DAY ONE • 1 MEI 2015 • OSPEL NEDERLAND
|
Vrijdag
Grote tent Het was inmiddels de 30ste maal dat het landelijke Ospel voor 2 dagen het mekka was van de bluesfans. De artiesten die op de affiches stonden gedurende de voorbije 29 jaren hebben steeds een grote schare muziekliefhebbers naar Moulin Blues doen afzakken. En dat was bij deze jubileumeditie niet anders. Vrijdag 1 mei om 17 u en onder een stralend zonnetje mochten de Zweedse The Hightones het tweedaagse feestje op gang trekken. Deze viermansformatie mixt, zoals veel artiesten uit hun thuisland, rhythm & blues met rock & roll. Dat de heren de Engelse taal niet perfect beheersen is een feit maar de stomende versies van ‘Stop Trying To Come Back’, ‘My Love Is Here To Stay’ en Bo Diddley’s ‘Mona’ gingen er bij het publiek als zoete koek in. Ruige blues en southern rock zijn de lievelingsgenres van John The Conquerer. Oprichter van de band Pierre Moore zou gitaar hebben leren spelen van een dakloze die vaak bij hem in de buurt vertoefde. In 2014 verscheen hun album ‘The Good Life’ en daar werd ook volop uit geput. Hun set was een schoolvoorbeeld van hedendaagse stevige elektrische blues met een snuifje funk. De eerste dame die op deze jubileumeditie mocht aantreden was Joanne Shaw Taylor. Deze op 16 jarige leeftijd ontdekte Britse gitariste maakte deel uit van de Blues Caravan in 2009. Voor de liefhebbers van gitaardriven bluesrock kwam Joanne als een geschenk uit de hemel. Haar derde album ‘The Dirty Truth’ verscheen vorig jaar en kreeg hier een flinke promotie mee. Nummer als ‘Mud, Honey’, ‘Feels Like Home’ en de titeltrack kregen het publiek op dit toch wel vroege uur reeds moeiteloos in beweging. Nog een dame, maar dan in heel andere categorie is Mavis Staples. Reeds een zestal decennia is Mavis een begrip in de soul, blues en gospel. Met The Staple Singers zorgde zij in het verleden reeds voor opmerkelijke songs, die de tand des tijd zonder problemen hebben doorstaan en daar mochten wij nogmaals van genieten. En al hebben de jaren hun sporen nagelaten op haar stem, een optreden van Mavis is er toch nog altijd eentje om naar uit te kijken. ‘Come Go With Me’, ‘Can You Get To That’’ Why Am I Treated So Bad’ en het door Talking Heads de bekendheid in gezongen ‘Slippery People’ grepen je onmiskenbaar bij de keel. Als er iemand is die de soul, gospel en blues leeft dan is het zeker Mavis Staples. |
Vrijdagse afsluiter in de grote tent was The Devon Allman Band. Devon is de zoon van Gregg Allman en de neef van de reeds overleden Duane Allman. De liefde voor muziek heeft Devon dus niet van de minsten meegekregen. Alhoewel zijn stem doet denken aan deze van zijn vader en de gitaarpartijen sporen vertonen van dat van Duane, kan je Devon onmogelijk van plagiaat beschuldigen. Devon heeft zijn eigen weg gevonden en de nickname ‘zoon van…..’ echt niet nodig om te scoren. Zijn krachtige stem en zijn swingende, lekker in het gehoor liggende, maar vooral kwalitatief hoogstaande songs zijn het handelsmerk van Devon en zijn kompanen. Met een schitterende combinatie van in blues, funk en zelfs pop gedrenkte songs kwam er een einde aan de eerste dag Moulin Blues.
Vrijdag Moulin Blues Café De pauzes tussen de acts in de grote tent werden opgevuld met optredens in de kleinere tent, het Moulin Blues Café. De eerste die daar het podium mocht vullen was Ralph de Jongh. Als Ralph zijn boots ruilt voor zijn naamdragende klompen, weet je dat het menens is. Enkele seconden later gaven zijn klompen het bonkende ritme aan, terwijl de inmiddels ter hand genomen gitaar door Ralph allesbehalve zachtjes werd behandeld. Of het nu elektrisch dan wel akoestisch was, Ralph overtuigde moeiteloos. Met een enorme gedrevenheid wist hij het publiek aan zich te binden, terwijl de geesten van Hound Dog Taylor en Elmore James goedkeurend knikten. De Jongh speelt geen blues, de Jongh is gewoonweg blues. Als frontman van de legendarische Seatsniffers heeft Walter Broes zijn muzikale sporen reeds ruimschoots verdiend. De rootsmuziek laat Broes echter niet los en samen met zijn twee Mercenaries grasduint hij in het rijke verleden van de Amerikaanse rootsmuziek. Instrumentale surf, blues, rock & roll of rockabilly werden in sneltempo over de hoofden uitgestrooid. Wij noteerden knappe versies van ‘You Got Me Dizzy’, ‘Mary Ann’ en Carl Perkins’ ‘Gone, Gone, Gone’. |