21 november 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
Acteren, presenteren en musiceren, Wim Opbrouck doet het steeds met een enorme dosis vakmanschap. Dat hij het musiceren goed onder de knie heeft, bewees hij met zijn nieuwe theaterproductie ‘Singalong Songbook’. Zoals de titel reeds doet vermoeden rekent hij hierbij op de gesmeerde kelen van het publiek. Verwacht echter geen saaie singalong. Neen als Opbrouck de rol van voorzanger op zich neemt, dan mag je zeker een dosis humor verwachten. Het was geen magere dosis humor, neen het waren enkele tonnen. Dat kon het  publiek smaken en het liet het dan ook enthousiast merken door zijn vocale bijdrage. Wim heeft een uitgebreid songbook, waaruit hij voor deze try-out een mooie selectie maakte. Zelf aan de piano en gesteund door drums, bas, trompet en percussie, begon Wim met twee nummers in het West Vlaams, zijn moedertaal, waarbij hij Vermanderes ‘K Zie Mijn Lief Zo Geirne’ naadloos deed overgaan in ‘Hey Jude’ van The Beatles. Super! De songs die hij uit zijn songbook plukte zorgden voor een grote diversiteit. Met ‘Skandal Im Sperrbezirk’ van Spider Murphy Gang, The Stranglers’ ‘Golden Brown’, ‘Big In Japan’ van Alphaville en ‘Hotel California’ van The Eagles, toverde Wim al vlug het publiek om in een immens koor. Verrassend kwam hij uit de hoek toen hij de originele versie van Rob de Nijs’ ‘Het Werd Zomer’ inzette. Deze behoort namelijk als ‘Und Es War Sommer’ toe aan Peter Maffay. Het publiek voor de volle 100% inzetten, gebeurde tijdens Petula Clark’s ‘Downtown’. Wim verdeelde het publiek in drie groepen, zodat de song uitmondde in één grote muzikale happening. 
‘You’ll Never Walk Alone’ een ‘gouwe ouwe’ van Gerry & The Pacemakers zou het einde betekenen, maar daar besliste een staande ovatie anders over. Met Supertramp’s ‘Breakfast In America’ en ‘Time After Time’ van Cyndi Lauper kreeg deze try-out nog een subliem einde er bovenop.
Wim Opbrouck heeft met deze voorstelling een schitterend concept bedacht. Op een speelse en humoristische manier bezorgt hij het publiek een leuke ontspannende avond. Meezingen is al zo oud als de straat, maar nog steeds up to date. Dat heeft Wim Opbrouck met ‘Singalong Songbook’ nog even duidelijk gemaakt.
Een voorstelling als deze valt of staat natuurlijk met de inbreng van het publiek. In Pelt vormde dat geen enkel probleem en ik denk dat dit bij elke voorstelling wel zo gaat zijn. En moest het publiek wat makjes zijn, dan ben ik er zeker van dat Wims humor hen onverbiddelijk overstag zal doen gaan.
​
​