|
|
12 MAART 2017 |
|
Vertical Divider
Toen Peter Gabriel Genesis verliet na het album The Lamb Lies Down On Broadway dacht iedereen dat de band richting uitgang speelde. Niets was minder waar. Drummer Phil Collins scherpte zijn pen en schraapte zijn keel om enkele megahits los te laten op de gewijzigde fanclub. Minder prog en artrock, meer smoothly oorsmerende popsongs. In 1997 hield ook Phil het voor bekeken en zat Genesis, toen ook al zonder Steve Hackett, zonder drummer en zanger. Ray Wilson zag een jeugddroom uitkomen als zanger van supergroep Genesis. Het mooie liedje duurde slechts 2 jaren, maar gaven Ray voldoende krediet om zijn opgedane ervaring tot op heden te vergulden. De goed gevulde Limburgzaal in Heerlen genoot van zijn uitzonderlijk stemtimbre. Ray Wilson, bescheiden in gigantische letters op een achtergronddoek, zingt wel een kwartje lager dan ouwe getrouwe Phil of Peter.. Bij aanvang werd technisch nog even gezocht naar de juiste balans tussen het instrumentarium onder een verdoezelende galm en een harde knal die onvrijwillig aan La Bataclan in Parijs deed denken. Loos alarm en zeker geen paniek. Bij Not About Us, uit het allerlaatste album van Genesis, viel de puzzel in elkaar en zong Ray zijn prachtige ballad onder begeleiding van viool en cello, gevolgd door een akoestische en ingetogen versie van 'Another Day'. Echt boeiend werd het toen uit de oude doos werd getapt. 'Trick of the tail' is Ray's favoriete album. Een medley hieruit bracht de virtuositeit van zijn achtkoppige band naar boven. Met 'Follow you follow me' zwichtte het publiek richting nostalgische bui. Tegen alle verwachtingen schalde even later in een perfecte uitvoering Peter Gabriels’ 'Solsbury Hill' door de wiegende zaal. |
Vertical Divider
De 2de set werd bombastisch ingezet met CAS.en een heavy gitaarduel in The Dividing Line met obligate drumsolo.Het oeuvre is sterk, wanneer klassemuzikanten daarmee aan de slag gaan, imponeert het resultaat. Mooi afgelijnde partijen in hetbekende 'In Your Eyes' . Ook hier mocht koperblazer, dwarsfluit en sax player Marcin Kajper de show stelen. Tweede verrassing van de avond werd nog een Peter Gabriel klassieker. Megahit 'Biko' kreeg mondjesmaat meerstemmigheid van een ontroerd publiek. Ook Ray kende een nostalgische reflex met 'Alone' dat refereert naar zijn leven in Schotland, een zelf gecomponeerde ballad. Als knallende (bijna) afsluiters mochten 'Land of Confusion' en ‘Jesus He Knows Me’ niet ontbreken. En het publiek kwijlde van genoegen met de uitgesponnen versie van ‘Congo’, het debuutnummer van Ray als zanger in 1997. Als toemaatje werd dan nog ‘Inside’ uit zijn periode met de band Stiltskin en het bizar vertolkte ‘Mama’ uit 1983 voorgeschoteld. Was dit nu een onvergetelijk concert? Neen, niet echt. Ray Wilson tourt al een tijdje als veredelde covergroep met het latere repertoire van Genesis. Ook een ‘classic’ oeuvre, toch minder wereldschokkend dan de beginjaren met Peter Gabriel en Phil Collins samen. |