Met: Ralph de Jongh Trio, Chris Bergson, Big Daddy Wilson, Nikki Hill, Jason Ricci & The Band Kind, Toronzo Cannon |
|
|
DAY 2 - 20 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
Dag twee van het gratis festival (de 29ste editie alweer) begon een beetje grauw en grijs, maar al snel klaarde het op. Ondanks het plagen van de weergoden met af en toe een bui, viel het op dat het op een enkele keer na alleen maar regende tijdens het ombouw-half-uurtje. Het voorspelde slechte weer viel dus erg goed mee, en dat hadden er velen begrepen, want de dorpskern was op zaterdag behoorlijk volgelopen. Zelfs toen het RALPH DE JONGH TRIO een kwartier later dan gepland aan hun set begon waren er al een pak mensen komen opdagen. En zo hoort het ook. Ralph was weer zijn bruisende enthousiaste zelf en maakte de mensen wakker met songs als ‘Crawling King Snake’, ‘Shake Your Moneymaker’, een beetje Junior Wells en een vrij trage versie van Freddie Kings ‘Tore Down’. Hij speelde ook wat Americana en zelfs een beetje southern rock zoals ‘Easy Day’, maar het hoogtepunt was toch het lang uitgesponnen ‘The Preacher’. Een goed begin van de tweede dag Swing. Met een half uur vertraging begon CHRIS BERGSON aan zijn set. Met zijn rootsblues, rootsrock, rocksoul en zelfs op het einde van zijn set pure FM rock wist hij niet te overtuigen. In 2009 was hij op het Moulin Blues festival te gast en daar gaf hij een geweldige show met erg veel soul, hier kon hij het publiek niet warm krijgen. De vonk sprong niet over. Het beste moment van zijn show was het solostukje waarin hij alleen op het podium het nummer ‘Rain’ zong. Hij zei nog: “Ik dacht eraan om deze song niet te spelen om geen ‘bad luck’ te bezorgen, maar het is opgeklaard dus nu kan het wel…” BIG DADDY WILSON met zijn volledig Italiaanse band opende met een funky versie van ‘John The Revelator’. Funky en groovy zijn de twee sleutelwoorden van deze Afro-Amerikaanse zanger, die trouwens al 15 jaar Europa woont. Big Daddy heeft een mooie donkere en warme stem en speelt niet onverdienstelijk akoestische gitaar en percussie zoals shakers en conga’s. Hij speelde nogal wat songs van zijn laatst verschenen album ‘Time’, zoals het groovende doordringende titelnummer en het monotone haast hypnotiserende ‘Time To Move’ en de afsluiter van zijn set ‘Bullfrog’. Maar het hoogtepunt was ‘Wake Up’, een funky groovy song met mooie achtergrondstemmen. Die man woont niet ver weg, hopelijk kunnen we hem wat vaker aan het werk zien. Tijdens de ombouwpauze regende het, maar toen NIKKI HILL de eerste tonen zong klaarde het helemaal op. Nikki is zeker geen onbekende meer. Haar stijl is de voorbije jaren wel steeds meer geëvolueerd van rock ‘n’ roll en rockabilly naar meer pure rock. Toch speelde ze nog altijd lekkere rock ‘n’ roll, zoals Chuck Berry’s ‘Sweet Little Rock and roller’. Dat haar band al heel wat kilometers op de teller heeft, is duidelijk. |
Vertical Divider
The Nikki Hill Band is een strakke coherente band. Met songs als de funky rocker ‘Her Destination’, ‘I Know’ van haar debuut cd, het funky ‘Struttin’, het Motown-achtige ‘Mama Wouldn’t Like It’, het Frankie Miller-achtige ‘Let Me Tell You ‘bout Love’, de rocker ‘Right On The Brink’ wist Nikki het publiek aan het dansen te krijgen. Na 16 songs was het voorbij, maar het publiek riep haar terug. Met verbaasde opengevallen mond of met wild enthousiasme keek en luisterde het publiek naar een eigenzinnige versie van AC/DC’s ‘If You Want Blood’. Een aparte keuze, maar het publiek smaakte het wel. Over JASON RICCI & THE BAD KIND kunnen we kort zijn. Ricci is een geweldig virtuoze mondharmonicaspeler en zijn band The Bad Kind is een genot om naar te luisteren. De twee gitaristen John Lisi en Sammy Hotchkiss zijn elk in hun stijl meesters. Trouwens drummer Adam Baumol en bassist Andy Kurz allemaal afkomstig uit New Orleans zijn ook krakken op hun instrument. En wat Ricci allemaal uit zijn harp haalt is fenomenaal, maar er ontbreekt iets en ik denk dat het discipline is. Ricci’s songkeuze is goed en hij heeft ook al schitterende songs geschreven, maar als hij aan het soleren slaat komt er geen einde. Dan wordt het langdradig en verliezen heel wat mensen hun aandacht. Het truckje kennen we nu al. En misschien moet hij er eens nadenken over een echte zanger, want meer dan schreeuwen, neuzelen of rochelen komt er tegenwoordig niet uit zijn keel. Soms zingt hij zelfs compleet vals. Maar uiteraard is zijn versie van ‘Take A Walk On The Wild Side’ enorm te pruimen, en nummers als het swingende ‘Hip Shake’, de slow blues ‘Double Trouble’, het hilarische ‘I’m Too Strong For You’ en het onvermijdelijke en fantastische ‘Broken Toy’ meer dan de moeite waard. Tijdens de ombouwpauze begon het voor het eerst die dag echt hard te regenen. Het was erg jammer voor het optreden van TORONZO CANNON, want veel mensen hielden het voor gezien. Maar de paraplu’s gingen open en de regenjassen en poncho’s werden aangetrokken om de regen tijdens de laatste act van de zaterdag te trotseren. En wie bleef kreeg waar voor zijn geld! Toronzo Cannon was vorig jaar nog één van de revelaties van het Chicago Blues festival en dat beaamde hij in Wespelaar. Onvervalste pure Chicagoblues. Er zijn er niet meer veel die het op een hoog niveau brengen, maar deze man heeft het. Zijn gitaarstijl is funky en zijn stem soepel. Hij speelt het soort power blues dat we o.a. kennen van Freddie King. Af en toe maakt hij eens een zijstapje naar wat mee disco blues of een beetje in de richting van de Hi-records sound. Hij gaf een korte tribute aan de dit jaar overleden soulzanger Otis Clay met diens ‘Trying To Live My Life Without You’. Maar het meest heb ik genoten van songs als ‘Midlife Crisis’. Deze man wil ik zeker nog eens terugzien, in beter omstandigheden. |