5 december 2015 • Cultuurcentrum Hasselt
‘An acoustic night with Melanie De Biasio’ startte met veel gevoel voor dramatiek en subtiele begeestering. Spanning was te snijden! Publiek aan haar lippen! Toch liep het fout!
Melanie De Biasio maakt al enkele jaren furore in de jazzwereld met haar aparte warme zangstijl. In 2013 verscheen haar 2de cd ‘No Deal’, onmiddellijk gevolgd door een meer dan geslaagde tournee over heel Europa. Niet alleen de jazzliefhebber, ook de geavanceerde popfan viel voor haar magische en breekbare vertolkingen. Tijd voor een akoestische en minimalistische versie moet ze gedacht hebben; dus nu basic met alleen piano en contrabas.
Zolang België niet gesplitst wordt, mag Melanie De Biasio (afkomstig uit Charleroi, en studie aan Conservatoire Royal de Bruxelles) zich met enige trots ‘één van ons’ noemen. Alhoewel er van enige interactie met het talrijke publiek geen sprake was. Op de mysterieus verlichte scène verscheen haar vaste pianist Pascal Mohy en Sam Gerstmans met zijn contrabas. In stijl (of bescheiden grandeur) betrad de ‘dame’ het podium en begon aan een 75 minuten durende set, met als enige onderbreking een paar dankwoorden in het Engels(!?). 

Het subtiel aanbrengen van elke zangnoot, het beheerst aankloppen van de pianotoets en het zachtjes beroeren van de bassnaren, kluisterde de aandachtige luisteraar aan zijn zetel. De noten dwaalden als gedachten door de ruimte. Je droomde weg of begon te mijmeren over het verleden. Haar teksten bulken namelijk van een filosofische tristesse. Alsof ze een aantal mislukte liefdes of een angstige jeugd niet verwerkt krijgt. Vrolijk is anders en haar inleving benaderde de realiteit. Als een zwarte panter sloop ze over het podium, gebukt, gebogen, geknield, zwevend en glijdend. Om even later met gracieuze minuscule hand- en vingerbewegingen de helende energie door de zaal te sturen. Een ander universum werd aangeroerd. Melanie bepaalde ook de harmonielijn; piano en contrabas verzorgden de invulling. De magie werd zelfs niet doorbroken met de in één zwoele adem gefluisterde ‘I need some water on the stage’. Jazzy mindfulness on stage!
Toch sloeg na enige tijd de verveling toe. Maar het publiek bleef hopen op …een leuke variatie, een enkele ritmeversnelling, wat schwung? Tevergeefs. Een lichtpuntje wel met haar dwarsfluit, of het ‘vraag en antwoordspel’ tussen zang en contrabas. Maar onvoldoende om het monotone klankspectrum te doorbreken. ‘Blue’, ‘No Deal’, ‘With all my love’, enz. doorstaan elk op zich de criticus. Prachtige songs, subliem gebracht, maar… Er zijn grenzen aan het absorptievermogen van het menselijk gemoed. En toen op het afgesproken uur met ‘I’m gonna leave you’ het einde werd aangekondigd, kon er nog juist een aarzelende staande ovatie af... Ook Melanie aarzelde om de bisronde af te werken. Nadien nog een beleefdheidsapplausje en het publiek stroomde reeds de zaal uit. Begrijpe wie begrijpe kan, maar de verduistering in de zaal bleef en enkele fans begonnen dan maar terug te applaudisseren. Publiek stond reeds aan de deur in complete ver warring, blijven of vertrekken? Melanie kwam terug (zoals geprogrammeerd in de setlist?) maar eigenlijk was die 2de bisronde volstrekt overbodig. Foute inschatting en een beetje dramatisch voor Melanie De Biasio. Want zij is en blijft één van de beste jazzvertolkers van Europa. Misschien moet er toch eens een (echte) regisseur worden aangetrokken?


Met dank aan CC Hasselt
(NVDR: gezien er wéér geen foto’s tijdens het concert mochten gemaakt worden hebben we besloten om er enkele te gebruiken van een vorige passage waar het toen wél mocht.)