|
|
VOSTERTFEESTEN 2017 - 27 AUGUSTUS 2017 |
Met: The Swinging Blue Jeans, Dave Berry & The Cruisers, Toni Macaroni & The Swinging Devils, Chris Andrews, Mike Pender’s Searchers, The Equals, The Fortunes, The Trems
|
Voor de 18de editie van de Vostertfeesten had organisator Xavier Weijtjens weer een interessante affiche samengesteld. Vrijdag kwamen de artiesten aan bod die de schlagers een warm hart toedragen, zaterdag stond in het teken van de hardrock met een aantal coverbands en zondag werden we terug naar de jaren ’60 gekatapulteerd. Wij waren zondag op post en dit is wat wij zagen en hoorden.
In de jaren ’60 was het niet ongebruikelijk dat een song door meerdere artiesten werd opgenomen, waardoor alle geprogrammeerde bands dan ook, naast hun alom gekende hits een aantal covers op hun setlist hadden staan. Een probleem was dat echter niet en zeker niet voor het publiek dat met volle teugen genoot en compleet uit de bol ging. Spitsafbijters van dienst waren The Swinging Blue Jeans. Van de originele leden van de in 1961 in Liverpool opgerichte band, is niemand meer aanwezig. Meerdere personeelswisselingen die in de loop der jaren plaatsvonden, hebben echter geen afbreuk gedaan aan de kwaliteiten van de Blue Jeans. Vanzelfsprekend passeerden de hits ‘Good Golly Miss Molly’, ‘You’re No Good’ en hun grootste wapenfeit ‘Hippy Hippy Shake’ de revue. Hits die de band koppelde aan werk van Little Richard, Del Shannon, Carl Perkins en Gene Vincent. Moment suprême was ongetwijfeld toen bassist Peter Oakman ‘A Picture Of You’ bracht, een song uit 1962, waarvan hij overigens coauteur is. De meest opvallende podiumact van de jaren ’60 was deze van Dave Berry. Zijn tv-optredens, waarbij eerst zijn hand, daarna zijn arm en hij tenslotte helemaal uit de coulissen kwam, zijn ondertussen legendarisch. Raar maar waar, maar die gimmick werkt nog steeds. Met begeleiding van zijn onafscheidelijke Cruisers en op de tonen van ‘Now’ duurde het ook weer eventjes vooraleer het publiek de sympathieke Brit te zien kreeg. Een groot zanger is Berry nooit geweest, maar wel eentje met een heel specifieke en herkenbare intonatie en timbre. Dat leverde hem kanjers van hits als ‘Little Things’, ‘Mama’ en ‘This Strange Effect’ op. Songs die Berry ondanks zijn respectabele leeftijd nog steeds met veel verve en passie bracht. Dave is een grote fan van ‘the man in black’, wat hij onderstreepte met een mooie versie van Cash’s ‘Folsom Prison Blues’. Super knap optreden! Wie te vinden is voor grappende en grollende rock & roll, moet zeker eens een optreden van de Nederlandse Toni Macaroni & The Swinging Devils bijwonen. Als een echte showband joegen zij de furore makende songs uit de jaren ’60 in een moordend tempo door de met enthousiaste toehoorders gevulde tent. Volledige songs spelen is echter niet Toni’s ding. Neen, liever brouwt hij de ene medley na de andere met hoogtepunten uit het oeuvre van o.a. Elvis, Little Richard, Jerry Lee Lewis, Hollies en Small Faces. Apart en erg gesmaakt was hun Beach Boys medley, met ‘California Girls’ en ‘Help Me Rhonda’. Dat er niets boven livemuziek gaat is een feit. Wanneer een zanger dan met een vooraf opgenomen muziekband optreedt, maar wel live zingt, dan bekruipt ons een dubbel gevoel. In eerste instantie denken wij dan aan een aanfluiting van het livegebeuren en in tweede instantie, als de zanger goed bij stem is, krijg je wel een getrouwe weergave van de plaatopname. Wel, dit alles gebeurde tijdens het optreden van Chris Andrews. Andrews die songs schreef voor o.a. Adam Faith en Sandie Shaw, blijft bij het grote publiek toch vooral bekend door zijn ‘Yesterday Man’, ‘To Whom It Concerns’ en ‘Pretty Belinda’. Nummers die overigens door het publiek van het eerste tot het laatste woord meegezongen werden. Sporadisch nam Chris zijn akoestische gitaar vast, waarbij de medley ‘Michael Row The Boat Ashore’/’Amen’/’He’s Got The Whole World In His Hands’ voor een bescheiden gospeltouch zorgde. |
Met Mike Pender’s Searchers kregen we gelukkig weer een voltallige band op het podium. Mike Pender was de zanger en leadgitarist van The Searchers. Een band die hij in 1985 verliet om andere muzikale richtingen te verkennen. Met zijn huidige band, waarin Swinging Blue Jeans’ gitarist Alan Lovell, focust Pender zich niet alleen op de grote Searchers’ hits als ‘Sweets For My Sweet’, ‘Take It Or Leave It’ en ‘Needles And Pins’, maar brengt hij ook schitterende versies van ‘Love Potion Number 9’, ‘Games People Play’ en een Roy Orbison tribute. Een repertoire waarmee hij de toch al hoge temperatuur nog een duwtje gaf.
The Equals moet zowat de eerste band zijn geweest, waarin blanke en zwarte muzikanten samen musiceerden, vandaar de groepsnaam. De band werd opgericht door Eddy Grant, die na wat medische probleempjes de band in de jaren ’70 verliet en een succesvolle solocarrière opbouwde. Hun meest gekende song ‘Baby Come Back’ duikt nog steeds op in ontelbare ‘all time’ hitlijsten. Toch had de band nog meer pijlen op haar boog. Pijlen die namen droegen als ‘Hold Me Closer’, ‘Michael And The Slipper Tree’, ‘Police On My Back’, Viva Bobby Joe’, ‘Softly Softly’ en ‘I Get So Excited’. Hits die ook nu weer, nog helemaal niet gedateerd klonken. De band heeft ondertussen ook een zwak voor oerdegelijke reggae, zoals bleek uit de ietwat door de Equalsmolen gedraaide versie van Marley’s ‘No Woman No Cry’. Een groep die in de sixties tot de mooiste harmoniegroepen behoorde, waren The Fortunes. Een band die bovendien ook in Amerika geliefd was. De diverse personeelswisselingen die de band doormaakte, resulteerde in een herboren band. Een band die wel nog de toppers ‘Freedom Come, Freedom Go’, ‘You’ve Got Your Troubles’, ‘This Golden Ring’, ‘Here It Comes Again’, ‘Here Comes That Rainy Day Feeling Again’ en ‘Seasons In The Sun’ dat later Terry Jacks gouden eieren zou leggen, brengt, alsook het destijds onterecht aan de zeezender gelinkte ‘Caroline’. Maar ook het wondermooie ‘You’re My World’ van Cilla Black en Badfingers ‘Come And Get It’ sierden de setlist. Als afsluiter van deze 18de editie mochten The Trems aantreden. The Trems, aangevoerd door zanger en bassist Jeff Brown eerden, hoe kan het ook anders The Tremeloes. Met ‘Suddenly You Love Me’, ‘Here Comes My Baby’, ‘Helule Helule’, ‘My Little Lady’, ‘Even The Bad Times Are Good’, ‘(Call Me) Number One’ en natuurlijk ‘Silence Is Golden’ trokken wij moe maar tevreden naar huis. Xavier mag weer terecht fier zijn op deze editie van de Vostertfeesten. En voor 2018 liggen reeds enkele artiesten onder contract. Meer info via www.vostertfeesten.be. |
