Met: Alex Vargas – Damien Jerado – Dan Owen – Hein Cooper – Lonely Dear – Mike Flannery - Lucinda Williams – Sun Kil Moon – Luka Bloom e.v.a.
|
Nakedsong Festival baadt al jaren in de weelde van het Muziekgebouw in hartje centrum Eindhoven. Een keure aan jong en oud talent passeert de revue op een 7-tal podia. Ieder jaar stijgt de kwaliteit, verhoogt het aantal bezoekers en ben je blij het mee te maken. |
|
Vertical Divider
Niet minder dan 22 artiesten, sommige met band andere gestript van alle ruis, kondigden een kwalitatief hoogstaand festival aan. Zonder volledig te zijn een kort overzichten en enkele hoogtepunten.
De Lage Landen zijn vertrouwd met het oeuvre van Luka Bloom. Zijn zelf ontwikkelde gitaarstijl en zijn Ierse roots speelden enkele hits zoals ‘Sunny Sailor Boy’. Makkelijk om het publiek even te laten meekwelen. ‘Where is my tribe’ kwam ook heel toepasselijk met de recente Brexit-uitslag. Wat Luka de quote ontlokte “Let us unite in music”. En dat deed Mick Flannery, die andere Ier, met zijn doorleefde stem. Typisch Ierse storyteller, een troubadour met eerlijke rechttoe rechtaan songs uit het leven gegrepen. Ging nooit vervelen. Wist je trouwens dat hij een rechtshandige gitaar linkshandig bespeelt? Hij neemt dus zijn akkoorden ondersteboven. Een enthousiaste Belg vond dit niet zo moeilijk!? Oefening baart kunst natuurlijk. Er waren natuurlijk ook enkele laagvliegers met grote allures. Voor een Douwe Bob, ooit uitgeroepen tot beste singer-songwriter van Nederland, waren de verwachtingen hoog. Hij had een strijkerskwartet kunnen strikken als begeleiding. Zo’n viooltje en cello gaven inderdaad een noodzakelijke meerwaarde aan zijn ietwat melige songs. Erger : de pretentie spatte uit de kerel als een etterende zweer. Bescheidenheid is een mooie deugd Bob! En dan had je die andere headliner Lucinda Williams. Kon niet verbazen met haar oerdegelijke vertolkingen van countryblues songs, opgeraapt in de katoenplantages van Louisiana. Een overvolle zaal, maar de sfeer van een Grand Ole Opry ontbrak. Ook was het niet helemaal duidelijk wat haar constant wankelend en apathisch op het podium dreef. Damien Jurado kon niet bekoren op het Little Waves festival in Genk en kreeg dus een herkansing. Het publiek had er wel zin in. Vrij hoog gezongen, en zeer sfeervol door de echo in backing vocal. Maar ook hier werd het al snel slaapverwekkend. |
Vertical Divider
Tussendoor kon je nog wat minder bekende en niet overtuigende geluiden oppikken van Dan Owen of Max Jury en Willy Tea Taylor. Deze laatste, een volbloed Amerikaanse farmer met lange baard, voelde zich eerlijk vereerd met zijn roots te kunnen vertellen: van paard tot tractor in ‘Evolution of the cattle men’.
Nakedsong Festival gaat prat op het introduceren van jong talent. Max Meser en band mocht op de Effenaar Stage aantreden met hun recente single ‘Weak For Love’. Hitgevoelige retrosongs à la Miles Kane, met heel wat sixtiesinvloeden. Een aangenaam luidruchtig intermezzo voor de overwegend rustige podia. Hein Cooper overtuigde eveneens. Een jonge adonis uit Australië met een Nederlandse moeder en een prachtige volle stem. Switchte makkelijk en perfect van hoog naar laag. Kwam overgevlogen vanuit Oslo, zonder instrumenten (lost luggage?) en speelde met een geleende gitaar een boeiende en emotioneel geladen akoestische set. Hoogtepunt van de avond werd echter de band van Mark Kozelek: Sun Kil Moon. Een hallucinerende performance van ‘spoken word’ en repetitief bezwerend ritmes. Tranen sprongen in mijn ogen van pure emotie. Een muzikaal schilderij geschilderd met een slowband (waaronder Steve Shelley van Sonic Youth) die steeds dwingender ging spelen. Mark die zijn gefluister opdreef naar een venijnig gebrul. Geen afgebakende teksten, eerder al declamerend en zingend een verhaal vertellen alsof het ter plaatse werd verzonnen. In de media wordt hij nogal eens afgeschilderd als een asshole, maar zijn performance was Kunst met een grote K. Een uiterst geslaagde editie van het gezellige Nakedsong dat stilaan uit zijn voegen barst. Rond middernacht werd er nog een feestje gebouwd in de bar van Meneer Frits met de bluessound van Luke Winslow King. Dancing till next year folks! |
Met dank aan Nakedsong