27 juni 2015 • The Music Village Brussel

Tijdens het verlofstelsel in The Music Village te Brussel krijgen de artiesten die optreden de kans om vijf dagen na elkaar hun kunnen te tonen en dus lijkt het wel op een mini-tour. Eén van die artiesten was Loumèn en net op het nippertje kreeg ik van deze exotische schone een berichtje om de laatste van  haar avonden te komen beleven in deze jazztempel van onze hoofdstad.

Loumèn in onze jazzwereld voorstellen is als een open deur intrappen want deze diva met Congolese roots haar carrière zit stevig op de rails zeker na het uitbrengen van haar EP ‘Upside Down’ en dat moet dan één van de reden zijn waarom ook zij een ganse week kreeg toegedeeld in ‘The Music Village’. Ik leerde deze Loumèn kennen eerder dit jaar als voorprogramma van Candy Dulfer maar toen was ik er reeds van overtuigd dat ze hoge toppen zou scheren.

Een kleine babbel met Loumèn voor het concert leerde me dat vijf dagen op rij zo een beetje haar tol begon te eisen want haar stem begon toch al wat hinder te ondervinden maar daar zou tijdens het concert weinig of niets meer van te merken zijn. Haar begeleiders voor vanavond zijn uiteraard bassist Calvin Moneze met daarbij de zeer getalenteerde pianist Elvin Galland en Carlos Cachi Acosta aan de drums. Alle tafeltjes voor het podium waren gereserveerd dus nam ik plaats aan de bar in afwachting van het concert.

Buiten haar sensuele en warme stem zijn ook haar diversiteit een sterke troef want Loumèn weet moeiteloos jazz, pop en soul tot één geheel te verweven tijdens haar shows en na een vernuftige intro van de band wordt met ‘Whatever Lola Wants’ haar laatste concert hier in The Music Village op gang getrapt. Dat deze ‘Brussels based’ jazzsinger een grote fan is van Amy Winehouse hoeft geen betoog want op haar debuut EP vindt je ook het zelf geschreven nummer ‘23rd of July’ terug en die datum refereert uiteraard naar het overlijden van deze excentrieke maar zeer getalenteerde Britse zangeres waarmee ze toetrad tot de ‘club 27’.
Heel speciaal is haar arrangement van ‘Bang Bang (My Baby Shot Me Down)’ van Sonny & Cher want ook al begint ze met diezelfde Kill Bill intensiteit toch wordt dit nummer al vlug omgedoopt tot Latin-jazz en is zo sterk dat je jezelf de vraag stelt welke versie nu het beste is. Met ‘On & On’ zet ze dan weer het publiek meteen naar haar hand en zowat de ganse Village laten hun appreciatie blijken door volmondig mee te zingen. ‘Live In Peace’ is het nummer waar ze zoveel emotie in weet te leggen dat menig aanwezige deze song gewoon als een reis beleven doorheen haar persoonlijke ervaringen maar helaas ook het einde van haar eerste set.

Wanneer Loumèn alleen samen met bassist Calvin Monze begint aan ‘My Baby Just Care For Me’ wordt het meteen muisstil hier in deze tempel en zo wordt de herinnering aan Nina Simone opeens levendig.  Excotisch betekent ook soms reggea en daarvoor gaat ze terug grasduinen in het oeuvre van Amy Winehouse met het mooie ‘Our Day Will Come’ waarop een al even knappe versie volgt van You Don’t Love Me (No No No) van de Jamaicaanse Dawn Penn. Haar concert is een rollercoaster van diverse stijlen die door de inbreng van Loumèn bijna allemaal gewoon jazz klassiekers lijken te worden en laten je op hetzelfde moment genieten van diverse culturen. Bijgestaan door klasse muzikanten is het voor dit Quartet ‘a piece of cake’ om je weten te boeien vanaf minuut 1. Niets laat ze aan het toeval over en er werd zelfs gedacht aan een ‘special guest’ waarmee ze een duet brengt à la Sinatra al doet de stijl van haar gast bij ‘The Lady Is A Tramp’ me eerder denken aan een Sammy Davis Jr.

Is het nu ‘Upside Down’ of ‘Inside Out’ deze Loumèn staat garant voor een ‘enchanted evening’ met een mix van pop en soul maar steeds in een jazzy pakje verpakt. Een diva die zonder de minste moeite het publiek onmiddellijk op haar hand krijgt en waarbij de interactie met het publiek een zeer intense maar aangenaam verloopt kent. Klasse!