Support: Elusion |
22 NOVEMBER 2017 |
|
Wat is er toch aan de hand met onze metalheads? Genieten enkel Trix, Vorst Nationaal, het Sportpaleis, de Biebob en een handjevol andere (concert)zalen voldoende krediet om een iets verdere verplaatsing te maken? In 2016 en 2017 zagen we onder andere Serenity een overweldigend optreden geven voor zo’n vijf betalende fans, terwijl Ayreon ons land opnieuw links liet liggen voor een aantal van de meest memorabele optredens van de laatste jaren en… de fantastische ‘female-fronted’ symfonische metalband Xandria in de Moonlight Music Hall te Diest maar voor misschien een tiende vol krijgt. Misschien zijn metalliefhebbers tegenwoordig ook té gevoelig geworden voor ‘grote namen’: Metallica krijgt hele arena’s gedurende meerdere dagen volgestouwd en ook onze heavy muziekfestivals doen het goed, maar is Xandria dan echt zoveel slechter dan, pakweg, Nightwish? Goed, Epica leek het onlangs behoorlijk te doen in het Het Depot, maar ook daar was nog ruimte voor verbetering en toch… Delain – een band die net als Xandria stevig in de subtop staat – lokte tijdens zijn vorige passage toch veel meer mensen naar Trix dan de vijftigtal koppen die de Duitsers van Xandria in Diest komen aanmoedigen. Hierbij dus alvast een oproep: laten we met z’n allen toejuichen dat er steeds meer concertorganisatoren lijken te verschijnen die het risico nemen om topbands naar hun iets kleinere, minder gerenommeerde zalen te laten komen. Zonder onze collectieve steun dreigen ze te vaak hun broek te scheuren aan de voor hen toch niet onaanzienlijke investeringen en dreigt de trend om meer optredens te organiseren buiten de geijkte zaken snel weer te gaan liggen.
Natuurlijk treden ons vaderlandse Elusion en Xandria al voor de tweede keer in dezelfde maand in België op, maar Diest en Roeselare liggen toch ver genoeg van elkaar om een hoger toeschouwersaantal te rechtvaardigen. Aan de inzet van Elusion zal het zeker niet gelegen hebben, al gaan gitarist Domingo Smets en de zijnen aanvankelijk wel even de mist in. De reden: een verkeerde frequentie, waardoor de snarenplukker niet te horen is. Na een song moet zijn eega en frontvrouw de leemte vullen door wat te keuvelen met het publiek terwijl Smets de traditionele toer opgaat en een kabel moet aansluiten, waarna de band – zoals dat hoort – opnieuw van start gaat. Ondanks het feit dat dat gebeurt met een blikkerig gitaargeluid en vocalen die niet voldoende in de mix staan, brengt Elusion het er goed vanaf. |
De übersympathieke zangeres Evy heeft duidelijk potentieel en de meeste songs kennen voldoende beklijvende momenten, al zorgen de orkestrale arrangementen die op de achtergrond meedraaien soms voor meer variatie dan de gitaarriffs. Dat het geluid niet optimaal is, vinden we overigens nog spijtiger wanneer we horen (en zien) dat Smets zijn solo’s vlotter speelt dan de vorige keer dat we Elusion zagen. Achteraf krijgen we te horen dat het nog ‘maar’ het vijftiende optreden (of toch ongeveer) van de band was. Respect. We verwachten dat Elusion alleen maar zal blijven groeien.
Dachten we nog dat het minder goede geluid enkel de schuld was van een grotendeels lege zaal, blaast Xandria dat idee meteen naar dromenland. De Duitsers gaan verschroeiend van start en blijven zowel de spelvreugde als de perfect uitgevoerde riffs in het rond strooien. Zangeres Aeva Maurella klinkt én beweegt alsof ze altijd al bij de band is geweest en niet – in afwachting van het aantreden van een nieuwe zangeres in 2018 – maar een tijdelijke kracht is: wat een stemgeluid! De dame is op geen enkele fout te betrappen en trekt het publiek moeiteloos mee in haar enthousiasme. Jammer voor wie er niet bij is, want Xandria kan nu toch al een tijdje volledige setlists vol nummers samenstellen die zowel erg melodieus en meezingbaar als technisch sterk zijn. Als je het trio ‘Nightfall’, ‘The Undiscovered Land’ en het zwaardere ‘We Are Murderers (We All)’ op het publiek kunt afvuren, weet je dat je goud in handen hebt – al zal er toch nog meer moeten gebeuren voor dat edelmetaal ook naar waarde zal geschat worden door het grote publiek. Een dag later zien we hoe de Nederlandse rapper Gers Pardoel wél duizenden handjes op elkaar krijgt. We leven nu eenmaal in een heel erg rare wereld. Om maar eens te eindigen: Xandria levert deze avond alweer een topprestatie af. Als we dan toch een paar minpuntjes moeten noemen: de basdrums waren moeilijk te horen, de verder nochtans uitstekende drummer Gerit Lamm kiest er tijdens zijn breaks en fills soms iets te vaak voor om exact tegelijkertijd op twee toms te rammen (wat voor iets minder dynamiek zorgt) en naar het schijnt is het geluid achteraan toch wat aan de kale kant. Een kniesoor die er achteraf om maalt. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024