|
De zon stak nog een stevig tandje bij, met zweten en puffen tot gevolg, maar de geprogrammeerde toppers deden ons deze ongemakjes al heel vlug vergeten. |
|
Vertical Divider
Rock & roll en rockabilly zijn niet alleen van alle tijden, het zijn ook muziekvormen die zich niet beperken tot Amerika, het land waar ze destijds ontstonden. Ook Finland herbergt muzikanten die deze genres met veel passie en overgave weten te brengen. Eén van die bands zijn Mike Bell And The Belltones. Hun naam ademt de sfeer van de golden fifties, maar hun muziek doet dat nog meer. ‘Go Hog Wild’ had wat country in de genen, maar ‘The Beat That Can’t Be Beat’ uit hun gelijknamig album was rockabilly zoals wij die nog steeds enorm kunnen waarderen. De muzikaliteit die deze gasten uitstralen is overweldigend. Het feit dat alle bandleden ooit in een band de double bass bespeelden, verklaart heel veel. Great performance!
Het zoveelste bewijs dat rock & roll en rockabilly verder reiken dan het land van Uncle Sam, leverden The Buckshots. Aangevoerd door frontdame Els Oostvogels mixt de band hillbilly, rockabilly, rock and roll en country op een manier waarop veel buitenlandse bands gewoon jaloers mogen zijn. De thuisbasis van The Buckshots is Gierle en dat is zeker niet negatief bedoeld. Alhoewel het voor de band dus een thuismatch was, maakten zij er niet vlug komaf mee. Een teken van een doorgedreven professionaliteit. ‘Gaan en blijven gaan’ is ongetwijfeld hun motto en interessant voor de organisatie……geen torenhoge verplaatsingskosten. Buckshots keep goin’ on, you are so damn good! Zowel Lilly Moe als haar begeleidingsband zagen wij reeds eerder op het Titty Twister podium. Haar begeleiders, Roy Thompson And The Mellow Kings speelden een dag eerder en Lilly Moe herkenden wij nog van haar gastoptreden met Nico Duportal in 2014. Samen met Roy Thompson en zijn band serveerde Miss Moe een ronduit adembenemend optreden. De set was een mooi samengaan van blues, rhythm & blues en rock & roll. Na de instrumentale intro trakteerde Lilly ons op een krachtig ‘Mama, He Treats Your Daughter Mean’, ‘Sick And Tired’ en ‘Got My Mojo Working’. Haar duetten met Roy Thompson, ‘Turn The Lamps Down Low’ en ‘Ding Dong Daddy’ klonken bovendien hemels. The Polecats waren ongetwijfeld ‘the craziest men on the Titty Twister stage’. In 1977, in volle punkperiode ontstond de band in Noord Londen. Rockabilly en een stevige dosis psychobilly en punk zijn de ingrediënten voor het repertoire van The Polecats. Voeg daarbij nog de broodnodige dosis anarchie, die zich vrijwel onmiddellijk uitte toen de als door demonen bezeten zanger Tim Polecat het nodig vond om het op het podium aanwezige bekertje water, in de richting van het mengpaneel te schoppen. Niet dadelijk onze favoriete band, maar daar dacht het publiek gelukkig anders over. Wie ons wel steeds weer kippenvel weet te bezorgen zijn de mannen van The Bellfuries. Een solide ritmesectie, een meesterlijke leadgitarist, een warme stem, goed in het vel zittende eigen songs, aangevuld met enkele goed gekozen covers en het feest kon beginnen. |
Vertical Divider
Als cover koos de band voor het knappe ‘She’s A Woman’ van The Beatles, een nummer dat destijds de b-kant was van ‘I Feel Fine’. Natuurlijk mocht ook dé Bellfuriesong bij uitstek ‘Beaumont Blues’ niet op de setlist ontbreken. De manier waarop deze band het publiek elke keer opnieuw weer weet te begeesteren, is bijna bovennatuurlijk. En alsof dit alles nog niet voldoende was, sloot de band andermaal fenomenaal af met hun a capella versie, enkel door handclaps van het publiek begeleidde ‘Cupid’ van Sam Cooke. Wat een band en wat een optreden! Gelukkig kunnen we The Bellfuries opnieuw aan het werk zien tijdens Turnhout Royal op 21 juli op de Grote Markt in Turnhout. Van sommige dingen krijg je nooit genoeg, zeker niet van The Bellfuries.
En nog was het feest niet gedaan, daar waren Darrel Higham & The Enforcers verantwoordelijk voor. Darrel is momenteel de ‘mister rockabilly on the 6 strings’. Wanneer hij zijn Gretsch omgordt, dan weet je het wel. Met een enorme overgave en dynamiek serveerde hij een helse rit door de rockabilly. Rick Nelson, Elvis Presley, de Sunperiode, het zit allemaal in zijn set vervat. Higham is een enorme fan van Eddie Cochran en zijn versie van Eddie’s ‘Somethin’ Else’ is nog steeds de beste coverversie die wij ooit hoorden. Ook straf waren Darrels versies van Presley’s ‘Burnin’ Love’ en ‘I’m On Fire’ van boss Springsteen. Darrel Higham & The Enforcers waren de beste afsluiters die Sjock zich voor zijn 41ste editie kon dromen. En wie ons op de mainstage bijbleven, waren Los Blancos met mooie melodieuze songs die bol stonden van steengoeie rock, soul en rhythm & blues; The Offenders die op sublieme wijze ska met rock vermengen; Aloha Sluts en natuurlijk de Keltische punkrock van Flogging Molly. Moe maar uiterst tevreden kropen wij die zondagnacht tussen de lakens. Zoals ieder jaar was Sjock ook nu weer super. De diversiteit die organisator Gunter Daems steeds weer in de programmatie weet te bewerkstelligen, is gewoonweg schitterend. Bedankt Gunter en alle vrijwilligers van het Sjockteam. Wij zullen er weer dolgraag bij zijn op 7, 8 en 9 juli 2017 voor de 42ste editie van ons Rock ‘n’ Roll Highlight Of The Year’! Met dank aan Gunter Daems, Hans Kersemans Sjock Festival. |