Met: Kitty, Daisy & Lewis - Van Morrison - Arno |
|
|
9 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
Het tiendaagse festival, de Lokerse Feesten is reeds toe aan zijn 42ste editie. Wat ooit begon als een kleinschalige activiteit, georganiseerd door de plaatselijke jeugdclub en enkele enthousiaste vrijwilligers, is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest vooraanstaande muziekgebeurtenissen in ons Vlaamse muzieklandschap. Het terrein aan de Grote Kaai heeft een capaciteit van liefst 15.000 bezoekers en door de jaren heen werden heel wat grote binnen- en buitenlandse artiesten geprogrammeerd. De eclectische programmatie is alvast een van de grootste troeven voor de Lokerse Feesten. Wij trokken op dinsdag 9 augustus richting Lokeren. Kitty, Daisy & Lewis mochten op de Main Stage stipt om 19u00 hun instrumenten inpluggen. De twee retro zusjes Kitty, Daisy en broer Lewis Durham komen uit het noorden van Londen. Na de zelf titelende debuutplaat in 2008 was er drie jaar later het succesvolle ‘Smoking In Heaven’. Nu heeft het trio met ‘The Third’ een nieuwe knaller van een release te promoten. Het vintage geluid doet ons ook hier in Lokeren watertandend toekijken. Met enige heimwee denken we ongewild terug aan die fifties analoge sound. Heel hun doen en laten ademt dan ook deze sfeer uit en zorgt voor een betamende atmosfeer aan een zonovergoten Grote Kaai. De kids blijken allen multi-instrumentalisten te zijn en switchen haast bij elke song van instrument. Na de opwekkende openingssong ‘Bitchin’in The Kitchen’ kwam al snel het nieuwe nummer ‘It Ain’t Your Businees’ aangedraafd. Maar het feestje barst pas echt los als de Jamaicaanse trompettist Eddie ‘Tan Tan’ Thorton het gezelschap komt vervoegen. De ska arrangementen van het nummer ‘Turkisch Delight’ zetten meteen aan tot de eerste danspasjes van de avond. Het tot dan toe weinig converserende trio gaat mee in de cadans van ‘Tan Tan’. Wake up, don’t sleep, keilt hij meermaals door de woofer, en de party gaat ongestoord verder met nummers als ‘Whenever You See Mee’ en het zuiders getinte ‘Good Looking Woman’. Hier bekruipt mij voor de eerste keer ook echt het spasmodermie. ‘Tan Tan’ geniet overduidelijk van zijn performen en verlaat haast enigszins geëmotioneerd het podium. Haast naadloos gaat de band verder met het nummer ‘Whiskey’ en de country blues song ‘Developer’s Disease’. Lewis heeft hier blijkbaar toch wel de meeste fingerpickin’ bluesstijl in de vingers want zijn gitaartunes lenen zich perfect voor dit nummer. Als afsluiter vergasten Kitty, Daisy & Lewis ons op een onvervalste coverbewerking van ‘Going Up The Country’, origineel van Canned Heat. Behoeft de Noord-Ierse Van Morrison hier nog enige introductie? Wel, ik dacht het niet. Zijn biografie is net zoals zijn discografie zo veelzijdig dat het haast onmogelijk is om hier nog enige preambule aan te besteden. Enkele jaren geleden, en als mijn geheugen mij niet in de steek laat was dat in 2010, durfde ‘Van The Ma’ het aan om de biertenten en de tapkranen op Blues Peer te sluiten tijdens zijn performen. Ik denk dat dit, en niet bij ons alleen, maar ook bij Van Morrison nog lang in het geheugen zal gegrift staan. Hij haalde toen de woede van het publiek op zijn hals. Het fluitconcert dat toen volgde had een haast ongeziene polemiek veroorzaakt. Desalniettemin werd er destijds al even snel opnieuw getapt als dat men de bierkranen had afgesloten. Gelukkig kwam het zover niet in Lokeren en bleek Morrison zijn goed humeur te hebben meegebracht. Soms houdt Van het amper dertig minuten uit op een podium, vanavond hield hij zich aan de afspraak en schitterde hij haast anderhalf uur. Hij was tien minuten te laat op afspraak, maar geen mens die hier om gaf. De keuze van het songmateriaal hangt werkelijk af van zijn geestesgesteldheid. Maar het zinderde hier aan de Grote Kaai van bij de aftrap met ‘Moondance’ uit 1970. Het epische ‘The Way Young Lovers Do‘ en het honigzoete ‘Magic Time‘ waren meteen rijkelijke culminatiepunten. Met zijn gefortuneerde en fluweelzacht stemtimbre was ook het verfrissende ‘By His Grace’ uit de release ‘Hymns To The Silence’ een absoluut hoogtepunt. Een licht verkouden Morrison nipte vaak van zijn thee maar liet het blijkbaar niet aan zijn hart komen. Bij de hemelse ballade ‘Someone Like You’ had Morrison heel even zijn partituren nodig. Maar als je even bedenkt dat hij op 3 augustus 71-jaar wordt, is dit toch wel een heel gangbare topic. ‘Magic Time’, uit het gelijknamige album, werd ingekleurd met een opwekkende trompetsolo in het middenstuk en Morrison sax tunes als slotakkoord. |
Vertical Divider
En toen kwam het drieluik ‘Baby Please Don’t Go’, ‘Don’t Start Crying Now’ en het heerlijk gespeelde ‘Here Comes The Night’ de Grote Kaai in beroering brengen. Net zoals het piano geënthousiasmeerde ‘Precious Time’, dat gezellig overloopt in een jazzy textuur. Het dans en aaibare ‘Wild Night’ loopt alweer naadloos over in het emotionele duet ‘Sometimes We Cry’. Tijdens de rocker ‘Domino’ maande Van Morrion de band aan om er een funky versie van te maken. En ja, hoor. Ook wij konden deze versie best wel smaken, net zoals het swingende ‘Whenever God Shines His Light’, het akoestische ‘The Beauty Of The Days Gone By’ en het neuriënde ‘Why Must I Always Explain?’. Na de medley waar ondermeer ‘Be-Bop-A Lula’ en ‘You Give Me Nothing But The Blu’ in weerklonken vond Van Morrison het tijd om de grote finale in te zetten met ‘Have I Told You Lately’ en ‘Real Real Gone’. Beide klassiekers werden enigszins met moderne arrangementen opgefrist, en de vrouwelijke backing vocaliste had zowaar een belangrijk aandeel in beide nummers. De soulgevoelige composities ‘You Send Me’ en ‘Jackie Wilson Said’ van Sam Cooke completeerde de triptiek. Na de jazzy vertolking van ‘Brown Eyed Girl’ verdwijnt Van Morrison van het podium, om iets later terug te verschijnen voor een enige toegift met het luid mee gekeilde ‘Gloria’ van Them. ‘Thank you, big hand for the band’ sprak hij ons toe en al spelend op zijn mondharp, verdwijnt de legendarische Van Morrison voorgoed achter de coulissen. De Oostendse Brusselaar Arno Hintjens mocht het tot middernacht uithouden op de Main Stage. Dat is dan ook een kolfje naar de hand van zo’n rockbeest pur sang. Met zijn ludieke en speelse kwinkslagen en bindteksten had hij meteen de Grote Kaai naar zijn hand gezet. Goddelijk en hoekig zoals vaak, bespeelde hij op een vermaledijde manier zijn fans. De doorleefde versie van ‘Que Pasa’ en ‘Je Veux Nager’ werden uiteraard op heel wat enthousiasme onthaald. “Godverdomme, we gaan een andere liedje spelen…” weerklonk het meermaals en in zijn alom gekende rockstijl kreeg hij een volgelopen festivalterrein een het dansen en het zingen. Klassiekers als ‘Elle Adore Le Noir’ werden perfect afgewisseld met nieuw werk als ‘Now She Likes Boys’ uit het album ‘Human Incognito’. En dat houdt de setlist meer dan spectaculair en boeiend. Tijdens de strakke ska versie van ‘Vive Ma Liberté’ kreunt, verkrampt, vloekt en spuugt Arno het uit. En dat is uiteraard niet anders tijdens het loslopende en punkgevoelige ‘Please Exist’. Arno belt zogezegd naar zijn grootmoeder en zegt, ja we gaan nu dat liedje spelen... godverdomme en ‘Oh La La La’ uit zijn T.C. Matic glansperiode komt ons zowaar overweldigen. De Fat Possum slidegitaar tijdens ‘Meet The Freaks’ brengt ons recht naar het hart van Molenbeek. De song ‘Brussels’ brengt hij expliciet voor deze probleemwijk. Arno houdt dan ook van Brussel, zoveel is duidelijk en is al jaren geweten. ‘Ha Ha’ was hier nog zo’n luide meezinger, net zoals ‘Putain Putain’ dat een sneer is naar de Brexit. De band sluit dan ook het nummer met een bombastische versie van de Europese hymne. Adamo’s muzikale wals ‘Les Filles Du Bord De Mer’ was alweer een zoveelste climax. “Godverdomme nog een keer,” keilt Arno en het publiek laat zich uiteraard niet onbetuigd. Arno en band verdwijnen na amper een uur van het podium, om helaas nog een laatste keer terug te keren voor een uitsponnen versie van ‘Bathroom Singer’. We laten het niet aan ons hart komen en nuttigen nog snel een van de laatste wereldbefaamde Lokerse paardenworsten met een fris en perfect getapte pint voor we het festival terrein verlaten. De Afterparty with Radio Modern lieten we noodgedwongen aan ons voorbij gaan. Ja, iedere leeftijd heeft zijn charmes. Laat het ons daar maar op houden. Maar ook de Red Bull Elektropedia Room zat toen al afgeladen vol met een uitbundige jonge meute. De avond stond daar in het teken van de Nederlandstalige hiphop. De vette beats, de hip hop tunes en alles wat deze ritmische muziek samenhoudt knalde ongestoord door de luidsprekers. |