MEDESKI,  SCOFIELD,  MARTIN  &  WOOD

Medeski, Scofield, Martin & Wood • 7 november 2014 • De Muze Heusden-Zolder


Hoog niveau op het podium in De Muze te Heusden-Zolder vorige vrijdag. Het tijdelijke quartet Medeski, Scofield, Martin & Wood gaf een uitzonderlijk concert in het ex-mijnwerkersdorpje, om nadien verder de grote steden Zagreb, Athene en Parijs te bekoren. Jazz verkent haar grenzen!

Eindelijk beweegt er wat in het povere Limburgse Jazzlandschap. De samenwerking tussen de verschillende cultuurhuizen mondde uit in een jazz.cultuurplatform.be/motives for Jazz dat in diverse culturele centra kwalitatieve jazz (of aanverwante) naar het publiek wil brengen. En met succes! De Muze was uitverkocht en het publiek verkocht! Nog voor de start van het concert waren alle cd’s (Juice) al zo goed als van eigenaar verandert en moest de rest zich tevreden stellen met de volledige live-uitvoering van het digitale relikwie.
Eerste stelregel: probeer je publiek te boeien met onaardse klanken, kakafonisch uitgevoerd om daarna rustig te evolueren naar een mélange van georchestreerde chaos. John Medeski componeert een amalgaam van jazz, funk, blues en , zoals zij het zelf benoemen, avant-noise en is duidelijk de drijvende kracht op piano en Hammond-orgel. Het orgel bepaalt in zijn composities heel dikwijls het ritme en de dynamiek, waardoor de andere instrumenten verplicht zijn te volgen. Fenomenaal virtuoos hoe hij glijdt over de toetsen en in de jazz-interpretatie van ‘Light my fire’ de wijlen Ray Manzarek overtroeft.

Tweede stelregel: geef iedere muzikant voldoende speelruimte. Waarom er zoveel gesoleerd wordt in jazz blijft voor mij nog steeds een raadsel. Is het echt eigen aan het genre of komt de ego-tripperij sneller bovendrijven? Wel kwam tijdens de al dan niet summier begeleidde solo’s tot uiting dat Chris Wood, stammende uit een muzikale familie (vader trad op met Joan Baez), op bass (gitaar+contrabas) tot één der grootste ter aarde behoort. De dynamiek en snelheid waarop hij zijn contrabas bepotelde op een weinig gehoorde melodische wijze, die dus de ritmiek oversteeg, getuigde van grote Kunst.

Derde stelregel: nodig een gastmuzikant uit, dat verrijkt het instrumentarium en de composities (en publieksaantrekking). John Scofield is sedert de jaren ’70 bekend geworden door zijn elektrische jazzfusion en de optredens met Herbie Hancock, Chick Corea, Bill Frisell enz. Maar hij stelde mij wat teleur het eerste uur. Was het de vermoeidheid, stramheid in de vingers, overwicht van orgel? Het duurde vrij lang vooraleer hij echt vrij spel kreeg en het houterige pikken van de noten kon laten overgaan in vloeiende al dan niet geimprovieerde partijen.
Vierde stelregel: maak het een beetje toegankelijk. Een beetje jammerlijke vaststelling dat zulke hoogopgeleide muzikanten zich toch af en toe laten verleiden door er wat riddles uit bekende popnummers in te steken. De intro van ‘Louie Louie’ van The Kinks gebruiken of als bisnummer het slowerige ‘Times they’re a changing’ van Bob Dylan, neen dat is echt geen meerwaarde, integendeel.
Betrokkenheid creëer je door een sfeer op te roepen. En laat ons dan last but not least het inventieve slagwerk van Billy Martin eens in de picture plaatsen. Zelden zoveel rijkelijke klanken uit een slagwerker gekregen. Zijn solo’s troffen in het hart, niet door hard maar door ingetogen en bescheiden zijn kunst over te brengen en aanstekelijk te werken op zijn collega’s. Subliem!

Schitterend concert, boeiend van begin tot einde, een bewijs dat jazz meer is dan wat gefreak in de marge. Een streling voor het oor door een muzikale fusion. De nieuwe cd ‘Juice’ laat geen bittere nasmaak achter. Medeski, (Scofield), Martin & Wood wijzen de weg van onze muzikale evolutie.


Report: Marino Serdons – Photo’s: Jean Schoubs ©