5 september 2015  • De Witte Zaal Bolderberg

Voor de derde maal op rij vond in De Witte Zaal in Bolderberg, September Blues plaats. Net als bij de vorige edities was ook nu de opbrengst ten voordele van de vzw Recovery, die jongeren met een hersenbeschadiging ondersteunt. Het viel op dat hoe langer hoe meer bluesfans de weg naar het gezellige Bolderberg vonden. Ook ditmaal hadden de drijvende krachten achter de vzw, met name Marcel Schaeken en Marc Philtjens, weer voor een prachtige affiche gezorgd. Met twee Belgische en één Nederlandse band werd andermaal duidelijk dat je niet steeds artiesten uit het land van Uncle Sam nodig hebt om het publiek een gezellige en sfeervolle avond te bezorgen.

Spitsafbijters van dienst waren de jongens van Bourbon Street. Met frontman en bassist Mario ‘Little M’ Jossels heeft de band tevens een ijzersterke stem in huis. Het rauwe, vaak wat schorre in zijn stem versterkt zonder meer Bourbon Streets blues. Al van bij de opener ’29 Ways’ was de toon gezet voor een uurtje no-nonsense blues, funk en rock. Covers wisselden af met eigen songs, waarbij dient gezegd te worden dat de eigen composities zeker niet moeten onderdoen voor andermans werk. Uptemposongs als ‘Hometown’ en  ‘Monday Lovers’ gingen hand in hand met slowblues ‘The Owl’, met sublieme mondharmonica van Luc ‘Daddy Bean’ Boonen en dito snarenspel van Jo ‘Jojo’ Vossen. Bovendien vierde de band die avond, dag op dag, hun vijfjarig bestaan. Dit was voor de partners van de bandleden hét moment om hun muzikanten op het podium met een cadeautje te verrassen. Puik optreden!
Enige buitenlandse band op de affiche was Barrelhouse, ongetwijfeld de langst bestaande Nederlandse bluesband. Inmiddels is de band aan zijn 41ste levensjaar begonnen en zoals zangeres Tineke Schoemaker het zo mooi verwoordde ‘we hebben ze allemaal overleefd’. En hoe? Op Tinekes stem heeft de tijd geen vat  gekregen. En als de gitaartandem Johnny en Guus Laporte alle registers opentrekken, laten ze menig jonge snarenplukker diep in het zand bijten. Voeg daarbij nog de pompende bas van Jan Willem Sligting, de hemelse pianoklanken van Han Van Dam en de klokvaste drumpartijen van Bob Dros en je weet meteen dat Barrelhouse de vermelding ‘superband’ op het naamkaartje mag zetten.
Een vermelding die zij in 1978 reeds waarmaakten door hun samenwerking met niemand minder dan Albert Collins. Een samenwerking die inmiddels ook werd vastgelegd op dvd. De setlist bestond dan ook uit een bloemlezing van Barrelhouses in de loop van de jaren vakkundig opgebouwd repertoire. ‘Skin And Bones’, ‘Bring It On Home To Me’en het met Guus Laporte aan de koebel gebrachte ‘Beware’ waren maar enkele van de vele parels.  Gitaarwizzards Johnny en Guus persten aan de lopende band opzwepende solo’s uit hun snarenplank, terwijl Tineke de boel nog flink aanwakkerde. Slowblues ‘Hard Time Killing Floor’, weliswaar zonder de Mongoolse muzikale groep Altai-Hangai, getuigde ook nu weer van een zeldzame schoonheid. Barrelhouse had er duidelijk zin in en het publiek ook. Memorabele set!

Iedere band had wel iets te vieren. Ook Blues Lee, want zij zitten momenteel ook reeds 20 jaren in de business. Als er één band is die Limburg destijds op de blueskaart zette dan was het wel Blues Lee. In die 20 jaren is de band geëvolueerd, met als resultaat een geluid zoals er in Belgenland geen tweede te bespeuren valt. Neem nu de instrumentals ‘Dolphin’s Swing’ of ‘Caribbean Duck’ die zonder moeite de gloriejaren van de swing een hedendaags gezicht geven. Meer zin in hillbillymusic? Geen probleem want daar heb je ‘Hillbilly Joe’. Om maar te zeggen dat de huidige Blues Lee niet voor één gat te vangen is. Met Bies Biesmans op de saxofoon, Karel ‘Helix’ Phlix op zijn handcrafted Guttlins, Jan ‘Catchy’ Corthouts op gitaar, Steph Collart aan de bas en de jerrycanbas en Yves Bosmans op drums heeft de band niet één maar vijf frontmannen. En welke band kan dit evenaren? Achter de schermen werkt Blues Lee aan nieuw materiaal dat hopelijk spoedig de weg naar de opnamestudio zal vinden. Onze interesse kreeg na dit optreden in ieder geval een enorme boost. Na een stomend anderhalf uur trokken Bies en zijn kompanen met het overbekende ‘Bye Bye Letter’ de stekker uit een uitermate geslaagde derde editie van September Blues. Hopelijk vertaalt dit succes zich ook in een schitterend financieel resultaat, zodat Pieter Jan en zijn lotgenoten van een adequate ondersteuning mogen blijven genieten.