4 oktober 2015 • Ancienne Belgique, Brussel
|
Voormalig Genesis-gitarist Steve Hackett kwam ontspannen het podium op in de Ancienne Belgique en maakte van de 150 minuten set een onvergetelijke avond. De vorige jaren bracht hij vooral oud Genesis Revisited-materiaal, mooi voor het smekende publiek, iets minder innoverend voor hemzelf.
Nu brandde hij van goesting om zijn oude songs - Acolyte - nieuw leven in te blazen en zijn recent project voor te stellen: Wolflight. De tour verwijst naar zijn 1ste solo album ‘Voyage of the Acolyte’ en zijn laatste werk ‘Wolflight’. Het nieuwe Corycian Fire als intro gedeeltelijk geskipt?, dan maar onmiddellijk zijn fenomenale compositie uit 1979 Spectral Mornings. Zo wisselde oud en nieuw materiaal mekaar af en voelde je ook na een uurtje de kracht van Wolflight, heavier en robuuster dan zijn eerdere symphonische songs maar mooi aansluitend bij vroegere creaties. Mooie ballads (Love Song to a Vampire) afgewisseld met knappe progrock avant la lettre (Out of the body) Steve Hackett liet zich begeleiden door o.a. Ron Townsend op fluit/sax, die de hele avond eindelijk de verdiende ruimte kreeg om voluit te gaan met jazzy intermezzo’s of instrumentale duetten met Steve of keyboard-player Roger King. Of je nu in katzwijm viel bij het magistrale ‘Everyday’, of bij ‘The Wheel’s Turning’ (dat een kermis-carrousel intro meekreeg), of met open mond luisterde naar de georchestreerde kakafonie in ‘Shadow of the Hierophant’ (uit Voyage of the Acolyte) …hollend en zwevend werd je meegetrokken in wondermooie melodieën. Steve Hackett wist als geen ander op emoties te spelen. En Gary O’Toole streelde zijn drumstel als een atoomklok en schitterde als drijvende ritmische kracht. En toen werd, o verrassing, Nad Sylvan aangekondigd als zanger van het vrij ontoegankelijke en minder bekende nummer Icarus Ascending (indertijd geschreven voor Richie Havens). |
De blonde theatrale Nad Sylvan (de huiszanger voor Genesis-songs, ter imitatie van Peter Gabriel) betrad het podium met zijn gebruikelijke air en werd voor de rest van de avond ingeschakeld om de zangpartij op te nemen voor het 2de deel van de avond, de Genesis-revisited.
Maar Steve Hackett kondigde aan dat NIET de usual songs maar wel een aantal zelden gespeelde nummers zijn voorkeur droegen. En zo werden de fans andermaal verrast met songs als het sublieme uitgevoerde ‘Cinema Show’ (uit de lp ‘Selling England by the pound’) en de meezinger/zwanenzang ‘The Lamb lies down on broadway’. Perfect gezongen trouwens door Nad Sylvan, die ondertussen enkele ‘vriendjes’ begroette onder het publiek!? Een behoorlijk indrukwekkende afsluiter dat schreeuwde voor MORE. Kon het prachtiger dan met het instrumentale ‘Clocks’ (ook uit het album Spectral Mornings van '79). Als ultieme afsluiter en uitsmijter beroerde het magistrale ‘Firth of Fifth’. Voor mij werd het die avond (weeral) duidelijk dat Steve Hackett de mooiste melodieën uit zijn notenbrein kan schudden. Een avond vol oude en nieuwe nummers uit Steve’s solowerk van de laatste 40 jaren, aangevuld met minder bekende Genesis-nummers. Door de basis bezetting klonk de band sober en kon elk instrument haar ware klank in je buis van Eustachius blazen. En dat zonder beschadiging aan je gehoor. Met dank aan de sound engineers! Was jij er niet bij? Jammer, ik wel en ik heb er hartstikke van genoten. En misschien, heel misschien krijgen we volgend jaar een Steve Hackett met alleen solo-materiaal? |