Metal Female Voices Festival
De twaalfde editie van het Metal Female Voices Festival ging nu reeds voor de tiende maal door in de Oktoberhallen te Wieze. Net zoals reeds een paar jaar opent dit festival op vrijdagavond met een paar bands om dan op volle kracht verder te stomen op zaterdag en zondag.
Een festival openen is voor iedere band een moeilijke opgave. Maar het uit de buurt van Rijsel afkomstige vijftal deed dit hier niet onaardig. Hun mix van melodieuze death metal en metalcore viel best te pruimen. Niet dat ik nu meteen op zoek wil gaan naar hun vorig jaar verschenen debuutalbum 'Dark Road To Recovery', maar toch meer dan goed genoeg om dit als “helemaal niet slecht” te gaan omschrijven.
De in Rusland geboren Ayin Aleph en haar gelijknamige band was de tweede band voor deze avond en het viertal bracht een uitstekende mix van theatrale en bombastische metal vermengd met stukken klassieke muziek en opera. Het doet me denken aan wat de Britse supersterren van Queen brachten, maar dan een pak steviger, een pak meer metal gericht. Het was vooral de podium présence van zangeres/toetseniste Ayin die met haar immense mimiek de toeschouwers in de ban hield. Achter de band werd een projectie voorzien van beelden en foto's uit films (50's style), horror en SM. En, voor mij althans, mocht deze set nog een tijdje langer duren.
De vrijdag werd net als vorig jaar afgesloten met een soort van gelegenheidsband. Bass, drums en gitaar staan in voor de muzikale omlijsting terwijl Ailyn Giménez (Sirenia), Maxi Nil (Jaded Star), Karolina Pacan (Skeptical Minds), Iliana Tsakiraki (Enemy Of Reality), Mariangela The Murtas (Tristania), Saeko Kitamae (Saeko) en Kassandra Novel om beurt voor de vocale inbreng zorgen. Zo kregen we o.a. uiterst aangename versies van Twisted Sister's 'We're Not Gonna Take It', Deep Purple's 'Perfect Strangers' en Ronnie James Dio's 'Gypsy'. Maar ook uiterst sublieme versies van The Gathering's 'On Most Surfaces', Porcupine Three's 'Strange', Nightwish's 'Blessed Child' en Evanscene's 'Whisper'. Eindigen deden ze met zijn allen samen op het podium en zodoende kregen wel meteen een knallende afsluiter van de eerste uiterst geslaagde avond MFVF.
Het Nederlandse La Ventura kreeg de eer om de zaterdag op gang te trekken. Ondanks het vroege uur (half elf) was er reeds een vrij omvangrijke publieke opkomst. Het viertal liet zich voor een paar nummers extra omringen met twee mensen die op “titan-drums” (heel uit de kluiten gewassen grote trommels die horizontaal op een stelling lagen) speelden. Hun melodieuze metal waarin je ook elementen uit de gothic metal terug vindt ging er bij het publiek uiterst vlot in. De nummers die me het meest bevielen waren 'Song For An Idiot' (waarvan Carla Van Huizen ons meldde dat we dit niet persoonlijk moesten oppakken) en het knappe 'Memoria', een nummer dat je kan vinden op het dit jaar opnieuw uitgebrachte 'White Crow'-album.
Season Of Ghosts, een mij onbekende band rond zangeres Sophia Aslanidou heeft nog geen studiowerk onder de arm, maar bracht ons een halfuur lang eenknappe mix van rock, metal en elektronica zodat het uitkijken wordt naar hun debuutalbum dat op acht december op de markt zou moeten komen via het label Coroner. 'Human Paradox' zou het schijfje gaan heten en daaruit konden we nu al kennis maken met songs als 'Beautiful' en 'Time Travelers'. Verder kregen we ook een gesmaakte versie van 'Stargazer', een nummer dat sommigen misschien wel kennen daar Sophia dat nummers reeds bracht met Blood Stain Child, haar vorige band.
Dark Sarah is de nieuwe band rond vocaliste Heidi Parviainen (ex-Amberian Dawn). Ook Dark Sarah is nog aan het werk aan hun debuutalbum dat voor twee derde af is. Maar dat liet de band zich niet aan het hart komen en uiterst sterke nummers symfonische metal als 'Memories Fall', Evil Roots', 'Violent Roses' en 'Meeting The Dreamer' smaakten naar meer. Dat ook Zuberoa Aznarez (vocaliste van Diabulus In Musica) een gastrol vervulde tijdens die twee eerst genoemde songs was natuurlijk een heel leuk extraatje.
Knappe symfonische power metal kregen we daarna voorgeschoteld van het Italiaanse Ancient Bards. Opvallend bij het Italiaanse vijftal was dat er naast veel ruimte voor sterke gitaarsolo's ook ruimte was voor korte inventieve basssolo's. Nummers als 'Flaming Heart', 'The Birth Of Evil' (uit hun allereerste album 'The Alliance Of The Kings' (2010)), The Last Resort', Through My Veins' en de tot nieuwe single gebombardeerde 'In The End' werden op een schitterende en uiterst vlotte manier gebracht.
Jaded Star is de band rond Maxi Nil. Ook zij zijn aan het uitkijken om hun debuutalbum op de markt te brengen. Terwijl het viertal stevig in de schoenen staat en eigenlijk meer dan genoeg te bieden heeft op het podium, kregen we hier een aantal extra's aangeboden. Rookkolommen en een aantal confetti-kanonnen zorgden voor extra leven in de brouwerij. Dertig fans, de geselecteerd werden dankzij een wedstrijd op de facebook pagina van de band mochten mee op het podium tijdens 'Wake Up' en als toemaatje eindigde het viertal hun set met 'Keep On Fighting' met extra vocale steun van Mariangela Demurtas.
Vorig jaar konden we kennis maken een Japanse female fronted metal band en dit jaar kregen we zelfs twee bands uit het land van de ondergaande zon aangeboden. Head Phones President bracht ons een set stereotype metal met een uiterst energieke frontdame die ook voor de veel voorkomende hoge krijsende uithalen zorgde. Dit was niet echt “my cup of tea”, al bleef er toch een groot deel van het publiek trouw voor het podium staan.
Skeptical Minds speelt hier al een soort van thuiswedstrijd en het spreekt voor zich dat het talrijk opgekomen publiek dit viertal een beetje op handen draagt. Zelf ben ik niet echt wild van hun muzikale mix van rock, metal en electro die live wel een pak krachtiger uit de boxen knalt dan als je een cd beluistert. Dit nemt niet wel dat ik genoten heb van nummers als 'The Beauty Must die', 'Schizofrenia' en Motörhead's 'Ace Of Spades'
Iets heel anders krijg je als je naar het Spaanse Diabulus In Musica luistert. Hun symfonische death metal/gothic wordt op hun albums steeds mooi ingevuld en dankzij een sterk koor krijg je zo bijna een metalopera voorgeschoteld. Ook hier in Wieze zorgt dat koor voor de nodige ondersteuning. Uit de uiterst knappe en vooral stevige set onthield ik o.a. 'Inner Force'. Dat er ook tijd en wat ruimte werd gemaakt voor een gesmaakte bijdrage van hun landgenote Ailyn Jiménez, die normaal voor de vocale inbreng zorgt bij Sirenia, was natuurlijk een leuk meegenomen extraatje.
Het Zweedse zestal van Draconian brengt een mix van gothic en doom metal waarvan ik het persoonlijk nog warm, nog koud kreeg. Let op, ik wel hierbij niet stellen dat dit slecht of zelfs zwak was, maar mij raakte het niet echt. Met vijf full-albums onder de arm hebben ze keuze te over om voor een gedreven setlist te kiezen.
Ook de drie meer dan uitstekende zangeressen (Liv Kristine, Anneke van Giersbergen en Kari Rueslatten) die samen The Sirens vormden, konden me niet echt boeien. Het drietal kan uit een backcatalogus aan nummers putten om u tegen te zeggen, maar kozen hier voornamelijk voor meer medium tempo en naar ballades neigende songs dan naar het iets vlottere of steviger werk. Zodoende kon ik me niet van de indruk ontdoen dat dit toch wel de vaart uit hun set haalde. Het vele wisselen van de zangeressen (solo, duo, of alle drie samen) was daar misschien ook wel een oorzaak van.
Gelukkig zorgde de Noorse gothic/metalband Sirenia, een band in het leven geroepen door gitarist/songsmid Morten Veland nadat hij wegens meningsverschillen Tristania moest verlaten en met de uitstekende Spaanse vocaliste Ailyn Jiménez in de rangen voor een kentering. Het tempo en de spankracht op het podium ging met een ruk de hoogte in en zodoende konden we met een goed volgelopen zaal genieten van nummers als 'Cold Caress', 'Lost In Life', 'My Destiny Coming To Pass', 'My Minds' Eye', 'The Other Side' en 'The Path To Decay'. Een heel knappe en sterke set.
Leaves' Eyes, de band met vocaliste Liv Kristine, had hier wat te vieren. We werden immers vergast op wat ze zelf aankondigden als de tiende verjaardag-show van de band. En dat hebben we dus geweten. Er werd op geen frank aan pyroctechnics gekeken, muzikaal bracht de band een set om duimen en vingers bij af te likken, een wedstrijd zorgde ervoor dat een dolgelukkig fan een gitaar van de band mee naar huis mocht nemen, de band werd op een aantal tracks extra ondersteund met muzikanten die op akoestische instrumenten speelden (o.a. viool) en gasten als Ailyn Jiménez en Zuberoa Aznarez mochten ook nog een extra duit in het zakje gaan doen. Dat de band tweemaal terug op het podium kwam na hun reguliere set, bewijst dat ook zij, net als het dolenthousiaste publiek, er duidelijk zin in hadden. Dat we getrakteerd werden op sublieme versies van o.a. 'Hell To The Heavens', 'Meredead' , Mike Oldfield's 'To France', 'Hymn To The Lone Sands', 'Into Your Light', 'My Destiny', 'My Heart Belongs To You' (waar Liv met de vlag van haar geboorteland Noorwegen stond te zwaaien) en de ballade 'Emily' (met schitterende akoestische intro door beide gitaristen) zorgde ervoor dat het publiek volledig uit de bol ging. Het verwonderde me zelfs dat het dak op de hallen bleef liggen! Wat een sublieme afsluiter van de eerste volle dag MFVF.
Op zondag mocht het uit Grand Rapids, Michigan afkomstige viertal Aria Flame het festival op gang trekken. De symfonische metal van het viertal wordt vrij gedreven gebracht en zangeres Aziza Poggi kreeg op het podium ook nog vocale steun van o.a. Kassandra Novel en Sabrina Valentine Seven Kingdoms). Meteen een knappe opwarmer voor wat nog moest komen.
Het Italiaanse Evenoire staat al een pak verder al is het vijftal hier nog veel te weinig bekend. Ze hebben twee uitstekende albums onder de arm, maar het is vooral live dat je de band op zijn best hoort. Hun uiterst toegankelijke en zelfs aanstekelijk te noemen mix van gothic metal en folk is een streling voor het oor. En dat zangeres Elisa “Lisy” Stefanoni ook nog een een aardig stukje dwarsfluit speelt is een extra troef. Nummers als 'Tears Of Medusa', 'Seasons Of Decay' en 'When The Sun Sets' werden dan ook echt gesmaakt door het talrijk opgekomen publiek. En dat publiek liet zich zeker niet onbetuigd om mee te zingen tijdens 'Minstrel Of Dolemites', een erg aanstekelijk folky nummer uit hun eerste album. Naar mijn gevoel stond deze band veel te vroeg geprogrammeerd!
Het Japanse Magista Saga brengt klassieke metal, hebben mooie kostuums aan, maar zakken vocaal volledig door het ijs. Ik versta er echt geen snars vanen met die hoge eigenaardige klanken vind ik dit maar niks.
Ex-Meden Agan zangeres, de sopraan Iliana Tsakiraki, is nu de uitstekende frontdame van Enemy Of Reality. Het Griekse vijftal brengt symfonische metal en laat daarbij veel ruimte voor messcherpe, vrij technische gitaarsolo's van Steelianos Amoiridis. Maar het zijn natuurlijk de opera-achtige schitterende vocalen van Iliana die met de meeste aandacht gaan lopen. We kregen een vlot gebrachte set, met allemaal nummers uit hun enige album, waarvan 'Torn Apart' als afsluiter fungeerde.
Viper Solfa ontstond toen vocalist Ronny Thorsen (Trail Of Tears) besloot om een andere richting uit te gaan. Dat ook bassist Endre Moe en drummer Bjorn Dugstad Ronnow die weg wilden opgaan strekte hem meteen en met de toevoeging van Morfeus (ook bekend van bij Mayhem, hier programming, keyboards, gitaar en voornaamste songsmid) vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Om de sound te completeren werd ook zangeres Miriam Renvag gecontacteerd. Al zag ik hier te Wieze ook nog een tweede gitarist. Het zestal, bijna allen gekleed in donkergrijze overalls met een grote “V” op de rug bracht een uiterst strakke en stevige set ruige en soms donker klinkende metal waarin ook vrij veel ruimte was voor technische gitaarpartijen. Dat die set zo strak was, is op zijn best gezegd toch wel verrassend, daar de band nog aan een eerste album aan het werken is (volgend jaar te verkrijgen via Massacre Records) en, vooral, dat dit hun allereerste live show was. Een uiterst aangename verrassing.
De trash metal van het Duitse Holy Moses is niet echt mijn ding en ook nu weer kon het vijftal met boegbeeld Sabina Classen met helemaal niet boeien. Vooral vocaal is dit echt niets voor mij en ik vermoed zelfs dat Sabina's stem erg luid onder de manier waarop ze die hier gebruikt.
Het Nederlandse zestal Stream Of Passion rond de Mexicaanse zangeres/violiste Marcela Bovio, bracht begin dit jaar hun nieuwste album, 'A War Of Our Own', op de markt dankzij een internationaal systeem van “fundraising” waarbij fans een bedrag storten om het album te financieren. Hun mix van gothic met symfonische en progressieve metal zorgt wel voor een erg gesmaakte set. Nummers die me vooral zijn bijgebleven: 'The Curse' waar het publiek een stukje van het refrein mag gaan meebrullen, de knappe cover van Radiohead's 'Street Spirit', en het afsluitende 'Haunted'.
Het Duitse Xandria bracht twee jaar terug één van de betere shows tijdens de tiende editie van het MFVF. Sindsdien werd zangeres Manuela Kraller vervangen door de Nederlandse Dianne van Giersbergen en brachten ze het sterke album 'Sacrificium' op de markt. Met lichtjes gemengde gevoelens wachtte ik hun set af. Maar van bij het begin van de set moest ik al mijn mening herzien. Het vijftal bracht een uiterst daverende set met een aantal nummers uit hun nieuwste album maar ook met prachtige, om niet te zeggen subliem gebrachte oudere nummers. Het speelplezier spatte zo van het podium af en Dianne zorgde ervoor dat alle vorige zangeressen van de band zowaar in de vergeethoek belanden. Wat een set met nummers als o.a. 'Blood On My Hands', 'For Evermore', 'Cursed', 'Ravenheart' en het afsluitende 'Valentine'. Heel erg spijtig dat de band niet kon ingaan op de vraag naar héél véél meer!
Het Russiche Arkona was er ook bij op die tiende editie van het MFVF. Toen was ik meer dan aangenaam verrasten ook nu zorgde het vijftal voor een knappe set waarin opzwepende en aanstekelijke elementen uit de folk vermengd worden met stevige en zware metalstructuren. Dat Maria “Masja” al haar teksten in het Russisch brengt doet hier niets ter zake. Ze vroeg om een “wall of death” en werd door het publiek op haar wenken bediend dat daarna heel vrolijk en opgewekt verder bleef dansen en springen tijdens de meer naar folk neigende passages. Misschien was er toch een kleine vlek te melden: hun stage-outfit en aankleding was helaas in Moskou verloren geraakt en hier dus niet aanwezig. Al liet het publiek zich dat niet aan hun hart komen en werd er ook nu om meer geschreeuwd.
Het grote Therion met nog steeds gitarist Christopher Johnson als leidinggevende figuur is niet voor een bepaalde muzikale stijl te vangen. Klassieke metal wordt hier immers vermengd met invloeden uit death metal, symfonische metal, gothic en zelfs opera. Het zevental heeft al vijftien studio-albums op de markt en putte dan ook uit dat rijkelijk gevulde oeuvre om hun setlist samen te stellen – we kregen zelfs nummers uit de albums 'Theli' (1996) en 'Secret Of The Ruins' (2001). Na een sterke start doken er plots tal van technische problemen op (micro's die het niet naar behoren deden en hun computer die de geprogrammeerde stukken niet meer voortbracht) en dat zorgde er toch wel voor dat de vaart uit hun set werd gehaald. Gelukkig kregen ze alles na een dikke tien minuten terug aan de praat en werd de set vervolgd met stevige nummers waarin ook het theatrale aspect aan bod kwam. Anderhalf uur lang werden we zo getrakteerd op nummers als 'Cults Of A Shadow', 'Typhon', 'Seven Secrets Of The Sphinx', 'The Beauty In Black', 'Son Of The Sun', 'Muspelheim', 'Lemuria' en 'Ginnungagap' om maar die te vernoemen. Spijtig van de onderbreking want anders kon ik deze show nog meer waarderen. Dit om je maar te zeggen dat alle afwezigen opnieuw duidelijk ongelijk hadden! Een meer dan geslaagde afsluiter voor deze twaalfde editie van MFVF.
Dat ik, en heel vele anderen, duidelijk heb genoten van deze editie, kan je natuurlijk al begrijpen als je deze review hebt gelezen. Het is dan ook meer dan dubbel spijtig dat er volgend jaar geen dertiende editie van het MFVF komt. En als je dan ziet dat liefhebbers van female fronted metal van ver buiten onze landgrenzen naar Wieze afzakken voor dit festival is het dubbel zo spijtig. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er zeker nog een vervolg voor dit schitterend georganiseerd evenement komt.
Report & photo’s: Luc Ghyselen ©
Een festival openen is voor iedere band een moeilijke opgave. Maar het uit de buurt van Rijsel afkomstige vijftal deed dit hier niet onaardig. Hun mix van melodieuze death metal en metalcore viel best te pruimen. Niet dat ik nu meteen op zoek wil gaan naar hun vorig jaar verschenen debuutalbum 'Dark Road To Recovery', maar toch meer dan goed genoeg om dit als “helemaal niet slecht” te gaan omschrijven.
De in Rusland geboren Ayin Aleph en haar gelijknamige band was de tweede band voor deze avond en het viertal bracht een uitstekende mix van theatrale en bombastische metal vermengd met stukken klassieke muziek en opera. Het doet me denken aan wat de Britse supersterren van Queen brachten, maar dan een pak steviger, een pak meer metal gericht. Het was vooral de podium présence van zangeres/toetseniste Ayin die met haar immense mimiek de toeschouwers in de ban hield. Achter de band werd een projectie voorzien van beelden en foto's uit films (50's style), horror en SM. En, voor mij althans, mocht deze set nog een tijdje langer duren.
De vrijdag werd net als vorig jaar afgesloten met een soort van gelegenheidsband. Bass, drums en gitaar staan in voor de muzikale omlijsting terwijl Ailyn Giménez (Sirenia), Maxi Nil (Jaded Star), Karolina Pacan (Skeptical Minds), Iliana Tsakiraki (Enemy Of Reality), Mariangela The Murtas (Tristania), Saeko Kitamae (Saeko) en Kassandra Novel om beurt voor de vocale inbreng zorgen. Zo kregen we o.a. uiterst aangename versies van Twisted Sister's 'We're Not Gonna Take It', Deep Purple's 'Perfect Strangers' en Ronnie James Dio's 'Gypsy'. Maar ook uiterst sublieme versies van The Gathering's 'On Most Surfaces', Porcupine Three's 'Strange', Nightwish's 'Blessed Child' en Evanscene's 'Whisper'. Eindigen deden ze met zijn allen samen op het podium en zodoende kregen wel meteen een knallende afsluiter van de eerste uiterst geslaagde avond MFVF.
Het Nederlandse La Ventura kreeg de eer om de zaterdag op gang te trekken. Ondanks het vroege uur (half elf) was er reeds een vrij omvangrijke publieke opkomst. Het viertal liet zich voor een paar nummers extra omringen met twee mensen die op “titan-drums” (heel uit de kluiten gewassen grote trommels die horizontaal op een stelling lagen) speelden. Hun melodieuze metal waarin je ook elementen uit de gothic metal terug vindt ging er bij het publiek uiterst vlot in. De nummers die me het meest bevielen waren 'Song For An Idiot' (waarvan Carla Van Huizen ons meldde dat we dit niet persoonlijk moesten oppakken) en het knappe 'Memoria', een nummer dat je kan vinden op het dit jaar opnieuw uitgebrachte 'White Crow'-album.
Season Of Ghosts, een mij onbekende band rond zangeres Sophia Aslanidou heeft nog geen studiowerk onder de arm, maar bracht ons een halfuur lang eenknappe mix van rock, metal en elektronica zodat het uitkijken wordt naar hun debuutalbum dat op acht december op de markt zou moeten komen via het label Coroner. 'Human Paradox' zou het schijfje gaan heten en daaruit konden we nu al kennis maken met songs als 'Beautiful' en 'Time Travelers'. Verder kregen we ook een gesmaakte versie van 'Stargazer', een nummer dat sommigen misschien wel kennen daar Sophia dat nummers reeds bracht met Blood Stain Child, haar vorige band.
Dark Sarah is de nieuwe band rond vocaliste Heidi Parviainen (ex-Amberian Dawn). Ook Dark Sarah is nog aan het werk aan hun debuutalbum dat voor twee derde af is. Maar dat liet de band zich niet aan het hart komen en uiterst sterke nummers symfonische metal als 'Memories Fall', Evil Roots', 'Violent Roses' en 'Meeting The Dreamer' smaakten naar meer. Dat ook Zuberoa Aznarez (vocaliste van Diabulus In Musica) een gastrol vervulde tijdens die twee eerst genoemde songs was natuurlijk een heel leuk extraatje.
Knappe symfonische power metal kregen we daarna voorgeschoteld van het Italiaanse Ancient Bards. Opvallend bij het Italiaanse vijftal was dat er naast veel ruimte voor sterke gitaarsolo's ook ruimte was voor korte inventieve basssolo's. Nummers als 'Flaming Heart', 'The Birth Of Evil' (uit hun allereerste album 'The Alliance Of The Kings' (2010)), The Last Resort', Through My Veins' en de tot nieuwe single gebombardeerde 'In The End' werden op een schitterende en uiterst vlotte manier gebracht.
Jaded Star is de band rond Maxi Nil. Ook zij zijn aan het uitkijken om hun debuutalbum op de markt te brengen. Terwijl het viertal stevig in de schoenen staat en eigenlijk meer dan genoeg te bieden heeft op het podium, kregen we hier een aantal extra's aangeboden. Rookkolommen en een aantal confetti-kanonnen zorgden voor extra leven in de brouwerij. Dertig fans, de geselecteerd werden dankzij een wedstrijd op de facebook pagina van de band mochten mee op het podium tijdens 'Wake Up' en als toemaatje eindigde het viertal hun set met 'Keep On Fighting' met extra vocale steun van Mariangela Demurtas.
Vorig jaar konden we kennis maken een Japanse female fronted metal band en dit jaar kregen we zelfs twee bands uit het land van de ondergaande zon aangeboden. Head Phones President bracht ons een set stereotype metal met een uiterst energieke frontdame die ook voor de veel voorkomende hoge krijsende uithalen zorgde. Dit was niet echt “my cup of tea”, al bleef er toch een groot deel van het publiek trouw voor het podium staan.
Skeptical Minds speelt hier al een soort van thuiswedstrijd en het spreekt voor zich dat het talrijk opgekomen publiek dit viertal een beetje op handen draagt. Zelf ben ik niet echt wild van hun muzikale mix van rock, metal en electro die live wel een pak krachtiger uit de boxen knalt dan als je een cd beluistert. Dit nemt niet wel dat ik genoten heb van nummers als 'The Beauty Must die', 'Schizofrenia' en Motörhead's 'Ace Of Spades'
Iets heel anders krijg je als je naar het Spaanse Diabulus In Musica luistert. Hun symfonische death metal/gothic wordt op hun albums steeds mooi ingevuld en dankzij een sterk koor krijg je zo bijna een metalopera voorgeschoteld. Ook hier in Wieze zorgt dat koor voor de nodige ondersteuning. Uit de uiterst knappe en vooral stevige set onthield ik o.a. 'Inner Force'. Dat er ook tijd en wat ruimte werd gemaakt voor een gesmaakte bijdrage van hun landgenote Ailyn Jiménez, die normaal voor de vocale inbreng zorgt bij Sirenia, was natuurlijk een leuk meegenomen extraatje.
Het Zweedse zestal van Draconian brengt een mix van gothic en doom metal waarvan ik het persoonlijk nog warm, nog koud kreeg. Let op, ik wel hierbij niet stellen dat dit slecht of zelfs zwak was, maar mij raakte het niet echt. Met vijf full-albums onder de arm hebben ze keuze te over om voor een gedreven setlist te kiezen.
Ook de drie meer dan uitstekende zangeressen (Liv Kristine, Anneke van Giersbergen en Kari Rueslatten) die samen The Sirens vormden, konden me niet echt boeien. Het drietal kan uit een backcatalogus aan nummers putten om u tegen te zeggen, maar kozen hier voornamelijk voor meer medium tempo en naar ballades neigende songs dan naar het iets vlottere of steviger werk. Zodoende kon ik me niet van de indruk ontdoen dat dit toch wel de vaart uit hun set haalde. Het vele wisselen van de zangeressen (solo, duo, of alle drie samen) was daar misschien ook wel een oorzaak van.
Gelukkig zorgde de Noorse gothic/metalband Sirenia, een band in het leven geroepen door gitarist/songsmid Morten Veland nadat hij wegens meningsverschillen Tristania moest verlaten en met de uitstekende Spaanse vocaliste Ailyn Jiménez in de rangen voor een kentering. Het tempo en de spankracht op het podium ging met een ruk de hoogte in en zodoende konden we met een goed volgelopen zaal genieten van nummers als 'Cold Caress', 'Lost In Life', 'My Destiny Coming To Pass', 'My Minds' Eye', 'The Other Side' en 'The Path To Decay'. Een heel knappe en sterke set.
Leaves' Eyes, de band met vocaliste Liv Kristine, had hier wat te vieren. We werden immers vergast op wat ze zelf aankondigden als de tiende verjaardag-show van de band. En dat hebben we dus geweten. Er werd op geen frank aan pyroctechnics gekeken, muzikaal bracht de band een set om duimen en vingers bij af te likken, een wedstrijd zorgde ervoor dat een dolgelukkig fan een gitaar van de band mee naar huis mocht nemen, de band werd op een aantal tracks extra ondersteund met muzikanten die op akoestische instrumenten speelden (o.a. viool) en gasten als Ailyn Jiménez en Zuberoa Aznarez mochten ook nog een extra duit in het zakje gaan doen. Dat de band tweemaal terug op het podium kwam na hun reguliere set, bewijst dat ook zij, net als het dolenthousiaste publiek, er duidelijk zin in hadden. Dat we getrakteerd werden op sublieme versies van o.a. 'Hell To The Heavens', 'Meredead' , Mike Oldfield's 'To France', 'Hymn To The Lone Sands', 'Into Your Light', 'My Destiny', 'My Heart Belongs To You' (waar Liv met de vlag van haar geboorteland Noorwegen stond te zwaaien) en de ballade 'Emily' (met schitterende akoestische intro door beide gitaristen) zorgde ervoor dat het publiek volledig uit de bol ging. Het verwonderde me zelfs dat het dak op de hallen bleef liggen! Wat een sublieme afsluiter van de eerste volle dag MFVF.
Op zondag mocht het uit Grand Rapids, Michigan afkomstige viertal Aria Flame het festival op gang trekken. De symfonische metal van het viertal wordt vrij gedreven gebracht en zangeres Aziza Poggi kreeg op het podium ook nog vocale steun van o.a. Kassandra Novel en Sabrina Valentine Seven Kingdoms). Meteen een knappe opwarmer voor wat nog moest komen.
Het Italiaanse Evenoire staat al een pak verder al is het vijftal hier nog veel te weinig bekend. Ze hebben twee uitstekende albums onder de arm, maar het is vooral live dat je de band op zijn best hoort. Hun uiterst toegankelijke en zelfs aanstekelijk te noemen mix van gothic metal en folk is een streling voor het oor. En dat zangeres Elisa “Lisy” Stefanoni ook nog een een aardig stukje dwarsfluit speelt is een extra troef. Nummers als 'Tears Of Medusa', 'Seasons Of Decay' en 'When The Sun Sets' werden dan ook echt gesmaakt door het talrijk opgekomen publiek. En dat publiek liet zich zeker niet onbetuigd om mee te zingen tijdens 'Minstrel Of Dolemites', een erg aanstekelijk folky nummer uit hun eerste album. Naar mijn gevoel stond deze band veel te vroeg geprogrammeerd!
Het Japanse Magista Saga brengt klassieke metal, hebben mooie kostuums aan, maar zakken vocaal volledig door het ijs. Ik versta er echt geen snars vanen met die hoge eigenaardige klanken vind ik dit maar niks.
Ex-Meden Agan zangeres, de sopraan Iliana Tsakiraki, is nu de uitstekende frontdame van Enemy Of Reality. Het Griekse vijftal brengt symfonische metal en laat daarbij veel ruimte voor messcherpe, vrij technische gitaarsolo's van Steelianos Amoiridis. Maar het zijn natuurlijk de opera-achtige schitterende vocalen van Iliana die met de meeste aandacht gaan lopen. We kregen een vlot gebrachte set, met allemaal nummers uit hun enige album, waarvan 'Torn Apart' als afsluiter fungeerde.
Viper Solfa ontstond toen vocalist Ronny Thorsen (Trail Of Tears) besloot om een andere richting uit te gaan. Dat ook bassist Endre Moe en drummer Bjorn Dugstad Ronnow die weg wilden opgaan strekte hem meteen en met de toevoeging van Morfeus (ook bekend van bij Mayhem, hier programming, keyboards, gitaar en voornaamste songsmid) vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Om de sound te completeren werd ook zangeres Miriam Renvag gecontacteerd. Al zag ik hier te Wieze ook nog een tweede gitarist. Het zestal, bijna allen gekleed in donkergrijze overalls met een grote “V” op de rug bracht een uiterst strakke en stevige set ruige en soms donker klinkende metal waarin ook vrij veel ruimte was voor technische gitaarpartijen. Dat die set zo strak was, is op zijn best gezegd toch wel verrassend, daar de band nog aan een eerste album aan het werken is (volgend jaar te verkrijgen via Massacre Records) en, vooral, dat dit hun allereerste live show was. Een uiterst aangename verrassing.
De trash metal van het Duitse Holy Moses is niet echt mijn ding en ook nu weer kon het vijftal met boegbeeld Sabina Classen met helemaal niet boeien. Vooral vocaal is dit echt niets voor mij en ik vermoed zelfs dat Sabina's stem erg luid onder de manier waarop ze die hier gebruikt.
Het Nederlandse zestal Stream Of Passion rond de Mexicaanse zangeres/violiste Marcela Bovio, bracht begin dit jaar hun nieuwste album, 'A War Of Our Own', op de markt dankzij een internationaal systeem van “fundraising” waarbij fans een bedrag storten om het album te financieren. Hun mix van gothic met symfonische en progressieve metal zorgt wel voor een erg gesmaakte set. Nummers die me vooral zijn bijgebleven: 'The Curse' waar het publiek een stukje van het refrein mag gaan meebrullen, de knappe cover van Radiohead's 'Street Spirit', en het afsluitende 'Haunted'.
Het Duitse Xandria bracht twee jaar terug één van de betere shows tijdens de tiende editie van het MFVF. Sindsdien werd zangeres Manuela Kraller vervangen door de Nederlandse Dianne van Giersbergen en brachten ze het sterke album 'Sacrificium' op de markt. Met lichtjes gemengde gevoelens wachtte ik hun set af. Maar van bij het begin van de set moest ik al mijn mening herzien. Het vijftal bracht een uiterst daverende set met een aantal nummers uit hun nieuwste album maar ook met prachtige, om niet te zeggen subliem gebrachte oudere nummers. Het speelplezier spatte zo van het podium af en Dianne zorgde ervoor dat alle vorige zangeressen van de band zowaar in de vergeethoek belanden. Wat een set met nummers als o.a. 'Blood On My Hands', 'For Evermore', 'Cursed', 'Ravenheart' en het afsluitende 'Valentine'. Heel erg spijtig dat de band niet kon ingaan op de vraag naar héél véél meer!
Het Russiche Arkona was er ook bij op die tiende editie van het MFVF. Toen was ik meer dan aangenaam verrasten ook nu zorgde het vijftal voor een knappe set waarin opzwepende en aanstekelijke elementen uit de folk vermengd worden met stevige en zware metalstructuren. Dat Maria “Masja” al haar teksten in het Russisch brengt doet hier niets ter zake. Ze vroeg om een “wall of death” en werd door het publiek op haar wenken bediend dat daarna heel vrolijk en opgewekt verder bleef dansen en springen tijdens de meer naar folk neigende passages. Misschien was er toch een kleine vlek te melden: hun stage-outfit en aankleding was helaas in Moskou verloren geraakt en hier dus niet aanwezig. Al liet het publiek zich dat niet aan hun hart komen en werd er ook nu om meer geschreeuwd.
Het grote Therion met nog steeds gitarist Christopher Johnson als leidinggevende figuur is niet voor een bepaalde muzikale stijl te vangen. Klassieke metal wordt hier immers vermengd met invloeden uit death metal, symfonische metal, gothic en zelfs opera. Het zevental heeft al vijftien studio-albums op de markt en putte dan ook uit dat rijkelijk gevulde oeuvre om hun setlist samen te stellen – we kregen zelfs nummers uit de albums 'Theli' (1996) en 'Secret Of The Ruins' (2001). Na een sterke start doken er plots tal van technische problemen op (micro's die het niet naar behoren deden en hun computer die de geprogrammeerde stukken niet meer voortbracht) en dat zorgde er toch wel voor dat de vaart uit hun set werd gehaald. Gelukkig kregen ze alles na een dikke tien minuten terug aan de praat en werd de set vervolgd met stevige nummers waarin ook het theatrale aspect aan bod kwam. Anderhalf uur lang werden we zo getrakteerd op nummers als 'Cults Of A Shadow', 'Typhon', 'Seven Secrets Of The Sphinx', 'The Beauty In Black', 'Son Of The Sun', 'Muspelheim', 'Lemuria' en 'Ginnungagap' om maar die te vernoemen. Spijtig van de onderbreking want anders kon ik deze show nog meer waarderen. Dit om je maar te zeggen dat alle afwezigen opnieuw duidelijk ongelijk hadden! Een meer dan geslaagde afsluiter voor deze twaalfde editie van MFVF.
Dat ik, en heel vele anderen, duidelijk heb genoten van deze editie, kan je natuurlijk al begrijpen als je deze review hebt gelezen. Het is dan ook meer dan dubbel spijtig dat er volgend jaar geen dertiende editie van het MFVF komt. En als je dan ziet dat liefhebbers van female fronted metal van ver buiten onze landgrenzen naar Wieze afzakken voor dit festival is het dubbel zo spijtig. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er zeker nog een vervolg voor dit schitterend georganiseerd evenement komt.
Report & photo’s: Luc Ghyselen ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025