|
|
23 OKTOBER 2016 |
|
Vertical Divider
Wie van de Keys & Chords recensentenhorde zin had om naar Geleen te trekken om daar onze vaderlandse glam-metal band WildHeart aan het werk te zien? Tot onze verbazing reageerden niet al onze collega’s onmiddellijk op de vraag van de redactie en dus kon deze journalist zich opmaken voor een leuk avondje live muziek. Misschien is het maar goed dat ik aanvankelijk niet op Google Maps had gekeken, want de weg naar Geleen is niet zo evident voor wie vanuit Brussel met het openbaar vervoer komt: Geleen mag dan wel dichtbij Maastricht en Maasmechelen liggen, het is een onooglijk dorpje op bijna drie uur openbaar vervoergebruik vanuit de Belgische hoofdstad. Op het eerste gezicht niet bepaald de ideale plaats voor drie aan elkaar gekoppelde metal optredens, maar dat is buiten café De Meister gerekend. Een tiental toeschouwers, waarvan enkele aanwezigen ongetwijfeld tot de entourage van de bands behoren of voor De Meister zelf werken: het voorspelt weinig goeds. Jammer, trouwens, want al snel hebben we in de gaten dat het hier een erg gezellig café betreft, inclusief sympathieke uitbater en gepassioneerde medewerkers die duidelijk allemaal écht van heavy muziek houden. De drank gaat hier de toog over aan zéér democratische prijzen (eender welke bar die minder vraagt voor whisky dan de meeste Antwerpse bars voor bier aanrekenen mag er absoluut wezen, wat ons betreft) en de gratis hapjes van gemarineerde paprika worden enorm geapprecieerd. Zolang je niet te veel van de zoete chili dipsaus gebruikt, gaat het zelfs om gezond eten – waarom denken niet meer uitbaters hieraan en stoppen ze niet met altijd weer dezelfde bitterballen, chips of salami tevoorschijn te toveren? Later op de avond wordt er zelfs een cocktail naar deze recensent genoemd – een érg leuke attentie van de eigenaar. Nog verrassender: het geluid staat hier vandaag als een huis. Alle instrumenten zijn uitstekend te horen, met dank aan de vaste geluidsman van De Meister Er mag dan wel weinig volk zijn, WildHeart laat het niet aan zijn hart komen. De namen van de bandleden – Farty (zang), Foxx (gitaar), Juice (gitaar), Steve Dee (bas) en Thunderbeck (drums) – klinken alsof ze zich zo zouden kunnen aansluiten bij Steel Panther, maar in tegenstelling tot die succesband, is WildHeart duidelijk geen satire, maar een eerlijke poging om de hair-metal van de jaren tachtig te doen herleven, al horen daar natuurlijk ook de nodige retro outfits bij. WildHeart heeft misschien iets meer (zeer welkome) scherpe metalen randjes dan voorbeelden als Poison, Def Leppard, Skid Row, Bon Jovi of Whitsnake, maar weet geregeld melodielijnen in de etalage te zetten die niet moeten onderdoen voor het werk van voornoemde oudjes. Straf, want WildHeart zelf bestaat nog maar sinds 2014. Luister echter eens naar het aanstekelijke refrein van opener ‘On the Run’, de energieke riffs van ‘Lovehunter’, de ‘groove’ van ‘Get Up (Fight Back)’, het knappe dubbele gitaarwerk op ‘On My Way’, de flitsende solo’s van ‘Stone Cold Fox’ of de sfeerwisselingen op ‘Never Let Go’: over enkele jaartjes zou WildHeart voldoende ervaring moeten hebben om de songs nog snediger te maken en ook de grote podia onveilig te maken. |
Vertical Divider
Dat Farty ook nog eens toonvaster klinkt dan de opnames uit 2015 die op YouTube te vinden zijn, is ook een groot pluspunt. Aan de kant staat bandmeisje Meliissa Trombini haar helden van begin tot eind aan te moedigen en hoewel ze hen misschien beter wat minder zou interpelleren tussen de nummers door, werkt haar enthousiasme zeker aanstekelijk. Om opnieuw te gaan bekijken, deze WildHeart. Tweede band van de avond is – eh – interessant genoemde Rabid Bitch of the North, een Iers trio dat naar eigen zeggen volledig schatplichtig is aan de New Wave of British Heavy Metal en daar valt wel iets voor te zeggen. De jongens staan garant voor strak gitaarwerk, ondersteund door duidelijk hoorbare baslijnen (wat voor dit soort muziek niet altijd evident is) en een drummer die voldoende gevarieerde drumpatronen weet af te leveren. Gerry, Joe en Chris zijn naar eigen zeggen beïnvloed door bands als Angel Witch, Raven, Diamond Head en Blitzkrieg, maar het is toch vooral het formidabele Hell dat we in hun songs kunnen ontwaren. Vooral de zanglijnen doen geregeld denken aan die van David Bower en zijn voorganger, terwijl de melodieuze, krijsende vocalen er de laatste twee jaar sterk op zijn vooruitgegaan en vooral veel steviger klinken dan vroeger. Geef deze jongens eens een uitstekende producer en een goed uitgeruste studio, benieuwd wat het resultaat zou zijn! Er wordt afgesloten met een zinderende set van de Nederlandse klassieke metalband Lord Volture, dat meteen indruk maakt met ‘Where the Enemy Sleep’, meteen ook de opener van het in 2014 verschenen derde album ‘Will to Power’. David Marcelis klonk vroeger in de lage regionen soms wat dubieus, maar lijkt aan zijn stem gewerkt te hebben en imponeert zolang hij in de hoogte blijft zingen – iets wat hij overigens 90 procent van de tijd doet en terecht, want ’s mans hoge uithalen zijn zeker behoorlijk straf te noemen, al klinkt hij niet zo zuiver als, bijvoorbeeld, Tim ‘Ripper’ Owens of Warrel Dane. De band klinkt strak, kan rekenen op knappe riffs en technische, goed in het gehoor liggende solo’s, en heeft nummers die gemakkelijk in het hoofd blijven plakken. Niet elke song is van hetzelfde allooi, maar dat Lord Volture een groter publiek verdient, is wel duidelijk. Om af te sluiten dan nog maar eens de drie markantste zaken van de avond: 1. Elk van de drie bands verdient het om bij een bekend label te kunnen tekenen. 2. Er is voor iedereen ook nog groeimarge om een eigen snoet te ontwikkelen en een breder repertoire op te bouwen. 3. De Meister mag dan klein zijn, het café is een erg coole uitvalsbasis voor rechtgeaarde metalheads die een gezellig avondje willen beleven. We wensen de uitbaters dan ook vurig toe dat De Meister vanaf nu telkens vol loopt. Succes! |