23 april 2016 • Lotto Arena Antwerpen

Met: Bart Peeters, Warre Borgmans, Circus Ronaldo, Els de Schepper, Johan Verminnen, Rocco Granata, Lissa Meyvis,  Riet Muylaert, Bert Verbeke, Bart Cannaerts, Pieter Embrechts, Herman van Hove, Benny Ludermann, Jeroen Kant (wedstrijdfinalist)
Het was alweer het tweede jaar dat de Nekka-Nacht van lokatie verhuisde. Om het gezelliger te houden en de interactie tussen publiek en muzikanten te verbeteren, werd bewust voor de Lotto Arena gekozen en dat was blijkbaar geen slechte keuze.

Dit jaar kon een centrale gast er fysiek niet meer bij zijn, maar dat bleek voor de inrichtende macht absoluut geen probleem te zijn. En dan hebben we het uiteraard over de Nederlandse meester van de taal en de bühne, Toon Hermans.
Een man van een lach en een traan maar bovenal een figuur die met een grapje of een versje, echt je dagdagelijkse zorgen voor even kon laten verdwijnen. We missen hem nog steeds! Hij werd in 1916 geboren en verliet ons op 22 april 2000.

Net als ieder jaar wordt de lat steeds hoger gelegd en dit jaar was het niet anders.
Met een cast van sterke Vlaamse muzikanten en standup komieken kregen we een avondje om niet meer te vergeten. De meeste deelnemers zijn zelf nog steeds fan van Hermans’ werk.
Tijdens de eerste helft van deze bijzonder knappe show, werden we geëntertained door o.a. Pieter Embrechts met ‘Ik Heb Dit Lied Al Honderd Maal Gezongen’. Riet Muylaert (Jackobond) met haar frêle stem, voegde daar nog een knappe versie van ‘De Appels Op De Tafelsprei’ aan toe. Ex-Sabambaas, Johan Verminnen, mocht ooit persoonlijk een prijs uit handen van Hermans ontvangen, waarop deze laatste zei: ‘Jij hebt talent jongen, jij kunt het nog ver brengen…’ En zijn woorden werden een feit! Daarom kreeg Johan een piepklein rolletje deze avond dat hij opvulde met het nog steeds beklijvende ‘Cafe Biljart’. Van bijzondere momenten gesproken.

Warre Borgmans deed vanvond dienst als Master of Ceremonie en de manier waarop hij zijn taak vervulde, grensde aan het ongelooflijke. Professionalisme, interpretaties, improvisatie, hij blonk in ieder onderdeel uit, kortweg dé geschikte presentator. 
Met Bart Cannaerts kregen we een eerste stuk leuke komedie. Een persiflage op ‘Wat Ruist Er Door Het Struikgewas’ was meteen een schot in de roos. Hermans moet met een goedkeurend oog meegekeken hebben.
Onze Els De Schepper, een dame die, zoals we ze kennen, geen blad voor de mond neemt, was vanavond vrij goed aanwezig én op dreef. Met haar eerste performantie ‘Ik Ben Iemand Van Een Kleine Stad’ en het ‘Limburgs Volkslied’ zette ze meteen de avond in een hogere versnelling.
Tijdens deze eerste helft van de show was er ook aandacht voor een stukje geschiedenis door Herman van Hove, Lissa Meyvis en Benny Ludemann. Dit trio bracht op hun manier weer ode aan de grote Toon Hermans. Met o.m. ‘Lieverd’ en ‘Lente Me’ werd het even stiller in de zaal en terecht.

Net als ieder jaar organiseert Nekka-Nacht ook een concours, dat dit jaar werd gewonnen door een… “Spijtig genoeg een Hollander…”, zo kondigde Borgmans Jeroen Kant, de finalist van de wedstrijd aan. ‘Stiletto’ was het nummer waarmee Kant zich mocht bewijzen en dat deed hij in alle pracht.
Na de pauze ging het feestje verder en Els De Schepper en Benny Ludemann mochten ons het mooie ‘Ze Dekte De Tafel’ brengen.

​En als iemand nog zou twijfelen aan de muzikale kwaliteiten van Bart Peeters, dan zat hij vanavond in een verkeerde zaal. Met alleen zijn gitaar trok Bart alle aandacht naar zich toe met het intimistische ‘Als De Liefde Niet Bestond’. 

Een man die nog niet aan de beurt kwam, was de Belgisch-Italiaanse Rocco Granata die toch wereldfaam verwierf met zijn ‘Marina’. Rocco riep samen met zijn accordeon weer mooie herinneringen op met ‘Handen’. Een zaal waar we toen de muizen konden horen rondtollen…
Lissa Meyvis heeft een wondermooie stem, dat liet ze al horen met ‘Als De Zon Schijnt’ dat ze samen met Bart Verbeke ten beste gaf. Maar met ‘Ik Heb Je Lief’, een solomoment voor haar, ging het dak eraf.

Voor het laatste nummer van deze zeer geslaagde avond, ’24 Rozen’, kregen Bart Peeters en Lissa Meyvis de honneurs. Zij werden bijgestaan door alle andere artiesten, die fungeerden als backing vocalisten. 
Op het outroscherm kregen we een Toon Hermans te zien die afscheid nam van zijn gewaardeerd publiek. Toch weer zo’n moment dat tot nadenken stemt, zelfs als hij er fysiek niet bij was. Het was een ontroerend moment.

De begeleidingsband vanavond bestond uit stuk voor stuk uitstekende muzikanten, die onder het vakkundige oog van Pol Vanfleteren georkestreerd werden.
Het Nederlandstalige lied is niet alleen bestemd voor een select groepje muziekliefhebbers. Vanavond hebben we ook weer, met o.m. ‘Café Biljart’ en ‘Mien, Waar Is Mijn Feestneus’, aan de lijve kunnen ondervinden dat muziek, hoe dan ook, voor iedereen bestemd is, gelijk wat voor kleur je huid is, welk geloof je erop nahoudt, en of je nu hetero, homo, lesbienne of bisex bent. Muziek is universeel en kent geen grenzen. ‘Music was our first love and it will be ‘our’ last, Music of the future, and music of the past…’ Beter kon John Miles het in 1976 niet uitdrukken.

Nekka-Nacht mag een zoveelste pluim op zijn sierlijke hoed steken want om zo’n spektakel, dat zonder enige bekommernis verliep, in elkaar te kunnen steken, daar moet je wel professioneel voor bezig zijn.

Met dank aan Koen – Nekka-Nacht