25 – 28 Maart 2016 • Turnhout

Met: Twisted Rod – Foxy & Her Ravens – WB & The Mercenaries – JD McPherson – The Bugalettes – Mike Phantom & The Bop-A-Tones – Modern Earl – Wild Boogie Combo – Eastville Sinner – Bill Fadden & The Rhythm’ Busters – Matt & Peabody Ducks – Miss Mary Ann – The Texarkana Trio – Deuce Coupe – Nelson Carrera & The Scoundrels – The Slipmates – Ann Lee And The Rhythm Rifles -  Goon Matt & Lord Benardo – Slapback Johnny – The Louis King Show – Big Time Bossmen
Eventjes zag het ernaar uit dat de 20- jarige jubileumeditie van vorig jaar, het einde inluidde van deze Belgische Rockabilly hoogmis. Groot was de opluchting dan ook, toen organisator Peter Van der Flaes in het najaar van 2015 het bericht de wereld instuurde dat de toekomst van Rockin’ Around Turnhout verzekerd was. Dat die toekomst er rooskleurig uitziet, was te merken. Traditiegetrouw was er ook nu weer op vrijdagavond The Official Pre-Party. Die ging door in het uitermate sfeervolle Theater 1900 met de Tsjechische Twisted Rod. Dit trio, bestaande uit zanger/gitarist, drummer en bassist legde de lat onmiddellijk erg hoog. Oorspronkelijk in 2009 gestart als een psychobillyband, ontdekten de heren al vlug het werk uit de Sun studio. 
Dit was de aanleiding om resoluut van stijl te veranderen. Inmiddels heeft Twisted Rod reeds twee albums op zijn palmares. Het onlangs verschenen ‘Boozin’ & Boppin’’ bulkt van de ‘good old rock & roll’. Met een hoop eigen songs, aangevuld met enkele covers joegen zij de Theatertemperatuur al vlug enkele graden de hoogte in. Wat een energie stralen die gasten uit. Pompende baslijnen, drumpartijen die je recht in het aangezicht slaan en een gitaar die je naar hogere sferen stuurt, deden het publiek al vlug naar meer verlangen. Super performance!

Zaterdagavond was ‘the place to be’ zoals steeds zaal de Kuub in cultuurhuis De Warande. De gebeurtenissen in Brussel afgelopen week, hadden ook een weerslag op de zaterdagse affiche. De in Spanje residerende Charlie Hightone moest wegens geannuleerde vluchten jammer genoeg forfait geven. Dit forfait zou echter vakkundig opgevangen worden door onze eigen Walter Broes en zijn Mercenaries. Maar eerst waren er nog de Nederlandse Foxy & Her Ravens die de spits mochten afbijten. Frontvrouw Stephanie ‘Foxy’ Vos en haar kompanen zijn naast de rockabilly ook beïnvloed door jazz en rhythm & blues. Het samengaan van deze genres geeft natuurlijk een hoop mogelijkheden. Mogelijkheden die Foxy niet schuwt. Haar krachtige stem leent zich bovendien uitstekend voor haar veelzijdig repertoire. Een rock & roll klassieker als ‘That’s Allright Mama’, het jazzy ‘Summertime’, het zwoele ‘Fever’ en Ray Charles’ ‘Hallelujah I Lover Her So’, waren maar enkele songs die Foxy met klasse presenteerde. Bekend is zij vooral door haar versie van de Leiber/Stoller song ‘Love Potion No 9’, die vanzelfsprekend niet mocht ontbreken. Sporadisch nam ook Huey Moor, op staande bas en gekend van The Ragtime Wranglers, plaats achter de microfoon, wat dan weer voor de nodige afwisseling zorgde.
Het cancelen van de vlucht van Charlie Hightone, zorgde eventjes voor organisatorische moeilijkheden. Niet voor lang echter want in WB & The Mercenaries had Peter Van der Flaes een waardige vervanger gestrikt. Waren The Seatsniffers destijds België’s trots in het rootsgenre, dan mag nu ex-front Seatsniffer Walter Broes samen met zijn Mercenaries zich deze titel toe-eigenen. Goede wijn behoeft nog steeds geen krans en dat geldt ook voor Walter. WB & The Mercenaries zijn zeker geen gemakzuchtige doorslag van The Seatsniffers. Neen, daar is Broes té muzikaal en té veelzijdig voor. Broes ademt als het ware de rootsmuziek. Wanneer hij zijn Guild omgordt dan weet je dat hij niet meer te stoppen is. En dat was hier niet anders. Vanaf het eerste nummer gingen Broes en zijn kompanen er voor de volle 100 % voor. Zijn gedreven gitaarspel en zijn specifieke, doordringende stem wisten het publiek zonder problemen te bekoren. Nummers als ‘Dizzy’ en ‘Man Child’ kent iedereen en naar verluidt werkt de band aan een full cd. Wij kijken er reeds naar uit, en zoals aan de reactie van het publiek te horen was, velen samen met ons. Schitterend optreden!
​
JD McPherson zal waarschijnlijk voor eeuwig en altijd vereenzelvigd worden met zijn ‘North Side Gal’. Nu is daar niks mis mee maar de sympathieke JD heeft meer in zijn mars. Zijn debuutalbum ‘Signs & Signifiers’ zorgde niet alleen voor een hoop nieuwe fans, maar zakelijk openden zich ook vele deuren. Van het Hi-Style label van Jimmy Sutton, die trouwens nog steeds bassist is in JD’s band, verhuisde McPherson naar de major Rounder. Ook muzikaal evolueerde JD. Zijn liefde voor de fuzzgitaar kwam reeds tot uiting op zijn tweede album ‘Let The Good Times Roll’, maar live wist de man uit Broken Arrow Oklahoma, gesymboliseerd door het spandoek met de gebroken pijl achter hem op het podium, daar nog een extra dimensie aan toe te voegen. JD’s set was zonder meer subliem. Het experimenteren met klanken en ritmes, wat reeds te horen is op ‘Let The Good Times Roll’ werd live nog een pak indrukwekkender en boeiender. Zijn setlist was een mooie mix van songs uit zijn beide albums, waarbij de nummers uit ‘Signs & Signifiers’ een soundupgrade kregen. Wij noteerden pakkende versies van het door het publiek luidkeels meegezongen ‘Country Boy’, ‘Fire Bug’, een tot trance aanzettende ‘Wolf Teeth’, het met een super spacey intro en outtro opgefriste ‘Bridgebuilder’, ‘Shy Boy’, ‘Mother Of Lies’ en natuurlijk ‘North Side Gal’. JD kwam, speelde en overwon. Tof was ook dat hij zijn verbondenheid met Turnhout, waar veel voor hem begon, niet onder stoelen of banken stak. JD McPherson was zonder meer de gedroomde zaterdagse afsluiter!
Na een korte nacht omwille van de overschakeling van winteruur naar zomeruur, kwamen we zondag wat traag op gang. Een echt probleem was dat niet, want de zondagnamiddagse old school car & bikeshow en vintage fleamarket lieten ons toe om onze stramme spieren op een gezapig tempo terug te activeren. Het plein aan De Warande stond ook dit jaar weer aardig gevuld met glimmende bolides uit de fabuleuze fifties, die op heel wat begerige blikken konden rekenen. Leuk is ook dat het publiek op dat moment gratis van enkele optredens kon genieten. En die optredens waren weer van een uitermate hoog niveau. Eerst mochten The Bugalettes hun ding doen. En eerlijk gezegd, om eens een cliché te gebruiken…..wij werden van onze sokken geblazen. De vocale harmonieën van de drie, in prachtige retrojurken gestoken dames deden ons een beetje wegdromen richting Andrew Sisters. Swing, jump, rock & roll, jive en hillbilly, de dames brachten het allemaal met een enorme dosis vakmanschap. Het swingende ‘Rag Mop’, de rock & roll van ‘I’ll Never Let You Go’, ‘Little Red Rooster’, het door Big Sandy speciaal voor The Bugalettes gepende ‘Confusion Love’ en ‘Gonna Romp And Stomp’ waren onze muzikale paaseitjes. Voor de stevige, wilde rock & roll en rockabilly zorgden Mike Phantom & The Bop-A-Tones. De goed in het vlees zittende Mike heeft niet alleen een krachtige stem, maar heeft ook zo een beetje de Elvislook. Dat Mr. Spock een gitaarvirtuoos was, wisten wij niet, maar toen vanonder het masker niemand minder dan Patrick Ouchène tevoorschijn kwam, werd ons één en ander duidelijk. Mike heeft met Patrick de juiste gitarist gekozen. Patricks jarenlange ervaring op de zes snaren en zijn tomeloze energie stonden garant voor rauwe, dampende, ophitsende rock & roll. Zeker een band met een mooie toekomst!

Nog eventjes genieten van een frisse pint om dan de kroegen in te duiken. En dat was ook dit jaar geen sinecure. Het leek er ook nu weer op dat er ieder jaar meer en meer volk op die kroegentocht afkomt. De hoofdreden hiervan is ongetwijfeld het hoog niveau van de bands. Het was er zo immens druk dat wij in vele cafés zelfs niet verder raakten dan de voordeur. In de zaken waar wij met heel veel moeite wel een plaatsje wisten te bemachtigen, werden wij getrakteerd op gedreven muzikanten. Eén van de bands die een diepe indruk op ons maakte, was Modern Earl. De manier waarop deze gasten stevige rock mixten met country en southern rock was een aangename gewaarwording. The Allman Brothers Band en Country Joe McDonald zitten duidelijk in de genen van de sympathieke frontman/zanger/gitarist en showbeest Christopher Earl Hudson en zijn maten. Een blik op ons uurwerk, dreef ons in versnelde pas naar de Kuub, waar om middernacht The Louis King Show het zondagse licht mocht doven. ‘The King Of The Rockin’ Blues’ is maar één van de vele superlatieven die deze Australiër op zijn visitekaartje mag zetten. En of dit alles nog niet voldoende was, liet Louis zich nog begeleiden door één van de meest energieke rockabillygitaristen van Nederland Jeroen van Gasteren, beter gekend als CC Jerome. Samen met zijn rockende Jetsetters, waaronder superman op staande bas Deon Buck, kon Louis King zich geen betere rockende en rollende backingband dromen. Rocking blues, rock & roll, rockabilly en soul deden de Kuub nog maar eens daveren. King dreef ons met een onmetelijke dosis energie van Elvis naar Jimmy Reed, B.B. King, Carl Perkins, Howlin’ Wolf en zo kunnen wij nog wel enkele regels vullen. Bovendien waren de subtiel, maar daarom niet minder denderende guitarbattles tussen Louis en CC een lust voor het oor. Hoogtepunten vernoemen is onmogelijk. Het optreden was gewoonweg een aaneenschakeling van toppers. ‘One Track Mind’ en ‘Funny Little Valentine’ waren een deugddoende massage voor onze trommelvliezen, net als de rest van de playlist trouwens.

Een welgemeende proficiat willen wij ook aan het adres van dj’s Lawen Stark, Toff ’n Off, Willie Storm en Turkey sturen. Zij zorgden ervoor dat de danslustigen niet stilvielen tijdens de pauzes.

En dan te bedenken dat wij dit allemaal zomaar gepresenteerd kregen. Bedankt Peter en een dikke proficiat voor de schitterende en gevarieerde affiche die jij weer wist samen te stellen!

Met dank aan Peter van der Flaes - vzw Grasshopper