zondag 05 november 2023 • Het Depot, Leuven​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Het Depot, Leuven
De carrière van Lloyd Cole strekt zich uit begin jaren ‘80, toen hij frontman was bij The Commotions. Lloyd Cole en Blair Cowan verlaten in 1983 de universiteit om professioneel muzikant te worden en initiëren de band The Commotions. Een jaar later tekende de band een lucratief platencontract bij het label Polydor Records en bereikte met de single ‘Perfect Skin’ nummer 26 in de Britse singles Chart. Het album ‘Rattlesnake’ stond 12 maanden onafgebroken in de Britse Top 100. In 1987 brengen Lloyd Cole and The Commotions met ‘Mainstream’ een laatste album uit. In 1988 besloot Lloyd Cole om solo verder te gaan na artistieke onenigheden met de band. Twee jaar later vond Cole dat het tijd werd voor een eerste soloalbum met ‘The X Album’…
 
Lloyd Cole heeft zijn twaalfde solo-studioalbum ‘No Pain’ meegebracht. De haren zijn met de jaren wat grijzer geworden, maar zijn zwoele blik en charisma, die in de jaren ’80 heel wat meisjesharten stal, is nog steeds. Zodra Loyd begint te zingen is er geen twijfel over zijn feilloos stembereik.
Negentwintig nummers, en dit netjes verdeeld in twee verschillende sets. Naast een solo akoestische set speelt hij in een elektrische setting met band. Commotions oprichters Blair Cowan en Neil Clark en de IJslandse drummer Signy Jakobsdottir zijn de ideale soulmates voor Loyd Cole.
 
Lloyd Cole opende zijn show met een akoestische solo-vertolking van het mooi opgebouwde  ‘Don't Look Back’. Druppelsgewijs vervoegt de band zich rond Lloyd Cole. De Schotse gitarist Neil Clark sloot zich eerst aan voor ‘Mr Malcontent’. Waarna landgenoot, collega-en ex-Commotion Blair Cowan zijn keyboards kwam beroeren voor ‘Trigger Happy’. Signy Jakobsdottir is excellent op drums en percussie, soms smaakvol en minimalistisch én vooral tijdens de tweede helft van de elektrische set, vurig op de drumkit. Cole mixt ook hier in Het Depot heel fijntjes heel wat nieuw en oud songwerk door elkaar. Er zitten veel hoogtepunten in een goed doordachte set, een setlist die regelmatig teruggrijpt naar de hoogtepunten uit de hoogtijdagen van Commotions, en daar was het publiek uiteraard voor gekomen. 
Hits uit zijn Commotions-tijdperk, al occupeerde de set vrijwel alle branie van zijn backcatalogus. ‘Why I Love Country Music’ komt uit de tweede langspeler ‘Easy Pieces’ uit 1985, om naadloos het ambient gevoelige ‘Headlights’ te concorderen. Van de ballades ‘No More Love Songs’, de eerste single van de release ‘On Pain’ én ‘My Other Life’ ging naar een eerste Commotions hit met ‘2CV’, het dubbelzinnige en bluesy ‘Undressed’ uit ‘The X Album’, het mid-tempo ‘Tried To Rock’ en het finale ‘Rattlesnakes’ en het emotioneel en bitterzoet pronkjuweel  ‘Are You Ready To Be Heartbroken’.
 
Na een korte break opende Cole met ‘No Blues Skies’ en ‘Nights Sweats’. De alteratie van de akoestische opstelling naar een elektrische habitus leidde ook een verandering in energie. Tijd dus voor nog een Commotions hit met het zwoele ‘Minor Character’. Cole’s bourdon omarmt de song met zijn rijk, warm en fluweelachtig bereik. In sonische diversiteit stond het popnummer ‘Violins’, een track uit zijn elektro album ‘Guesswork’. Net of we hoorden OMD aan het werk. Geef ons dan toch maar de underground sound van nummers als ‘Blue Like Mars’, met zijn heerlijke gitaarriffs en ‘Mister Wrong’….. “I know that I've been wrong. And I have no one to hang it on. So I take you by the hand. And I ask you please to understand. I just want to see you smile…”
De strakke percussie omhelst ‘Pay For It’, de sfeer zit uiteraard ook gebeiteld bij ‘Perfect Skin’, uitgebracht in 1984 als single van het debuut-studioalbum ‘Rattlesnakes’ én ‘Myrtle and Rose’. Van de nieuwe synthpop-single ‘The Idiot’, zijn eerbetoon aan de Berlijnse periode van Iggy Pop en David Bowie, ging het ‘Brand New Friend’ en ‘Forest Fire’. In de bisronde hield Lloyd Cole nog even halt bij ‘The Young Idealist’ en ‘Mainstream’. Lloyd Cole blijft dynamisch in zijn songkeuzes, staat garant voor een creatieve showcase én biedt een ruim perspectief van zijn eigen interpretaties. Lloyd Cole's charme bleef voelbaar in de luchtige en akoestische soundscapes. Hij blijft het baanbrekende indie-icoon dat hij ooit was..! ​