met: ed desmul & stefan boret - the blues vision - maxwell street - elliott murphy - fischer-z
|
Zaterdag was werkelijk een avondje gevuld met nostalgische muzikaliteit. Naast heel wat plaatselijke bluestoppers waren ook Elliott Murphy en John Watts’s Fisher-Z uitgenodigd. De weergoden waren Tielt blijkbaar wat beter gezind dan vrijdagavond. Het bleef gelukkig droog, en vooral de eerste zonnestralen, na lange tijd in de vooravond, deden blijkbaar heel wat bluesfans deugd. |
|
Vertical Divider
De eerste danspasjes van de middag werden gezet door The Blues Vision. Vijf jaar geleden stond deze jonge band voor het eerst in de Patersdreef. Sindsdien hebben Arne Demets (vocals, gitaar) en drummer Bernd Coene heel wat progressie gemaakt. Gerben Brys moest noodgedwongen forfait gegeven en dus had het duo voor de gelegenheid bassist Carlo Van Belleghem opgescharreld. Wat we vooral onthouden was de hoekige en uitgesponnen versie van ‘Hey Joe’ uit het rijkelijke repertoire van Hendrix en de opwindende rocksong ‘Lonely Night’.
De huisband van de Patersdreef is misschien toch wel Marino Noppe en zijn Maxwell Street Band. Hij mocht en kon niet ontbreken op deze jubileum editie. Reeds voor de twaalfde keer waren Marino (vocals, gitaar) Willy De Vleeshouwer (gitaar), Joos Demeurisse (bas) en drummer Didier Feys te gast op dit gezellige festival. Ze brachten vooral vlijmscherpe Chicago georiënteerde blues nummers. Vooral de jarenlange symbiose tussen Marino en Willy spreken nog steeds tot de verbeelding. De Patersdreef was inmiddels volgelopen voor de eerste headliner van vandaag. Elliott James Murphy is afkomstig uit Long Island, New York City. De in 1949 geboren Murphy groeide op in de buurt van Garden City en bespeelt de gitaar sinds zijn twaalfde. Met zijn eerste band ‘The Rapscallions’ won hij in 1966 de New York Battle Of The Bands. Long time friend, Bruce ‘The Boss’ Springsteen noemt Murphy zelfs zijn ‘bloodbrother’. Telkens Springsteen in Frankrijk vertoeft, nodigt hij Elliott steevast uit om even te komen jammen. Wegens het vele toeren (meer dan 100 shows per jaar) en het grote succes in Europa, woont het gezin Murphy sinds 1989 in Parijs. Sinds zijn debuut album ‘Aquashow’ uit 1973 heeft de man meer dan 30 aangrijpende albums op zijn actief. Keuze en materiaal genoeg voor een heerlijk avondje songwerk. Na Bob Dylan heeft Murphy misschien wel de meest poëtische rocksongs uit de geschiedenis en is ook één van de weinige artiesten die dit niet commercieel doet klinken. Nu kwam Elliott Murphy, singer-songwriter, rockzanger, troubadour en onvermoeibaar tourbeest samen met zijn vaste Franse gitaarwizard Olivier Durand en The Normandy All Stars de Patersdreef op stelten zetten. Elliott zette zijn set akoestisch in met het hemelsmooie ‘The Last Of The Rock Stars’, om naadloos verder te borduren met ‘A Touch Of Mercy’ uit het album ‘Lost Generation’ en ‘Sweet Honky Tonk’. Tijd om Olivier, bassist Laurent Pardo en drummer Alan Fatras erbij te halen. Met een onbesuisde energie kwamen nummers als ‘I Want To Talk To You’ en de blues boogie ‘Take You Love Away’ ons moeiteloos omringen. ‘You Never Know What You’re In For’ werd een meezinger van formaat, net zoals de nummers ‘Hangin’ Out’ en het onverbiddelijke ‘Elvis Presley’s Birthday’. |
Vertical Divider
Het akoestische ‘Somebodies Anniverary’ uit het album ‘Beauregard’ uit 1998 en ‘And Robert E. Lee’ waren een zeldzame cesuur in de set. Op naar de finale met de rockversie van ‘The Last Of The Rock Stars’ en ‘Just A Story From America’, waar weer wat van ‘Twist And Shout’ in verweven werd, en de Stones cover ‘Wild Horses’. ‘April’. Uiteraard volgde er een bisnummer en Murphy koos voor ‘Green River’ uit het gelijknamige album.
Fisher-Z met het Britse rockicoon John Watts mocht het jubileum jaar afsluiten. Een knappe zet van Franky en zijn team. De originele bezetting van Fisher-Z bestaat eigenlijk niet meer sinds 1981. Maar de albums ‘Word Salad’ uit 1979, ‘Going Deaf For A Living’ (’80) en de klassieke release ‘Red Skies Over Paradise’ uit 1981 zijn echt juweeltjes die toch wel hun stempel hebben gedrukt op de hedendaagse rockscène. Nummers als ‘Marliese’, ‘So Long’ en ‘The Worker’ staan nog steeds op de setlist, en doen heel wat herinneringen oproepen. Deze meeslepende nummers doen het dus nog steeds live en werden dan ook uit volle borst meegezongen. John Watts wordt in december 62 jaar maar is nog uitzonderlijk goed bij stem. Samen met Matthew Waer (bass), Matthew Gest (keyboard) en drummer Eric Ankersmit bracht Watts een set gedreven rockmuziek. Al had John heel wat last van de geluidsinstallatie. Maar Watts was uiteindelijk toch best goed geluimd, al kon hij het niet nalaten om bijwijlen de Brexit ook een sneer mee te geven. “Angie’ I hate you, you’re a Jagger song...” met deze boodschap stuurde hij vanavond zijn wereldsong ‘The Worker’ de dreef in. Uiteraard weerklonken uit zijn nieuwe cd ‘This Is My Universe’ ook enkele nummers. Vooral ‘Just-A-Man’ en ‘This Is My Universe’ klonken euforisch. Na alweer enige onenigheid met de soundman kwam dan toch het sterke ‘So Long’ aan de beurt. Het reggae getinte ‘Remember Russia 1979’ en het aan Nelson Mandela opgedragen ‘Will You Be There?’ waren dan weer geestige en dansbare culminatiepunten. Na zijn millionseller ‘Marliese’ uit het album ‘Red Skies Over Paradise’ kwamen het sterke ‘Berlin’ en ‘One Voices’ de cirkel rondmaken.Was dit echt de laatste voice die in de Patersdreef heeft geklonken? Wel, Franky -en uiteraard ook zijn voltallige team- bedankt voor 25 jaar plezier, e juiste sfeer en heel wat drankgenot. Maar vooral voor heel wat schitterende muziek! We zien elkaar alvast op het Patersdreef Indoor Bluesfestival in 2017 ! |