25 JUNI 2019
vorst nationaal, Brussel

REPORT: PHILIP VERHAEGE
​FOTOS:  PHILIP VERHAEGE ©
           

MET DANK AAN: gracia live
Ook bij ZZ Top is het feest. De band die sinds 2004 is opgenomen in de ‘Rock and Roll Hall Of Fame’, mag 50-kaarsjes uitblazen. Om dit gouden jubileum te vieren hielden ze halt in Vorst Nationaal voor hun ‘50th Anniversary Tour’. Vijf decennia lang bestaat het trio uit dezelfde bezetting. Met de meest consistent stabiele line-up uit de rockgeschiedenis van en met zanger/gitarist Billy Gibbons, Dusty Hill (bas/vocals) en drummer Frank Beard designeren ze hun carrière.
 
Maar eerst mochten de onafscheidelijke zusjes Rebecca & Megan Lovell zichzelf aan ons voorstellen. Oorspronkelijk afkomstig uit Atlanta en momenteel woonachtig in Nashville
bezweren ze ons met aanstekelijke zuiderse blues harmonieën. Dit alles kleuren ze met heavy gitaarriffs en opwindende dobro slidegitaar. De Release ‘Venom & Faith’ is het vierde album van Larkin Poe. Drummer Kevin McGown en bassist Tarka Layman zijn de perfecte soulmates voor vocalist/gitarist Rebecca én lapsteel en slidevirtuoze Megan Lovell. Samen vormen ze dus de band Larkin Poe. Enkele weken geleden stonden ze nog in het schitterende Millenium Park tijdens het Chicago Blues Festival. Rebecca en Megan hebben een donkere blues gerichte sound die nauw aansluit bij de pre-war blues van Robert Johnson, Skip James en Son House.
Het stampende en originele ‘Summertime Sunset’ was meteen een knappe binnenkomer. Ze lieten zelf Vorst handklappen op ‘Trouble In Mind’ en meebrullen op ‘Black Betty’. Wij genoten vooral van ‘Preachin 'Blues’ van Son House. Tijdens ‘Bleach Blonde Bottle Blues’ namen de meiden bewust wat gasoline terug. Maar niet gelamenteerd want de Fat Possum blues stijl was ook merkbaar in songs als ‘Blue Ridge Mountain’ en het meerstemmige ‘Wanted Woman + AC/DC’, dat alweer werd omsluiert met die opwindende sildegitaar. Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ was een psychedelische accurate ingeving
Larkin Poe heeft met hun knappe bluesrock meteen heel wat fans gefascineerd.  
 
Het Houston, Texas blues-rock trio ZZ Top had in 1983 heel airwaves op het toen immens populaire MTV.  Hun gladde video van de hitsingle ‘Sharp Dressed Man’, uit de plaat ‘Eliminator’, sloeg in als een bom. ZZ Top werden zowaar internationale supersterren.
Na vijf decennia ‘on the road’ vreesden we even dat er wel een zekere routine om de hoek zou komen loeken. Maar de heren Billy Gibbons, Dusty Hill en drummer Frank Beard hebben zoveel métier dat hier geen spraken kan zijn van enige occupatie of programmatuur. Het was gewoonweg alweer genieten, en hun trouwe fanbase ging met tussenpozen flink uit de bol.
De glanzende chroommicrofoons van Billy Gibbons en Dusty Hill en het immense drumstel van Beard vullen het podium. De heren liepen wat nonchalant het podium op en lanceerden meteen ‘Got Me Under Pressure’, uit het succesverhaal ‘Eliminator’.
Sam & Dave’s ‘I Thank You’ was ook een hit voor ZZ Top die teruggaat tot de release ‘Degüello’ uit 1979. Maar de band is vertrouwd met de blues sound en dat weerspiegelt zich uiteraard in de setlist. Naadloos verweven ze ‘Waitin' For The Bus’ met ‘Jesus Just Left Chicago’. Er waren dus duidelijk al een hele resem hits de revue gepasseerd nog voor de show goed en wel begonnen was.
 
Van het popcultuur gerefereerde ‘Gimme All Your Lovin’ ging het gezwind naar het ruige en norse ‘Pearl Necklace’ en ‘I’m Bad, I’m Nationwide’.  Lekker vitaal klonk ook het spijkerde ‘I Gotsa Get Paid’. En tijdens de Texas boogie rocker ‘My Head’s In Mississippi’ ging Gibbons ons zelfs even leren spellen. De accentuerende, subtiele en gesynchroniseerde stappenbewegingen vormen ook de basis voor ‘Sixteens Tons’, een country standard origineel van Merle Travis.
‘Are we have a good time?’, vraagt Gibbons én de boogie trein denderde voort met ‘Beer Drinkers & Hell Raisers’, het slide gitaar begeesterde ‘Just Get Paid’ en de hit ‘Sharp Dressed Man’. Ook al flirtte de thermometer met de normale Texas normen. Apathisch was en werd het allermist. Voor het seksueel dubbelzinnige  ‘Legs’ haalde ze zelfs hun wol overtrokken gitaren van stal. De heren verdwenen even van het podium, trokken een nieuw vestje aan en zetten finaal de grommende boogie ‘La Grange’ en ‘Tush’ in de steigers. Red hot Texas boogie! 
 
ZZ Top, ‘Little Ol’ Band from Texas’ was alweer een première partijband. Ze blijven een van de meest vermakelijke live-acts in de rockgeschiedenis. De tand des tijds knaagt aan iedereen, maar blijkbaar niet aan ZZ Top..!

​