Met: Bigwood Leonard, Willie Buck & Robbert Fossen band, Richard ‘Rip Lee’ Pryor, Johnny Mars & The North European Jazz and Blues Orchestra, Kyla Brox feat. Victor Brox, Mátyás Pribojezski Band, Laurance Jones, Eric Bibb feat. Olli Haavisto |
|
|
25 MAART 2017 |
|
Vertical Divider
Voor de 21ste keer alweer had John Hendrix een schitterend programma samengesteld. Op papier zeer interessant, maar dat bleek live ook zo te zijn. Wat de echte blues betreft is dit festival toch zeker één van de meest toonaangevende van de hele Benelux. Maar genoeg lof, toeters en bellen, want het ging om de muziek, en daar zat veel, heel veel goeds tussen. We kwamen iets te laat om het volledige optreden van Bigwood Leonard te zien. Deze band won het BRUL (Blues en Roots Uit Limburg) contest in 2016 en daarom mochten ze hier openen. Met een zeer slecht gebalanceerde sound en vooral een gitaargeluid dat het rampzalige moeiteloos oversteeg, wisten ze toch een klein deel van het publiek voor hun podium te houden. Energiek en enthousiast zijn zanger/harpist Bernd Vanherle en zijn mannen zeker, maar hun punk ‘n’ roll, bluesrock en rock, weet niet iedereen te boeien. Jammer genoeg lijdt de band een beetje aan het ‘vlees noch vis’-syndroom. Het einde van hun set kregen niet veel mensen mee, want ondertussen was in de Limburgzaal de Robbert Fossen Band al gestart, de begeleidingsband van Willie Buck. In de band herkenden we de Belgische gitarist Tim ‘Shakedown Tim’ Ielegems, mondharmonicaspeler Thomas Toussaint en een voor mij onbekende 19 jarige, fantastische, drummer. De eerste drie songs, gezongen door Robbert Fossen zelf gaan erin als zoete koek en het publiek komt al helemaal in de Muddy Waters-stemming. De band was nog wat zoekende, maar dat verbeterde gaandeweg het concert. Willie Buck is al tachtig, maar zijn stem en performance lieten dat niet blijken. Hij zingt nog zeer energiek de ‘real deal’ Chicago blues. Een goed ingelichte bron vertelde mij dat deze man in Chicago niet weg te houden is bij jamsessies en clubconcerten. Hij rijdt nog steeds zelf van de ene naar de andere club. Magisch, als je zo oud mag worden. Met zijn openingssong ‘Blow Wind Blow’ kreeg hij de aandacht van het publiek en met nummers als ‘Streamline Woman’ van Muddy Waters, waande je je in de jaren vijftig in Chicago. Prachtig! Jammer genoeg mochten we het einde van Bucks concert niet meemaken, want het tijdschema verplichtte ons om te kiezen tussen de Rabozaal of het Theatercafé. We kozen ervoor om eerst naar het optreden van Richard ‘Rip Lee’ Pryor te gaan in het Café. ‘Rip Lee’ is de 58 jarige zoon van de bekende, in 2006 overleden harpist Snooky Prior. De appel valt niet ver van de boom zullen we maar zeggen, want ook Richard heeft heel wat bluesbloed door zijn aderen stromen. Met een akoestische gitaar, een mondharmonica en een warme stem brengt hij drie zeer strak gespeelde songs. Ritme, tempo en timing zijn feilloos, deze man lijkt wel een metronoom. Nog vooraleer zijn begeleidingsband Little Boogie Boy Bluesband op het podium verschijnt, weet hij al te overtuigen met een bekend nummer van zijn vader Snooky, nl. ‘Crazy ‘bout My Baby’, een zelfgeschreven song ‘Nobody But Me’ en het van Roy Brown bekende ‘Good Rockin’ Tonight’, of toch iets dat daar tekstueel op leek. Kippenvel kregen we toen hij met de hele band op het podium stond en zijn Sonny Boy Williamson trilling in zijn stem nog meer tot uiting kwam. Om nog iets van het optreden van Johnny Mars & The Northern European Jazz & Blues Orchestra mee te pikken moesten we ons haasten naar de grote Rabozaal. Johnny stond daar met een groot orkest van zeventien muzikanten en een dirigent. Hij bracht een schitterende set big band muziek. Het werkte! ‘Halelujah’ van Ray Charles klonk fascinerend en in ‘Rock Me baby’ mochten de gitarist, tenor- en sopraansaxofonist, trombonist en bassist een solo geven. De in South Carolina geboren Johhny Mars liep vocaal een beetje verloren in het instrumentaal verder prachtige ‘Summertime’, maar op de harp verbaasde hij keer op keer. Wat een ongelooflijk virtuoze mondharmonicaspeler is die Mars toch. Tijdens het overbekende en eigenlijk kapot gespeelde ‘Sweet Home Chicago’ vertrokken we richting de kleinere Limburgzaal waar de volgende act stond geprogrammeerd. Officieel stond deze 37 jarige blues en soul zangeres Kyla Brox aangekondigd als Kyla Brox Band feat. Victor Brox. Kyla uit Manchester heeft alles om het zeer ver te schoppen. |
Vertical Divider
Ze is de jongste van vijf kinderen uit een muzikale familie (ze zingen allemaal!). Haar moeder zong en actueerde in de allereerste musicalopvoering van ‘Jesus Christ Superstar’, haar vader heeft altijd trompet gespeeld in het jazz- en bluescircuit. Hij heeft zijn eigen band, de Victor Brox Blues Train. In 2008 trouwde Kyla met Danny Blomeley, de bassist van haar band. Ze heeft een heel warme, soms zwoele, dan weer zeer krachtige powerstem. Soul, blues of jazz-getinte songs, het past allemaal bij haar. Met ‘Beatutiful Day’ wist ze haar publiek op te warmen. In ‘3-6-5’ kreeg ze de aanwezigen zover om mee te zingen en te klappen. Maar toen ze haar dwarsfluit tegen haar lippen zet, kwamen er ook nog eens hemelse geluiden tevoorschijn. Het wordt niet vaak gedaan en is hoogst ongebruikelijk, maar blues en soul met een dwarsfluit, het heeft iets verfrissends en brengt daarbij nog meer zuurstof in haar muziek. Zeer overtuigend zong ze de ballad ‘Change Your Mind’ waarin ze een prachtige dwarsfluitsolo gaf. ‘Lovin’ Your Love’ klonk lekker funky, terwijl ‘If You See Him’ nogal swampy aanvoelde. Haar vader, trompettist/zanger Victor Brox stapte het podium op en ze brachten onder andere samen een versie van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’. Victor is duidelijk meer trompettist dan zanger. Maar de stem van Kyla maakte dat goed.
Ondertussen, in het Theatercafé, startte de Hongaarse Mátyás Pribojszki Band. Het is een sterke band met een soulvolle zanger die ongelooflijk goed en virtuoos mondharmonica speelt. Het probleem van deze band is dat ze ook lijden aan het ‘vlees noch vis’-syndroom. Ze brengen teveel verschillende stijlen blues en soul door elkaar, die ze bovendien niet allemaal even goed onder de knie hebben. Aan enthousiasme ontbrak het Mátyás niet en zijn harpspel is fenomenaal. Het had wat weg van John Popper van Blues Traveller. Maar het grootste probleem was dat Mátyás je eigenlijk niet kon verstaan of hij nu in het Engels of een andere taal zong. Als hij daar werk van maakt, zou dit wel eens een grote heer kunnen worden. Al twijfel ik daar aan, want volgens mij ziet hij het meer als een funband en staat plezier maken en drinken op plaats één. Dus verplaatsten we ons snel naar de grote zaal, naar de man waarvoor ik eigenlijk kwam, Eric Bibb feat. Olli Haavisto. De Rabozaal zat afgeladen vol en uiteraard terecht, want Bibb is een hele grote in de blueswereld, zeker wat de akoestische blues betreft. Respectvol werd er geluisterd naar Bibb en zijn sidekick op pedalsteel- en lapsteelgitaar Olli Haavist. Muisstil werd het bij songs als ‘Connected’, Blind Reverend Gary Davis’ ‘I Heard The Angels Singing’ en ‘Turner Station’. ‘On My Way To Bamako’ kondigde hij aan als “This is a song about my first trip to West-Africa in 400 Years”, een zeer rake(nde) opmerking! Daarna kondigde hij het schitterende ‘Soucer And Cup’ aan met “This is a song for all the lovebirds” en dat was het ook, een hoogvlieger in zijn concert. Maar het ultieme hoogtepunt was toch ‘Needed Time’, dat een groot gedeelte van het aanwezige publiek meezong en meeklapte. En hij voegde daar aan toe: “A song I’d like to dedicate to PEACE, iets dat we wel kunnen gebruiken”. Eric Bibb was zonder twijfel het hoogtepunt van deze Southern Blues Night. Een slimme zet van de organisatoren was ook de programmatie van de allerlaatste act van de dag in de Limburgzaal. Laurence Jones is de jonge Britse ‘shooting star’ aan het bluesrock-firmament. Hij is een hard werkende kerel die zijn publiek overstelpt met albums. Voor zijn vierde album werkte hij samen met producer Mike Vernon, en dan weet je dat het stevig en soms hard gaat klinken. En dat was het optreden van de Laurence Jones Band ook. Niet echt ons ding, maar het Nederlands bluesrockende publiek lust er wel pap van. Het was weer een zeer geslaagde uitgave van de Southern Blues Night. Top! Tot volgend jaar. |