist of the Year’ bij de Maple Blues Awards.  Twee jaar geleden vertegenwoordigde Martin ook Toronto op de International Blues Challenge in Memphis, waar ze de halve finale bereikten. Zangeres Samantha Martin is het brandpunt van de groep en is een dynamische frontvrouw. Ze beschikt over een verbluffend ruwe stem die een vloedgolf van tintelende emoties oproept en enige subtiele nuances annonceert. Met haar band Delta Groove’ geeft ze haar originele songs de juiste consistenties mee. Het zijn haast crossovers tussen blues en soul. ‘Good Trouble’ heeft zelfs een gospel ondertoon. En divergeert met de soulballade ‘Chasing Dreams’, het overweldigende ‘Over You’ en het swingende ‘This Night Is Mine’. Ze kreeg zelfs een overvolle tent op de hand met Otis Redding’s ‘Dream To Remember’ en andere covers als ‘Proud Mary’ en ‘The Letter’.
Samantha Martin was zowaar het enige vrouwelijke gezelschap op de affiche….die haar mannetje stond!
 
Mike Wheeler & The Capitol Horns wachten op ons in de Grote Tent. Onze ‘long time buddy’ is een van de hardst werkende blues artiesten in Chicago. Hij speelt ruim drie decennia en begon als backing gitarist bij tal van gerenommeerde Chicago blues artiesten. Na een eerste blues gig in 1984 met Lovely Lee, registreerde Mike liefst vijf albums met Big James & The Chicago Playboys. Het album ‘Self Made Man’ uit 2012 was zijn debuutplaat op het label Delmark Records.  Vier jaar later promootte hij met volle trots de succesvolle release ‘Turn Up’.
Voor deze Europese tournee krijgt Mike backing van de Franse ritmesectie met drummer Pascal Delmas en bassist Pomp It Up, het Duitse wonderkind Kai Strauss en een blazerssectie met saxofonist Tim en trompettist Nordine. Chicago blues georiënteerde songs als ‘Big Mistake’ en  ‘A Fool Way Too Long’ begeesteren meteen een volgelopen festivaltent. Het funky ‘Sweet Girl’, de openingssong uit zijn recentste release ‘Turn Up!!’, de title track en ‘You’re Doing Wrong’ zijn songs waarin Wheeler zijn verbluffende gitaar techniek etaleert. En het ging naadloos naar ‘A Blind Man Can See’, dat Mike haast a capalla vertolkt. Mike Wheeler bezong zijn levenswandel uit de Windy City én wij… wij genoten samen met Chicagoan Khalif Wailin’ Walter onvoorwaardelijk van een outstanding Chicago West Side blues show. Net of we bevonden ons in de Kingston Mines. Mike Wheeler is ‘the real deal Chicago blues’
 

 
Chris Bergson had voor de gelegenheid Ellis Hooks meegebracht. Samen met hun Franse begeleiders creëerden ze een party op de Roots Stage. Chris Bergson is al jaren een gevestigde waarde in de New York blues en jazzscene. Zijn plaat ‘Live at Jazz Standard’ uit 2014, prijkte zelfs op nummer drie in Mojo’s Blues Albums of The Year. Het nummer ‘The Only One’, met vocalist Ellis Hooks, kreeg een eervolle vermelding in het blues jaaroverzicht van Paul Jones op de BBC. Chris Bergson is sinds 2015 ook ingewijd in de New York Blues Hall of Fame. Ellis Hooks werd geboren in Bay Minette, Alabama uit een Cherokee moeder en een Afro Amerikaanse vader. Sinds geruime tijd heeft ook hij New York als thuisbasis.  
In songs als ‘Pedal Tones’, de blues ballade ‘Bitter Midnight’ en ’55 Miles From Bromley’ wordt meteen duidelijk dat Ellis een hemelse en heldere soulstem heeft. Het opruiende ‘Greyhound Station’ en ‘Heavenly Grass’ uit Bergson’s ‘Live in Normandy’ release werd ook hier overgoten met heavy gitaarriffs. Groter kon de diversiteit niet zijn dan met Sam Cooke’s ‘Somebody Have Mercy’ en met het gospel begeesterde ‘Will The Circle Be Unbroken’. Ellis Hooks kreeg als baptist ook hier zijn volgelingen aan het dansen.

​Robert Jon & The Wreck waren de volgende act in de Grote Tent. Southern rock van een wel heel hoog allooi. De getalenteerde Robert Jon Burrison richtte in 2011 ergens in Zuid Californië zijn band The Wreck op. Amper enkele maanden later was de debuutplaat ‘Fire Started’ een succesverhaal. Sindsdien gaat het crescendo met hun muzikaliteit. Ruwe song, strakke backing en Jon’s in whiskey gedrenkte vocalen vormen de basis voor hun geëigende tunes.  Ze openden met de aanstekelijke en krachtig blues belter ' Going Down'. De energie en muzikale kracht slaat vrijwel meteen over naar hun terecht verworven fanbase. Rockend met ‘Rhythm of the Road’
en ‘Goodbye Baby’ en swingen in ‘High Time’ en ‘Take Me Higher’, het doet ons bijwijlen ongewild aan The Allman Brothers Band terugdenken. En daar is uiteraard niets mis mee.
Maar Jon en zijn Wreck’s hebben inmiddels ook een eigen stijl ontwikkeld. Het country getinte ‘Blame It On The Whiskey’ en de ballade ‘Mary Anne’, met zijn soulvolle melodielijnen. De opzwepende sonoriteit werd ook bewerkstelligd in het aanstekelijke ‘Old Friend’ en de accorderende blues rocker ‘The Devil Is Your Friend’.
Robert Jo & The Wreck hebben geschiedenis geschreven in Varenwinkel.
 
Boogie Beasts zijn allang geen onbekende meer binnen en zelfs ver buiten onze landsgrenzen. Hun aanstekelijke swamp blues sloeg ook op de Roots Stage heel wat gensters. De Limburgers Jan Jaspers (vocals, gitaar) en drummer Gert Servaes en Luikenaars Mathias Dalle (vocals, gitaar) en mondharmonicavirtuoos Fabian Bennard vormen de basis voor deze opwindende formatie Twee Walen en twee Vlamingen, kan het nog Belgischer. Delta blues en een swampy sound vormen sinds hun oprichting in 2011 de basis voor deze succesformule. Vernieuwd klinkt allemaal niet meer, maar songs als ‘Poor Black Mattie’, ‘Night Time Hero’ en ‘The Game’ slaan nog altijd gensters. Boogie Beasts slaagde er zelfs in om enkele vrouwelijke schoonheden te laten stagediven..
 
Chicagoan Toronzo Cannon mocht de 22ste editie van het (Ge)Varenwinkel afsluiten. Toronzo Cannon is een van de meest populaire en innovatieve blues muzikanten in The Windy City. Hij groeide op in de schaduw van het Chicago Bluesmekka én Robert Taylor Homes’ Theresa’s Lounge had een blijvend effect op hem. Als jonge spruit absorbeerde hij de rauwe en soulvolle klanken van legendes als Junior Wells, Buddy Guy en Muddy Waters. Sterk geïnspireerd door de drie Kings (Albert, B.B. en Freddie), Jimi Hendrix en de seventies R&B en soultunes, creëerde Toronzo al snel een eigen sound. In 2004 werd zijn debuutalbum ‘Ain’t No Stranger’ voorgesteld. Drie jaar later was er de opvolger ‘My Woman’ en in 2011 werd dan het succesvolle album ‘Leaving Mood’ op het label Delmark Records uitgebracht, net zoals ‘John The Conquer Root’ een succesverhaal was in 2016. Drie jaar geleden tekende Toronzo dan een lucratief contract bij Bruce Iglauer’s label Alligator Records. Met de plaat ‘The Chicago Way’ werd Cannon genomineerd voor een 2017 Blues Music Award in de categorie ‘Album of The Year’.
In Varenwinkel bouwde Toronzo gestaag aan zijn performen. Van ‘Mrs. From Mississippi’, de slow blues’ ‘When Will You Tell Him about Me’ over ‘Insurance’, Toronzo Cannon weet hoe een publiek te bespelen  en zijn show te accorderen. Het nummer ‘Chicago Way’ was de ideale uitsmijter van een schitterend festival! 

​
​