FEAT: 70' TUSH  /  GUY SMEETS BAND  /  DANNY BRYANT • 15 MEI 2015 • PARK VAN EGMONT  ZOTTEGEM

REPORT & PHOTO's: PHILIP VERHAEGE ©

Er zijn nog van die mensen die het hart op de juiste plek dragen. Wel, Filip Morre is zo’n mooi voorbeeld. En niet alleen omdat hij organisator/programmator is van het inmiddels befaamde More Blues Festival. Filip is meer dan dat of zoals ze in het Zottegemse dialect wel eens trachten te plegen,  “t’is miljaar nen toffe pee!”

Het 13e More Blues Festival vind nog steeds plaats in het Park van Egmont, en is bovendien nog steeds een gratis evenement. En dit tijden van crisis, chapeau !

Filip had voor zijn vrijdagavond editie de kaart van de jeugd getrokken. En daar kwam gelukkig heel wat volk op afgesjouwd. De Gentse formatie 70s Tush mocht het vuur aan de lonk steken. En dat deden ze niet onaardig met hun knappe bluesrocktunes. Vocalist Sven Vande Neste vindt backing bij Pieter Minne op gitaar, Marijn Mestdagh (keyboard), Jeroen De Keyser met de baslijnen en Bruno Meeus op drums. Vorig jaar hadden ze een eerste ‘Live’ EP te promoten, en daar vloeiden uiteraard enkele songs uit. ‘Sinners Prayer’ en ‘Soulshine’ werden perfect afgewisseld met rocktunes zoals ‘Tea for One’ van Led zeppelin. Op de setlist mocht uiteraard ook ‘Cortez The Killer’ van Neil Young en Joe Bonamassa’s ‘Look Over The Yonder Wall’ niet ontbreken. Zanger Sven Vande Neste heeft een heuse podiumprésence en drijft hiermee zijn backingband naar een heuse flow.

Na een korte pauze was het hoogtijd om de Nederlandse gitaarsensatie Guy Smeets voor te stellen. Vol bewondering maakten we vorig jaar reeds kennis met dit talent op het Castle Rock Festival in Herzele waar hij vriend en vijand verbaasde met zijn bluesy gitaarriffs. De band is geformeerd rond het 17-jarige talent Guy Smeets en samen met zijn retestrakke ritmesectie (zoals onze Noorderburen het zo graag verwoorden) slingert hij de ene gitaarsolo na de andere de tent in. Uiteraard komen heel wat nummers uit zijn vorig jaar verschenen titelloze debuutalbum. Maar bij Doyle Bramhall II haalde hij voor de gelegenheid het nummer ‘Green Light Girl’, om ons naadloos te verrassen met de vette gitaar grooves van de track ‘Daisy’.
Smeets laat zich ook niet onberoerd om de pas overleden B.B. King te eren met ‘Every Day I Had The Blues’. Vocalist Rob van der Sluis is met zijn rauwe stem toch wel de geknipte man voor de sound. De wondermooie ballade ‘So Many Roads’ staat dan weer in aangenaam contrast met de schitterende tempowisselingen van nummers als ‘True Lies’, waar Guy enorm tekeer gaat op zijn snaarinstrument.

En dan was er nog de intense bewerking van de Cream klassieker ‘Sunshine Of Your Love’, en werd ‘Alchemy’ zelfs fijntjes verweven met de arrangementen van ‘Miss You’. Je weet wel, die Stones klassieker. Smeets lijkt ons ook op de stage ook wat losser over te komen en gaat in het swingende ‘Dreams’ en het hoog oplopende ‘Just Don‘t Care‘ als een wildebras tekeer. We zijn enorm blij dat zo’n jonge knaap bevestigt van wat wij eerder hoorden en persoonlijk zagen. Knappe set !

Danny Bryant dan maar. Een waardige afsluiter van dag één. We zagen deze Engelse  singer-songwriter, gitarist reeds enkele jaren geleden aan het werk op het inmiddels teloor gegane Spring Blues Festival in Ecaussinnes. Daar maakte hij met ‘good old Daddy’ en bassist Ken Bryant en slagwerker Trevor Barr een genadeloze indruk. Nu is zijn vader Ken vervangen door Alex Phillips op basgitaar. Danny is amper 35-jaar en maakt ook nu een meer dan solide indruk. Hij is een protegé van Walter Trout, en dat is nog steeds duidelijk merkbaar in zijn heavy sound. Bryant hoeft dus bij de echte bluesrockers allang geen introductie meer. Zijn album ’Just I Am’ uit 2010 werd onder de grootste superlatieven bedolven en scheerde hoge toppen. Het was dan ook een zware opgave om dit huzaren stukje over te doen, maar Danny slaagde moeiteloos in zijn opzet met de release ‘Huricane’ uit 2013, en het vorig jaar verschenen ‘Temperature Rising’. Voorlopig zijn dit zijn laatste wapenfeiten en net daarom putte hij heel wat nummers uit die albums. De stuwende ritmes van de bluesrocker ‘Prisoner Of The Blues’ zette de tent meteen in vuur en vlam. Danny weet dan ook heel wat songs te omringen met onstuimige gitaarriffs. De titeltrack van het album, ‘Hurricane’ is een midtempo meeslepende song waar heel wat dansscherende fans hun weg vonden tot net voor het podium. ‘Razor Sharp’ is nog zo’n echte bluesrock knaller met uitgesponnen gitaarsolo’s, en waar heel wat dronken gewaande gitaristen zich enkele kunstjes luchtgitaar toe-eigenden. En dan moesten ‘Shut Out The Light’,’Heartbreaker’ en ‘Losing You’ nog de revue passeren. Gewoonweg heerlijk. Ook B.B. King werd geëerd met ‘Love Of Angels’, net zoals hij totaal onverwacht Muddy Waters’ ‘Hoochie Coochie Man’ uit zijn mouw schudde. Als apotheose was er dan nog het luid mee geschreeuwde ’Knocking On Heavens Door’.
Bryant weet duidelijk zijn klassiekers uit te kiezen. De tijd vliegt helaas voorbij. Danny Bryant was alweer top en voor we het goed en wel beseften nuttigen we nog snel wat plaatselijke gerstennat met onze goede vriend Filip Morre. Op naar een korte nacht, en naar dag twee van wat misschien wel het gezelligste festival is in deze kleine blueswereld.